Voor het eerst sinds best wel lange tijd voel ik de behoefte weer om een blog te schrijven. Om te delen wat ik meemaak en hoe ik in het leven sta. Wat het leven, mijn leven, mij geeft en hoe dat verder vorm krijgt. Vandaag is een keerpunt in mijn leven, voor het eerst kies ik onvoorwaardelijk voor mezelf en aanvaard ik alle consequenties die dat met zich meebrengt. Het doet heel veel pijn en tegelijkertijd geeft het ook heel veel rust. Ik werd getriggerd door een belangrijke stem uit het verleden die mij schreef:
“Ik las dat jij ook in een korte tijd een heel aantal veranderingen in je leven hebt doorgemaakt, maar in the end is het voor alles en iedereen beter als je zelf eerst gelukkig bent. De rest volgt vanzelf en zal het uiteindelijk ook begrijpen. Alles heeft tijd, ruimte en rust nodig om in balans te komen. Neem die tijd ook. Want vanuit die rust ontstaan weer nieuwe mogelijkheden”.
Het was een kippenvel moment, ooit was de persoon die bij deze stem hoort heel belangrijk voor me en stond deze man aan het begin van mijn hele transformatie, ooit gaf hij me inzicht en ook al liet hij me heel snel weer los. Dat is voor het beste uitgepakt, maar dat hij net op het moment dat ik voor mezelf koos en daarmee een bijzondere relatie afsloot deze boodschap aan mij gaf, is wel heel toevallig. Ik heb al heel vaak aangegeven dat het universum een raar spel met mij speelt, dat wanneer je daarnaar kijkt en je daar bewust van bent dan is dat wel een mooi proces.
Ondanks de pijn die ik nu voel die mijn keuze met zich meebrengt, voel ik ook al een stuk rust. Niet meer hoeven te vechten, niet meer mezelf hoeven uit te leggen. Het werd niet gezien en niet ervaren en ik weet en voel dat het nu goed is. Mijn leven is rijk en vol zoals het nu is en ik ga op zoek naar balans, hoe en wat dat weet ik niet. Maar in alles voel ik het vertrouwen dat dit goed is dat het goed is om voor mezelf te kiezen en geen concessies meer te doen. Het voelt zo onwennig en zo raar dat ik voor het eerst sinds lange tijd nu ook het gevoel heb dat ik er “alleen” voor sta. Ik wil niet dat het dramatisch klinkt want zo voelt het ook weer niet. Het voelt meer alsof mijn vleugels nu echt vrij zijn om te vliegen, dat er geen ankers meer van het verleden zijn die me tegenhouden. Het lijkt bijna alsof ik een nest aan het verlaten ben. Een nest van al het vertrouwde van alle zekerheden en patronen die ik weer dacht te hebben opgebouwd. Eigenlijk wil ik niet meer terugkijken naar wat er is gebeurd of wat er had kunnen zijn. Ik wil eindelijk voelen wat er is als er tijd, ruimte en rust is welk mogelijkheden mij dat dan weer biedt. Ik heb heel wat mooie dromen het universum geslingerd en wie weet komen die ooit nog wel eens uit, misschien ben ik nu nog niet klaar om die dromen uit te laten komen, misschien heeft het universum eerst iets anders voor mij in petto. Het komt vast goed want eigenlijk is het al goed.
Want dat dromen uitkomen dat weet ik zeker en daar blijf ik toch echt in geloven. Dat dromen pas uitkomen wanneer je er klaar voor bent wordt mij ook steeds duidelijker, je kunt ze gewoonweg niet afdwingen, het gebeurd gewoon. Alles maar dan ook alles moet kloppen en op de juiste plaats vallen en als het dan gebeurd is dat natuurlijk magisch. Ik heb daarvan verschillende voorbeelden en een van de mooiste komt nu uit.
In juni heb ik mijn eerst BTC mogen meemaken, zoals zo vaak gememoreerd in mijn blogs de meest magische workshop die mijn hele leven op zijn kop heeft gezet. Weer geen ander woord dan magisch. De dag erna had ik een vergadering met mijn collega’s in Purmerend, de vergadering verliep moeizaam en ik deed toen mijn eerste: ”Als je me echt zou kennen zou je weten dat…”. Het was heel bijzonder wat er toen gebeurde, het gesprek kwam op gang en ging stromen. Toen ik een uur voor de geplande tijd de vergadering verliet, liep ik door Purmerend en belde ik mijn beste vriendin. Ik vertelde haar wat ik had gedaan en wat ik had zien gebeuren. Ik slingerde toen het universum in: “Wat als ik mijn collega Ambtenaren mee kan nemen over de streep, wat als zij elkaar echt zouden kennen en wat zou dat kunnen betekenen voor de gemeenten waar zij voor werken?” Ik heb het meerdere keren geprobeerd, maar kennelijk was de tijd, de ruimte en de rust er nog niet. Het moment is nu daar en op 1 juni a.s. komt een mooie droom uit. Ik heb mogen organiseren dat Rich en Yvon Dutra – st. John een BTC geven bij mijn collega Ambtenaren, dromen komen uit, als je er maar in wilt blijven geloven.
Blijf dromen!
Kus en Knuffel,
Geef een reactie