Dit jaar begin ik mijn blogs met 3 punten waar ik dankbaar voor ben, als reminder hoeveel er is om dankbaar voor te zijn. Het helpt mij in de zoektocht om de beste versie van mezelf te vinden en vooral ook vast te houden.
En weer een jaar ouder en weer een jaar wijzer. De ervaringen en herinneringen geven een mooie basis en ook rust. Ik heb mensen ontmoet en ook afscheid van genomen. Ik heb van mensen mogen leren en ze hebben van mij mogen leren. Er zijn mensen die mij inspireren en die ik geïnspireerd heb.
Voor de mensen die mij echt kennen weten dat ik dol ben op tegeltjeswijsheden en deze vond ik recent:
“In life, you will realize there is a role for everyone you meet. Some will test you, some will use you, some will love you, some will teach you. But the ones who are truly important, are the ones who bring out the best in you. They are the rare and amazing people who remind you why it’s worth it”.
Op mijn zoektocht naar de beste versie van mezelf heb ik het geluk gehad mensen te ontmoeten die het beste uit mij konden halen. Die mij met liefde laten ervaren en herinneren hoe bijzonder ik kan zijn. Ik heb het geluk gehad om de taal te leren spreken die oa door de oprichters van de challengeday.org worden gesproken en daardoor mensen om me heen diezelfde taal spreken. De taal van overeenkomsten, verbinding en liefde die ik zelf maar al te graag spreek. Eerlijk is eerlijk het valt niet altijd mee! Maar ik ben “work in progress”.
Het voordeel van ouder worden is dat je steeds minder moet, je mag steeds meer. Je hoeft je niet zo nodig meer te bewijzen, want je weet en hebt ervaren dat het altijd goed komt. Het heerlijk van ouder worden is dat je je ook steeds vaker jong kan voelen. Ik kan me soms als een meisje van 16 voelen. Heerlijke onbezorgdheid, gewoon lekker gek doen en je even van niets of niemand aantrekken. Je terugtrekken in je eigen bubbel. Even alles loslaten en je overgeven aan een gevoel van vrijheid, waarin alles mag en kan. Waar je fouten mag maken en iedere keer weer opnieuw kan beginnen. Waar geen verleden of toekomst is, alleen maar nu. Waar je je even ongelukkig kan voelen om vervolgens wel heel gelukkig te kunnen zijn. Het jonge meisje in mij gelooft in sprookjes, dat goed altijd van kwaad wint. Het kleine meisje wat altijd wil spelen. Het meisje in mij wat mijn volwassen vrouw soms tot de orde moet roepen wanneer ze veel te serieus is of hoog van de toren blaast. Het meisje wat gelooft in onvoorwaardelijke liefde en van de prins op het witte paard. Waar mijn volwassen vrouw soms krampachtig vasthoud aan vaste patronen en gevestigde beelden, die het meisje in mij zou willen omschoppen. Zelf zie ik het meisje in mij de ont-wikkelde volwassen vrouw. Vrij van ingewikkelde, belemmerende overtuigingen, littekens en krassen. De Monique in haar pure vorm, met de wijsheid die ze in de afgelopen 49 jaar heeft vergaard. Heerlijk om ouder te worden en dichter bij je kleine meisje te komen, doe mij nog maar een paar jaren van ont-wikkeling.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie