Ik walg van het woord minnares, het woord roept veel vooroordelen op en negativiteit. Maar ik was jouw minnares, ik heb je onvoorwaardelijk mijn hart gegeven. Als een blok ben ik voor jou gevallen, ik kan wel zeggen dat ik in jou mijn grote liefde vond. Naïef en vol vertrouwen gaf ik me aan onze relatie over. Vaak zei jij tegen me dat je nooit voor mij zou kiezen en dat je mij niet kon geven waar ik naar verlangde. Ik heb nooit durven doorvragen of je het niet wilde of niet kon. Ik wilde het gewoon niet horen want als we samen waren was het magisch en gebeurde er mooie dingen. Mijn leven ging door en ik organiseerde het om de momenten heen dat ik jou kon zien, horen en voelen. Maakte alle tijd en ruimte vrij voor de schaarse momenten dat jij even alleen voor mij was, zodat ik er 100% voor jou kon zijn. Het gaf me energie en ik kreeg vleugels. Niets liever wilde ik een deel van jouw leven zijn en dat jij dat zou zijn van mijn leven. Mijn gevoel voor jou was zo sterk. Mijn hoofd heeft me vaak gewaarschuwd dat jij niet de man voor mij kon zijn. Een man met zijn eigen gezin en een vrouw, die mij altijd in de schaduw zou laten staan. Dat ik altijd op de tweede plek zou staan. Jij die al twee keer eerder met dit bijltje gehakt had, ik was jouw derde minnares. Ik had moeten zien dat het met mij niet anders zou vergaan dan mijn twee voorgangsters en misschien na mij.
Voor mij ben jij een voorkomende man vol passie, intelligent, grappig, mooi en soms ook heel kwetsbaar een man om van te houden. Als minnares kreeg ik alle mooie kanten van jou te zien. We gingen samen naar mooie plekken en beleefden de meest romantische avonden. We konden over alles praten en helemaal in elkaar opgaan. Tot het moment dat jij weer naar huis ging en ik niet meer bestond. Ik heb die momenten vaak meegemaakt, vaak ook na die momenten het contact voor korte of langere tijd verbroken. Om tot de conclusie te komen dat je niet zonder jou verder wilde, ook al zijn dat momenten met jou in de schaduw en zijn het momenten die passen in jouw vertrouwde wereld. Ik heb geleerd om daar mee om te gaan, ik heb mezelf vertelt dat jij ook van mij hield. Ik beeldde mezelf in hoe het moet zijn voor jouw vrouw die jouw thuis was, terwijl jij bij mij was. Ik vroeg me af of ze mij heeft uitgelachen omdat jij toch weer elke keer naar haar terugkwam, of ze mij haat omdat ik dat mooie stukje met jou deelde. Vriendinnen die dicht bij mij zijn die mij iedere keer weer troosten als jij was geweest en weer wegging. Voor iemand die niet weet hoe het is om je volledig over te geven aan de liefde, weet niet hoe dit voelt. Het is niet te sturen of te controleren, het gebeurd. Ik was er niet op uit om perse jouw minnares te worden, er was namelijk nog zoveel meer, ik wilde niet in jouw huwelijk roeren ik werd er wel ongewild onderdeel van. Als je me dan toch wilt veroordelen, dan ben ik schuldig aan het feit dat ik van jou ben gaan houden. We hebben alles met elkaar gedeeld, we hebben de meest kwetsbare plekken van elkaar gezien en aangeraakt. Het was heel bijzonder. Ik heb heel wat grenzen verlegd in mijn oude patronen om de relatie met jou in stand te houden om te ontdekken dat wat ik ook deed jij steeds meer van mij vervreemde en ik ook van mezelf.
Dat relaties over gaan en dat je soms mensen op je pad tegenkomt die er voor korte periode zijn waar je veel van mag leren, is waar. ik heb heel veel van je mogen leren vooral over mezelf. Jij daagde me uit om het beste uit mezelf te halen. Dat dat nu over is, is rationeel gezien onvermijdelijk. Het liefdesverdriet wat dan overblijft en vrijkomt is onverdraaglijk. Ik hoor de mensen om me heen, “dit wist je toch?”, “jij bent een slecht mens omdat je met een getrouwde man naar bed ging”, “kon je niet iets beters krijgen en ging je daarom maar achter een man van een ander aan?”. Op alle vragen is het antwoord nee, het overkwam me gewoon en nu mag ik de pijn ervaren. Ik vond het fijn wanneer jij me inzicht gaf in de grote mensenwereld waar ik als een klein meisje doorheen huppelde en ik leerde jou huppelen. Waar jij me vroeg om nooit te veranderen, veranderde ik wel. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat deze sterke volwassen man voor een vrouw zou kiezen die door het leven huppelt (want jij vertelde me steeds dat jij niet voor mij zou kiezen). Ik probeerde telkens weer het positieve te vinden en te zien. Iets wat jij wel aantrekkelijk aan mij vond. Heel eerlijk weet ik ook dat ik heel ver was van het meisje dat jij eerst ontmoette, het werd actie en reactie, voorkomend uit een verlangen om door jou meegenomen te worden in jouw wereld (misschien wel zo als jij je vrouw meenam). Een volwassen wereld waar geen ruimte leek te zijn voor dat kleine meisje en dat jongetje wat ook heel graag wilde spelen. En ik ook niet lijk te passen. Ook jij veranderde en kreeg inzichten en we kwamen steeds verder van elkaar af en vooral ook van dat kleine meisje en jongetje die zo graag bij elkaar waren. Het deel in een ieder van ons wat we zo vaak wegstoppen omdat dat er niet mag zijn want dat hoort ook niet als je volwassen bent. Door mijn roze bril weet ik dat ik daar weer het meest van leer. Ik ben niet zielig of slachtoffer, ik ben gewoon verdrietig, intens verdrietig.
We hebben vaak gesproken dat ik jouw coach niet wilde zijn en soms ook wel was. Maar met heel veel liefde wil ik jou en je vrouw nog wel meegeven, praat met elkaar (zoals je dat ook kon met mij) wees eerlijk naar elkaar! Welke rol heeft de relatie met mij gehad in het herstel van jouw huwelijk? Wat kon ik je geven wat je miste bij haar? En lief, ik schrijf dit niet uit wrok of als verwijt. Ik hoop dat je er van hebt geleerd en dat deze periode je heeft gebracht wat je nodig had. In ieder geval heb je je eigen vrouw weer teruggevonden, zorg dat je haar niet meer kwijtraakt, zorg ervoor dat jullie elkaar niet verstikken in jullie patronen. Ik wilde je nog één keer mijn gevoel meegeven. En ik wil je wel vragen om de volgende keer wanneer iemand je zo onvoorwaardelijk haar hart aan je geeft, dat je eerlijk bent in of je het aanneemt. Of je dan ook bereid bent om daarin in iets van jouw hart te geven. Probeer dan ook je eens te verplaatsen in mij, alles wat ik je gaf en in zekere zin waarvan jij alles hebt genomen. Neem eens de tijd om een stap terug te zetten en met open hart te kijken naar wat dit voor mij betekende en hoe dat voor mij is geweest. Telkens een afwijzing te krijgen van mijn grote liefde, misschien denk je nu, “maar ik heb je gezegd dat ik die gevoelens niet voor jou had”. Daar heb je natuurlijk helemaal gelijk in. Toch heb je verschillende signalen afgegeven naar mij, in woorden was je heel consequent , maar in je handelen was je dat niet. Je hebt me geschreven dat je ook van mij hield, dat je eigenlijk alleen voor mij zou kiezen als je vrouw niet meer voor jou zou kiezen. Misschien vraagt dat nog wat onderzoek bij jezelf, want wat wil jij werkelijk zelf vanuit het diepste van je zijn. Ik weet dat je dat kan want ik heb het je zien doen. En ik weet ook echt wel dat ik daar geen onderdeel van ben. Ik zou je willen haten om de pijn waarmee je me nu achterlaat, maar ik kan het niet daarvoor is de liefde voor jou veel te groot. En ik ben nu eenmaal meer van de liefde, dan van de haat.
Afscheid nemen doe ik niet, want dat kan ik gewoon niet. Ik zeg alleen, ik zie je, ik hoor je en ik voel je graag weer wanneer je 100% vrij bent. Misschien is dat niet in dit leven, maar in een ander leven.
De weg in de schaduw is gestopt, ik stap ik het licht. Of er een weg is er voor de liefde die er tussen ons ontstaan, de toekomst zal dat uitwijzen. Het universum zal zo zijn redenen hebben en ik zal vertrouwen op mijn proces.
Lief, ik zal je nooit in diskrediet brengen daarvoor is mijn liefde voor jou te groot. De wereld om ons heen zou mij dan nog meer veroordelen en daar zit ik niet op te wachten. Ik ben tenslotte de vrije vrouw die omging met een niet vrije man. Je hebt alle connecties verbroken, voor een zeer beperkte discrete groep is jouw identiteit bekend. Ik weet niet eens of jij dit zal lezen en in feite maakt dat ook niet meer uit. Ik heb nu ons verhaal kunnen delen en dat voelt fijn. Zodat onze bijzondere band en de liefde er toch nog even mag zijn en gedeeld mag worden in mijn wereld in het licht. Ik weet dat ik in jouw wereld niet heb bestaan, daar zal jet in de schaduw blijven. Misschien doet dat nog wel het meeste pijn, daar was geen plek voor ons. Je hebt dat nooit begrepen hoe het was voor mij, ik denk dat jij daar voor weg bent gelopen, misschien was dat wel te pijnlijk voor jou om onder ogen te zien dat jij mij zoveel pijn deed. Of je dat deed en waarom je dat deed, is van jou, ik kan daar alleen maar naar gissen.
Ik vraag niet om sympathie, ik vraag ook niet om mij te veroordelen, ik wilde alleen delen mijn verhaal en dat er zoveel meer is dan alleen de associatie met het woord Minnares. En heel eerlijk dat ik ook niet langer in de schaduw wil staan, maar in het licht. Het feit blijft dat ik mijn grote liefde kwijt ben, een liefde die het licht niet heeft mogen zien. Jouw laatste woorden aan mij, waren van een ander, mooi gekozen over het absolute einde. Mijn woorden voor jou: Ik hou van je met heel mijn hart. Ik zou het van de daken willen schreeuwen en met jou het leven willen vieren, maar je bent niet vrij, dat is wat het is. Langzaam maar zeker wordt mijn hart weer van mij, ik zal het koesteren tot het moment ik het weer kan delen met een bijzonder iemand. Woorden geven aan al wat er was en hoe mooi dat was, werkt bevrijdend en helend. Want nu het er is kan ik het vastpakken, de liefde is weer van mij en iets moois. Misschien zou je dat ook eens kunnen proberen. Je diepste gevoel woorden geven, zodat je verbinding maakt met het diepste in jezelf en daarmee een pure verbinding maakt met de ander en ook los van een ander. Een verbinding die er niet meer is tussen jou en mij en waarvan ik me in sombere tijden afvraag of die er ooit voor jou is geweest….. Ik zal ook dat nooit weten.
DIT IS HET EINDE VAN DE WEG en daarmee kon jij afscheid nemen van mij. Het ga je goed lief waar je ook bent en wat je ook doet!
Kus en knuffel,
Gewoon Monique
Geen minnares, wel een vrouw vol liefde.
Aan de lezers een vraag: wat houd jou in de schaduw?
Geef een reactie