Achtbanen

De achtbaan van de afgelopen jaren ligt achter me en dat voelt heel goed. De mooie lessen en nieuwe inzichten geven rust en maken dat ik kan genieten van al het mooie wat het brengt. Soms is het heel spannend om toe te geven dat je je eigen plek gevonden hebt, dat je weet wie je bent, wat je kan en wat je heel graag wilt. Door de belemmerende overtuigingen van arrogantie en “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg heen”. Het is heerlijk om bewust in het leven te staan, te zien hoe andere mensen om je heen in hun eigen patronen hebben en hoe ze dat soms ook op mij willen projecteren. De ruimte om daar mee te spelen en mijn eigen weg te vinden. Nieuwe mensen, met nieuwe invloeden en nieuwe inzichten heerlijk om je mee te laten voeren door deze nieuwe achtbaan, die echt een stuk rustiger gaat. Deze achtbaan die doet beseffen dat na iedere bocht of looping weer een stukje rust komt. Die me laat voelen dat het heerlijk is de wind door je haar, dat je voelt dat soms de spanning oploopt en dat het alleen maar energie is die even je lijf overneemt en dat het na de volgende bocht weer minder is. Dat wat er ook gebeurd het altijd weer goed komt.
Natuurlijk zijn er momenten dat ik even uit de euforie en rust raak, wanneer iemand je aanspreekt op een verwachting die je gewekt hebt. Dat is best heel lastig en brengt me dan ook (natuurlijk) even uit evenwicht. Een vriendin van mij sprak me aan dat ze me teleurgesteld was in mij omdat ik haar zaken had beloofd en niet na was gekomen, dat ze in een afwachtstand was gaan staan tot het moment dat ze mij weer zou horen en zien. Dat ze meer verwacht had van mij en haar vriendschap met mij. Ik kan niet ontkennen dat het mij raakte en dat ik me heel even heel schuldig voelde. Dit was net na een inzicht dat ik had dat ik mezelf soms heel onbetrouwbaar vond. Dat was best even heftig, weer zo een bocht waar ik makkelijk uit had kunnen vliegen, maar gelukkig niet deed.
Ik realiseerde me heel goed dat zij mij triggerde in een inzicht wat ik even daarvoor had gekregen van mezelf. Ik had mezelf namelijk het “label” onbetrouwbaar gegeven omdat ik de laatste zeven jaar vooral het gevoel heb gehad dat ik onbetrouwbaar voor mezelf ben geweest. Ik heb patronen waar ik op vertrouwde en in vertrouwde overboord gezet en daarmee mijn eigen houvast verloren. Chaos gecreëerd en onzekerheid. Het voelde dat ik niet te vertrouwen was omdat ik in zekere zin niet betrouwbaar was na ieder inzicht weer in een andere werkelijkheid verder ging. Denk hierbij aan, het huwelijk als sprookje en ze leefde nog lang en gelukkig, wat ik had beëindigd. Het wonen bij je kinderen of niet en wat dat vooral voor de buitenwereld betekent. Het wel of niet zijn van een minnares met alle vooroordelen van dien. De buitenwereld is keihard en een inzicht die daar kort daarna kwam was dit ik het (on)bewust deed vanuit het vertrouwen (in mezelf) dat wat ik deed me uiteindelijk zou brengen waar ik nu ben en nu moet zijn.
Wat als ik kan vertrouwen op mezelf en dat het altijd weer goed komt. Wat als het eigenlijk ook heel veel over die vriendin zeg? Ze geeft aan dat ze een heel mooi leven heeft en dat ze niet persé op me zit te wachten, welke gemixte signalen geeft ze dan af? Welke signalen geeft ze dan überhaupt af? En wat kan ik er eigenlijk mee en moet ik er wat mee? Ik weet dat welk deel van mij ze raakte, zou zij dat ook weten wat ik bij haar raakte? Zou zij ook bereid zijn om naar zichzelf te kijken en wat zou zij dan zien? Moet en kan ik daar dan wat mee? Projecteer ik dan niet mijn gevoel van ont-wikkeling op een ander. Leg ik dan niet mijn beelden en inzichten op mijn vriendin. Ik denk het niet, ik denk dat de processen heel herkenbaar zijn en als je je daar bewust van bent dan kun je haast zien aankomen wat er daarna gebeurd. De kunst is wel om het bij de ander te laten omdat zelf te ontdekken of niet. Ik vind dat soms heel lastig, want ik zou haar heel graag teruggeven dat ik begrijp wat ze zegt. Ik herken me voor een deel in wat ze me teruggeeft en tegelijkertijd realiseer ik me zo dat het van alles over haar zegt. Of ik haar dat terug kan geven, ik heb geen idee. Wij zijn goed uit elkaar gegaan, ik heb geleerd dat ik haar geen belofte meer doe en niet meer zeg wat ik ga doen want ik weet nu dat ze daar een planning aanhangt. Want voor mij geld dat gebeurd wat er gebeurd op het moment dat het gebeurd. Voor mij is een belofte een intentie die je in het universum gooit en vanzelf weet wanneer het zich manifesteerd. Mijn ervaring dat ik zeven jaar geleden mijn zoon beloofde dat we die achtbaan nog eens zouden doen en zie daar we hebben het dit jaar ook gedaan. Het heeft wellicht wat tijd gekost, maar hoe erg is dat. Dit was het moment en het was precies goed!
Toch is het ook heel herkenbaar dat je soms teleurgesteld bent in mensen om dat ze niet voldoen aan wat ik van ze verwacht. Inmiddels is dat steeds minder omdat ik geen verwachtingen meer neerleg. Dit kan heel afstandelijk klinken, maar voor mij is dat het niet. Voor mij staat het voor de ruimte die ik kan geven zonder dat ik iets wil of moet van een ander, voor mij is dat een vorm van liefde die onvoorwaardelijk is. Ik kan namelijk nooit bepalen wat een ander wel of niet doet en zeker niet voor mij doet. Ik stel me vooral open voor alles wat er dan mag zijn en kan ontstaan. Ik realiseer me dat dat best een proces is geweest en ook best een innerlijke strijd. Het volledig in jezelf vertrouwen en weten dat wat je doet de mensen aantrekt die bij je “moeten” zijn en daar ook gelukkig van worden. Ik ben nog steeds “work in progress” en dat is fantastisch en het mooie is dat ik in het hier en nu heel trots ben op wie ik nu ben. Jij ook?
Kus en knuffel
Monique