Net een weekend achter de rug, die voor mensen die BTC of LTC* niet kennen, het beste beschreven kan worden als een enorme achtbaan van emoties. Wederom een weekend die mij heel veel heeft gebracht en ook nog veel brengt. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen en wat ik wil en kan delen. Misschien moet ik beginnen met “een” eindresultaat van dit weekend. Afgelopen dinsdag ging ik wat eten met een lieve vriend en we liepen op straat, uit het niets kwam een giechelend meisje op me af en zei: “Mevrouw, u bent schattig.” Ik vroeg of ze een knuffel wilde en naar haar bevestiging gaf ik die. Zo mooi om te voelen dat in mijn “echte” wereld dit ook kan. Als je me echt zo kennen dan zou je weten dat ik een enorme knuffel ben en dat dat ook zonder enige belemmering tijdens dit weekend gegeven en ontvangen kon worden. Het is altijd weer “afkicken” als je thuis bent, maar deze keer gaat het kennelijk nog even door. Daarvoor had een mooie workshop mogen verzorgen voor medewerkers van een vrijwilligers organisatie in Veenendaal, wat ook weer mooie en diepere verbindingen tot gevolg had.
Dat allemaal na een bijzonder en intens weekend, een weekend waarin gehuild is, gelachen, “aha-momenten”, elkaar vasthouden en ook weer loslaten. Heel bijzonder en zal nog wel even na-ijlen. Al was het begin van het weekend heel vervelend en confronterend. Ik zat vol met oordelen en veroordelingen vooral naar mezelf toe. Voor het eerst in sinds mijn kennismaking met BTC en LTC wilde ik heel hard wegrennen en wilde ik niet in deze workshop zijn. Voor mij was dat een heel naar en nieuw gevoel wat ik totaal niet kon plaatsen op het moment dat ik dat ervoer de eerste keer!
Ik voelde me heel vervelend daaronder en ben aan het einde van de dag ook heel snel weer naar huis gegaan, geen knuffels, geen uitgebreide momenten van gedag zeggen, ik wilde alleen en naar huis en weg van de plek waar ik me altijd juist heel thuis voel.
Mijn eigen “aha-moment” kwam aan het begin van de tweede dag. Ik kreeg de vraag over hoe de eerste dag was geweest, opende mijn ogen. Ik kwam die ochtend tot de conclusie dat ik met een heel groot ego de workshop was ingegaan. Mijn ego was heel hard aan het werk om mijn hart te beschermen en was zo groot geworden dat mijn hele hart daardoor werd overschaduwt. Voor het eerst in lange tijd realiseerde ik me dat ik niet bij mijn hart kon komen. Mijn ego was tegen me aan het schreeuwen en wilde mijn hart alleen maar beschermen. Ik realiseerde me dat ik de afgelopen maanden best een paar keer ben weggelopen op advies van mijn ego, terwijl mijn hart echt iets heel anders wilde. Mijn ego heeft voor heel veel pijn gezorgd de afgelopen maanden juist omdat het zo zijn best deed om me te beschermen. Verstandelijk weet ik dat het ego er is om je te beschermen, op basis van ervaringen uit het verleden, dat is ook zijn belangrijkste taak. De mensen die het werk van Eckhart Tolle kennen, zullen dit herkennen. Het ego wat zichzelf in stand wil houden ten koste van het hart. Het hart is namelijk onbegrensd en gaat vol voor de mogelijkheden die het hier en nu bieden. Door in het ego te blijven hangen, kom ik dus niet verder het ego houdt met letterlijk gegijzeld in het verleden. Maar hoe kom ik daarvan los, hoe maak ik mijn hart weer open en hoe leg ik mijn ego het zwijgen op en zet ik een filter op de essentiële zaken die ik me moet herinneren en mij verder helpen in plaats van die mij belemmeren. Een bijzondere achtbaan, met veel lessen en veel inzichten.
Het blijf “work in progress” om mijn hart meer ruimte te geven, het blijft een gevecht met mijn ego om die niet te veel op de voorgrond te laten zijn. Ik vind het moeilijk om een goede keuze te maken wanneer wel en wanneer niet naar mijn ego te luistern. Wanneer helpt het mij in mijn proces en wanneer niet. Ik zal zeker nog wel een paar keer vallen en ik beloof mezelf dat ik dan weer zal opstaan. Dat ik soms het “risico” neem om de goede adviezen van mijn ego naast me neer te leggen en volg mijn hart. Ik zal bewust naar mijn ego luisteren, zodat ik kan kiezen wat ik er mee kan gaan doen.
Want net als een kind dat leert lopen, zal het gaan met vallen en opstaan en als ik na de eerste keer vallen was blijven zitten had ik nooit zoveel van de wereld kunnen zien. Dat is misschien wel de beste les om me dat te herinneren.
Kus en knuffel,
Monique
*)www.btcnederland.nl
Geef een reactie