Komende week komt toch echt het moment dat ik afscheid ga nemen van mijn buik. De laatste stap in mijn fysieke transformatie die op 22 december 2016 begon. Dat was de dag dat ik een gastic bypass kreeg en mijn leven zoals ik het voor die tijd kon volledig veranderde. Nu krijg ik een buikwandcorrectie en daarmee sluit ik voor mijn gevoel een hele bijzondere en transformerende periode af. Kort na de eerste operatie werd mij gevraagd of ik een “afscheidsritueel” had voor mijn buik. Die vraag heeft mij toen ontroert omdat ik het zo een mooie gedachten vond dat je afscheid van iets gaat nemen, waarvan je nog niet weet wat er voor in de plaats komt. Nu iets meer dan drie jaar later, heb ik heel wat zaken achter me gelaten. Heb ik met wisselend succes afscheid proberen te nemen van mensen, patronen en gewoonte. En kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk helemaal niet zo goed ben in het nemen van afscheid. Omdat ik misschien hetgeen niet werkt wel wil loslaten, maar wat wel werkt niet los kan laten. Omdat ik me juist graag de mooie dingen wil blijven herinneren, maar ik het niet altijd naast elkaar kan laten bestaan. Het heeft me op verschillende manieren verder en ook weer dichterbij mezelf gebracht. Er zijn momenten geweest dat ik intens verdrietig was en momenten van euforie als het leek te gaan waar ik zo naar uitkeek of naar verlangde.
Natuurlijk weet ik wel dat deze ingreep vooral in eerste instantie een fysiek effect heeft, dat zal ook zichtbaar zijn. Maar onder de waterlijn voelt het alsof alles wat geweest is ook achterblijft, dat er weer iets moois voor terug zal komen ben ik van overtuigd. Mijn buik staat in deze ook symbool voor alle verdriet die ik ooit heb weggegeten, mijn beschermlaag zodat niemand mijn hart kon raken. De bescherming van het kleine meisje in mij wat zo graag gezien en geliefd wil worden. Het is een bijzonder proces en merk bij het schrijven van dit blog dat het me veel meer doet dan ik in eerste instantie had verwacht. Van terugkijken word ik heel melancholisch en ook een beetje somber. Want ook hier wil ik het goed wel weer meenemen en zeker niet laten gaan. En hoe hou ik dat dan vast? En kom ik tot de conclusie dat dit het eerste moment is dat ik echt afscheid neem, die buik komt niet meer terug. Ik realiseer me dat ik daar helemaal niet zo goed in ben. Ik heb geen idee welk ritueel daar aan ten grondslag zou moeten liggen en hoe zo een ritueel er uit moet zien. Zou het afscheid van mijn buik ook het afscheid nemen kunnen zijn van een periode van onrust, pijn en onbegrepen geworden kunnen zijn? Er zijn ook zoveel momenten geweest van groei, inzichten en verdere ont-wikkelingen dat ik het bijna niet meer kan bevatten, maar gelukkig heb ik mijn blogs nog om mij te helpen herinneren, heel fijn.
Wanneer ik klaar ben met deze operatie staat het grootste avontuur tot nu toe op mij te wachten, op mijn 50ste verjaardag lanceer ik mijn boeken. 3 boeken waarin ik alle ervaringen en inzichten heb gebundeld om tot een mooie filosofie te komen op het gebied van persoonlijke en organisatie ontwikkeling. Ik heb mijn leven altijd als metafoor en voorbeeld gebruik van hoe het mogelijkerwijs ook kan. Een optie om anders om te gaan met bestaande patronen en heb gebruik gemaakt van mijn eigen roze bril en mijn positieve kijk op de dingen die gebeuren. Ik heb mijn donkere kant maar ook mijn lichte kant ontdekt en de ruimte gegeven. Wat niet altijd even makkelijk is geweest en uiteindelijk wel veel heeft opgeleverd. Ik ben er waanzinnig trots op dat is straks met een “nieuw” lijf aan een nieuwe fase in mijn leven mag gaan beginnen. Dat ik mijn droom kan waar maken door mijn inzichten met de wereld te delen en daarmee de wereld wat mooier te maken. Ik had dat niet kunnen doen als ik alle ups en downs van de afgelopen jaren had meegemaakt, ervaren en doorleeft. En in zekere zin neem ik dus afscheid van een leven in mijn eigen schaduw, van een leven waarbij ik me heb ingewikkeld (ook letterlijk) in belemmerende overtuigingen, laat ik misschien toch wel meer los dan dat ik durf toe te geven. Kies ik er nu voor om in mijn volle licht te gaan staan. Ik heb alle stappen gezet die ik tot dit punt moest zetten gezet en ja daar hoort deze fysieke aanpassing ook nog bij. Ik ben klaar om te vliegen, klaar om te laten ontstaan wat er mag zijn.
Waar neem jij afscheid van? Welke stap ga jij zetten? Ik wens je er heel veel succes mee en hoop je te inspireren met mijn verhalen. Tot volgende week.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie