Voor het eerst sinds lange tijd ben ik alleen met kerst een bewuste keuze, uitnodigingen genoeg en toch liever alleen. Enerzijds om een heel praktische reden, ik vertrek morgen voor ruim een week naar Amerika met mijn zoon. Dus wil ik mijn koffer inpakken en mijn kerstspullen opruimen. Anderzijds om even tot rust te komen en zoals altijd komt het op een goed moment. Afgelopen kerstavond vierde ik met mijn kinderen en hun vader en het was heel gezellig. De laatste confronteerde mij met een mooie vraag: “wie ben jij nu Monique?”. Hij gaf me terug dat hij vaak mijn blogs leest en daarin heel veel uiterste tegenkom. De kracht en de kwetsbaarheid, we noemde het Yin en Yang in uitersten. Hij vroeg zich af wie ik nu was en met wie hij had samengeleefd, hij wist het niet. Ik moet toegeven dat ik het ook niet helemaal meer weet.
Een paar dagen ervoor werd ik tijdens een training ook haarfijn gewezen op mijn eigen tegenstrijdigheden. Iets heel stellig kunnen zeggen om het ook direct ook weer te ontkrachten. Ik vraag me wel eens af hoe dat werkt, dat ik dezelfde inzichten terugkrijg in verschillende settings.
Als ik terugkijk op 2018 was het een jaar van hoogte- en dieptepunten, zowel boven als onder de waterlijn. Ik ben alle kanten opgeslingerd, ben uitdagingen aangegaan en ben blijven staan. Op zakelijk en persoonlijk gebied ben ik aangesproken op mijn professionaliteit en persoonlijk leiderschap. Ik ben ver van mijn kern geraakt en heel dichtbij gebleven, met wisselend resultaat. Zoekend naar mijn plek, rust vinden in mijn onafhankelijkheid en mijn verlangen om erbij te horen. Nu ik terugkijk zie en vooral voel ik hoeveel energie me het heeft gekost. Verschillende rollen aangenomen en me ondergeschikt en leidend opgesteld, ver van mezelf en mijn behoefte en niet goed naar mezelf geluisterd. Waarom doe ik dat toch steeds?
Weet ik zelf eigenlijk wel wie ik ben? Ik kijk met bewondering naar mensen die weten wie ze zijn en hun plek hebben gevonden. Ik vraag me wel oprecht af hoe het zou voelen als ik weet wie ik ben en als ik mijn plek heb gevonden. Zou dat mij de rust geven waar ik nu naar op zoek naar lijk te zijn? Ik voel weer een tegenstelling in me opkomen want zit het niet in mij om steeds mezelf weer op te rekken en op zoek te gaan naar een weer diepere betekenis en hoger te gaan vliegen? Wat als dat is wie ik ben? Wat als die extremen horen bij wie ik ben? Wat zou er gebeuren als ik dat zelf zou kunnen accepteren en het niet meer zo hard zou ontkennen? Wat als dat mijn plek is? Dat chaos mijn structuur is en mijn bijdrage om anders te kunnen kijken? Wat als ik zou stoppen met me aan te passen en vooral blijven doen wat vooral even goed voelt voor mij? Wat als ik stop met me schuldig voelen om iets wat ik niet kan zijn? Wat als ik stop met zoeken naar rust omdat die zoektocht me heel onrustig maakt? Vooral ook stop met me verontschuldigen om de dingen die ik uit oprechte liefde doe? En het accepteer dat niet iedereen mij zal zien, horen of voelen? En bovenal eerst mezelf zien, horen en voelen.
Mijn grote inspirator Rich Dutra-st. John, zegt altijd: “you are who you say you are!”. Op dit moment ben ik een liefdevolle vrouw die in haar kwetsbaarheid haar kracht vindt.
Ja dat is wie ik ben, dit voelt goed, zo zie ik mezelf en dat is wat ik van mezelf hoor. Het is dus niet zo moeilijk. Om dit kracht bij te zetten zal ik vanaf nu mijn blogs afsluiten met 3 zaken waar ik dankbaar voor ben om mijn liefde uit te spreken naar mijn omgeving:
- Dankbaar voor de vraag van de vader van mijn kinderen.
- Dankbaar voor de onrust die mij inzicht geeft
- Dankbaar dat ik iedere dag weer opsta in een huis waar ik heel gelukkig ben en altijd weer mijn rust en een stukje van mijzelf vind
Voor iedereen nog een hele fijne kerst en de mooiste wensen en dat al jullie dromen mogen uitkomen in een magisch 2019!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie