Ben jij een HumanBEING of een HumanDOING? Of anders gesteld kun jij ZIJN of ben jij altijd aan het DOEN? Weet jij wat jezelf wilt of ben jij altijd bezig met wat een ander wil? Heb jij het lef om daarin voor jezelf te kiezen of kies ervoor om te doen wat je denkt dat een ander nodig heeft?
Voor de verandering zit ik weer eens in een achtbaan, een achtbaan van emoties, inzichten en ontdekkingen. Ik kom steeds weer tot meer inzichten over mezelf. Wanneer ik in zo een achtbaan zit en het even niet meer begrijp, vind ik het heerlijk om in gesprek te gaan met een coach. De coach stelde me de vraag: “Monique bij jij een HumanBEING of een HumanDOING?” Buiten dat dit een mooie herinnering was aan de BTC (Be The Change Movement), was het voor mij ook de vraag die ik op dit moment hard nodig had. Ik zat vast in een patroon, waarbij is steeds hard aan het werk was om maar te doen wat nodig lijkt. Ik was daar zo hard mee bezig dat ik volledig uit het oog was verloren wat ik nu eigenlijk zelf wilde. Ik was vooral bezig met het doen van alles en nog wat om patronen te laten werken en in stand te houden. Flexibel als ik ben en de gave om alles van alle kanten te kunnen bekijken en iedere mogelijkheid te willen onderzoeken was ik heel veel van mezelf afgeraakt. Ik was een HumanDOING geworden. Bij mij uit zich dat in bijvoorbeeld: “Ho jij kan er niet mee omgaan dat ik intens ben en van je hou, nou dan word ik toch minder intens en dan zeg ik toch niet meer dat ik van je hou.” of “Als jij wil dat ik het zo doe, dan doe ik het toch zo.” Compleet negerend het gevoel dat het niet klopt. Totaal negerend dat ik dat niet ben, alleen maar de focus om te doen wat ik “moet” doen. En dan is het moeten ook nog eens van buitenaf, dus niet het magisch moeten van binnen uit. Bij de coach werd ik het me bewust, ik keek terug op alles wat ik had gedaan, zonder dat ik dat was. Ik was gaan doen en kon niet meer zijn.
Het is een patroon die al vele malen heb beschreven in verschillende situaties. Het patroon zoals hierboven beschreven is mij dus niet onbekend en lijkt met golven iedere keer weer voorbij te komen. Het is een open deur. Ik werd herinnerd aan iets wat al heel lang diep onder de waterlijn was gebleven. Doordat de coach, mij haar ogen leende en mij haar perspectief leende en mij liet zien dat ik een HumanDOING was geworden. Het patroon van mijzelf ondergeschikt te maken aan de behoefte van mensen om me heen en bij voorkeur aan de mensen die belangrijk voor me zijn. Het is mijn gave dat ik snel kan intunen op de gevoelens en de behoefte van mensen om me heen. Dat ik een feilloze intuïtie heb die mij vertelt wat iemand nodig heeft en dat ik daar ook op wil en kan handelen. Een andere gave is dat ik dat ook goed onder woorden kan brengen, zodat ik snel in verbinding ben met de mensen die belangrijk voor mij zijn. Ik kan daar heel ver in gaan en kan echt het uiterste van mijzelf vragen om daarin het voor een ander zo aangenaam te maken. Dit klinkt alsof ik mijzelf daarin geweldig vind, het klinkt misschien wel alsof ik mijzelf dan boven een ander plaats, wanneer een ander dat niet kan of wil. Maar dat is niet zo, het is de realisatie dat het een mooie gave is, maar dat wanneer ik het alleen inzet voor de mensen om me heen ik daarmee verder van mezelf kom te staan en daarmee mijzelf verlies. Dat ik veel meer aan het doen ben dan kan zijn. Verschillende mensen hebben het tegen me gezegd en hebben woorden kozen :”Kies voor jezelf.” “Wees jezelf.” De reden om dit niet te doen is dat de mensen om me heen vooral dan refereren aan mijn doen, omdat zij daar het meest profijt van hebben. Terwijl als ik echt voor mezelf zou kiezen en niet meer zoveel zou doen, ik dan niet meer leuk zou zijn voor de mensen waarbij ik tot dan toe zoveel voor deed.
Na het gesprek met de coach, heb ik mezelf teruggetrokken. Ben ik heel eerlijk naar mezelf geweest. Het resultaat van heel veel doen, heeft me opgeleverd dat ik van tafel werd geveegd, dan ik makkelijk aan de kant kon worden gezet. Met als resultaat dat ik weer meer ging doen, me weer ging aanpassen wat ik dacht dat er nodig was. Ik ben er best trots op dat ik wel altijd flexibel genoeg ben om weer zelf op tafel te klimmen en weer opnieuw te proberen. Maar heel eerlijk levert dat eigenlijk niet zoveel op, want ik blijf de focus leggen op het doen voor een ander in plaats er in de eerste plaats voor mijzelf te zijn. De eerst kleine stapjes van HumanDOING naar HumanBEING zijn gezet. Goed naar mezelf kijken en afscheid nemen van patronen die niet meer werken. Dit gebeurt privé en zakelijk en nu nog met wisselend succes. Natuurlijk is het voor mijn omgeving even wennen dat ik andere keuzes maak, maar nog steeds met heel veel liefde. Die liefde die in mijn zijn zit en die ik veel te lang onder de waterlijn heb gehouden omdat je liefde nu eenmaal niet kan doen, je kan het alleen maar zijn. Het voelt onwennig om dit zo uit te spreken, ook al voelt het goed, toch is er altijd een belemmerende overtuiging die zich wil opdringen: “Je zult ook weer mensen verliezen.” Dat kan zo zijn maar het is altijd beter dan mijzelf te verliezen, want daar (het magische deel van) moet ik het wel mee doen.
Natuurlijk hebben de tranen weer rijkelijk gevloeid in de transitie van HumanDOING naar HumanBEING, maar dat is goed. Tranen vertellen mij dat ik iets aanraak wat diep van binnen is en ondanks dat het moeilijk is, het het beste is wat ik kan doen voor mezelf. Het zijn ook niet altijd tranen die ik voor mijzelf laat stromen, maar voor de mensen om me heen die deze bewustwording nog niet hebben. Het zijn de tranen voor de mensen om me heen die nog niet bereid zijn om een stap te zetten in hun eigen ont-wikkeling. Die nog niet zien wat er is en het zijn de tranen voor de mensen die liever niet mijn ogen willen lenen omdat ze dan geconfronteerd worden met hun eigen doen ipv hun eigen zijn. Maar zoals boven beschreven, hoe graag ik het ook zou willen doen voor je, het kan niet, dat is wat ik vooral heb geleerd. En hoe moeilijk ik het ook vind om te geloven, mijn coach liet me ook ervaren, dat er ook mensen zijn die dit niet kunnen, die altijd zullen blijven doen en nooit bij hun zijn kunnen komen. Dat het niet mijn verantwoordelijkheid is omdat voor ze te doen, maar ze dan vooral te laten in de patronen waarin ze (on)bewust zitten. En dat ik vooral mezelf mag zijn en dat ik mijn liefde mag laten stromen omdat is wie ik ben en wil zijn: ”Een vrouw vol met liefde, intens, met acht verschillende dimensies die er altijd zullen zijn en die ik omarm, omdat dat mijn ZIJN is! Wat een fantastische achtbaan weer en wat heerlijk dat wanneer je ervoor staat het zo eng lijkt en als je er doorheen bent het zo een heerlijk gevoel geeft.
En wat ben jij, ben jij een HumanDOING of een HumanBEING en hoe voelt dat voor jou?
Geef een reactie