Kun je de kleine geluksmomentjes zien? Kun je dankbaar zijn voor alles wat er wel is? Kun je dankbaar zijn voor het geluk dat wint over het gelijk? Kun je dankbaar zijn voor de lessen die je kinderen je geven? Dankbaar voor de ogen om je heen die je iedere keer weer nieuwe mogelijkheden laten zien, een nieuw perspectief? Ben je dankbaar voor de (soms pijnlijke) inzichten wanneer je bij je plek van moeite bent geweest?
Plek van moeite
Mijn omschrijving van mijn plek van moeite is een gevoel van ongemak, het moment dat je je bewust wordt dat wat je doet of altijd deed niet meer werkt. Misschien herken je het zelf ook wel een knagend gevoel dat er iets niet klopt, je weet alleen nog niet wat. Wel kun je het wegstoppen, toch komt het altijd weer terug. Het is als een bal welke je onder water probeert te duwen maar toch altijd weer naar boven wil komen. Mijn plek van moeite is misschien wel dat ik het altijd goed wil doen. Omdat ik denk dat ik anders niet goed genoeg ben. En dat het niet altijd als zodanig wordt herkent of erkent. Het is een ‘strijd’ die al een tijdje in mijn woedt, een bewustwording en daarmee dat ik een keuze heb.
Een keuze die in zich heeft om dit buiten mezelf te plaatsen of het bij mezelf te houden. Beide keuzes herken ik wel, wanneer ik het buiten mezelf plaats dan neem ik een afwachtende houding aan. Ben ik afhankelijk van wat er buiten mezelf gebeurd. Het is ook wel een vorm van de slachtofferrol die ik dan aanneem. De schuld buiten jezelf leggen, eerst moet dit of hij/zij veranderen, dan kan ik er verder mee. Ik word daar uiteindelijk niet vrolijker van en het helpt me niet. Ik weet het en jij weet dat ook. Die slachtofferrol kan soms ook gewoon even heerlijk zijn, een periode om even op adem te komen, om even niet die innerlijke strijd te hoeven voeren. Of überhaupt te voelen. Want als je eerlijk bent tegenover jezelf weet je dat je er zelf mee aan de slag moet. Ik maak me daar ook ‘schuldig’ aan, dan ben ik vooral heel verdrietig om wat is geweest en wat mij is aangedaan. En hoe het mogelijk is dat mijn goede intenties niet zo worden ervaren. Soms vergeet ik de ander nog niet bereid zijn om zijn of haar plekken van moeite te bezoeken. Dat ze nog niet bewust zijn dat ze zelf invloed hebben op wat ze overkomt. Of dat hij of zij meer tijd nodig heeft. Ik weet dat ik snel naar mijn plek van moeite ga omdat ik ook weet dat het me mooie inzichten oplevert die mij laten groeien. Die mij gelukkig maken, ik begrijp soms gewoon niet dat iedereen dat niet doet of wilt. Of het excuus gebruiken dat ze het niet kunnen, dat geloof ik niet het is eerder dat ze het niet willen, omdat ze niet weten wat het ze kan opleveren. Daarom probeer ik je te verleiden om naar je eigen plek van moeite te gaan om daar verder te groeien, niet voor mij maar voor jezelf.
Belemmerende overtuigingen
Dit zijn overtuigingen die je jezelf hebt aangeleerd op het moment dat ze nuttig waren, maar uiteindelijk je kunnen belemmeren om te groeien. Het is je comfort zone geworden een plek waar alles is zoals het is, voorspelbaar, ze brengen je in slaap. Mijn belemmerende overtuiging is dat iedereen wakker wil worden. Bewust dat het leven een aaneenschakeling is van keuzes die je kunt maken, waardoor je leven is zoals je graag wilt dat het is. Een leven waarin je 100% jezelf kan zijn en dit ook deelt met de mensen om je heen, in de overtuiging dat je ze inspireert om hetzelfde te doen. Een leven waarin je keuzes maakt op basis van je eigen intuïtie en niet omdat je bij een keuze blijft omdat je ‘denkt’ dat dat moet. Angst om uit je comfort zone te stappen. Deze ervaringen hebben mijn gevoel en intuïtie bijzonder ontwikkelt en zie ik patronen bij anderen die ik herken, omdat ik die zelf heb meegemaakt of heb mogen zien bij anderen. Inmiddels weet ik dat ik dat heel snel een gevoel of patroon oppik en in mijn enthousiasme de mensen om me heen die me lief is mijn ogen leen om het perspectief te delen. Daarmee ontneem ik ze in zeker zin om zichzelf te ont-wikkelen van hun eigen overtuigingen. Recent heb ik ervaren hoe mijn overtuiging, zoals hierboven beschreven, er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ik niet meer zo leuk werd gevonden. En ik werd bevestigd dat ik niet goed genoeg was.
Kijk ook naar jezelf
Met wat tijd en afstand begrijp ik het wel, ik ben ook niet leuk wanneer ik telkens maar weer breng naar je plek van moeite die je zelf zolang probeert te vermijden. Dat het makkelijk is om het buiten jezelf te leggen en te kiezen dat ik niet meer leuk ben, omdat het alternatief is dat je naar jezelf kijkt. Dat je zelf niet ziet dat je vastzit in een patroon en aan een persoon die je alle zicht op wie jij bent ontneemt. Als goede vriendin zou altijd mijn ogen lenen om dat te laten zien. Zodat je de keuze hebt om er iets aan te veranderen, voor jezelf en alleen voor jezelf. En even voor de extreme duidelijkheid niet in het voordeel van die mij als vriendin maar alleen voor jou. Het is jouw overtuiging dat ik een andere intentie heb. Ik ben het bijna gaan geloven maar het zegt alles over jou en hoe jij naar onvoorwaardelijkheid kijkt. Want mijn vriendschap voor jou is onvoorwaardelijk. Want echte vriendschap voor mij is, dat je soms de moeilijke dingen laat zien omdat ik als vriendin er kan zijn om je op te vangen om even op te leunen, dat is namelijk mijn definitie van liefde. Ik heb je toegelaten om mij onvoorwaardelijk jouw ogen te lenen en mijn plekken van moeite toevertrouwd. Vol overgave heb ik alles met je gedeeld, mijn keuze. Mijn fout was om te denken dat jij mijn liefde zou toelaten, ik wilde niet zien dat je die liefde niet kon ontvangen. Het is goed zo. Ik zie nu in dat het jouw proces is maar ook jouw keuze is om daar wel of niet iets mee te doen. Jij bepaalt je eigen geluk en natuurlijk je eigen tempo. Dat doet niets af aan de liefde die ik voel voor jou. Ik ben dankbaar dat ik alles met je kon delen. Dankbaar dat ik door jouw ogen een liefde heb gevonden in mezelf die zo krachtig is dat ik weet dat alles goed komt. Dat het nu van mij is en dat niemand me dat kan afnemen. Ik heb mijn geluk en liefde (terug)gevonden in mezelf.
Ik hoop dat er een moment komt dat jij naar jouw plek van moeite gaat en ontdekt wat ik al in je heb mogen zien en dat je dan ook dankbaar kan zijn dat ik er altijd voor je was. Ook op het moment in het nu dat je denkt dat je gelijk hebt. Dat ik je misschien wel het laatste pijnlijke zetje mocht geven om op zoek te gaan naar de beste versie van jezelf in het nu en niet blijft hangen in de versie die je ooit was in het verleden. Want het leven is te mooi om het aan je voorbij te laten gaan, ik hoop dat je wakker wordt.
Na deze (wederom) ontboezeming kan ik zeggen dat ik me gelukkig en trots voel, dat ik alles wat geweest is kan omarmen. Dankbaar dat ik zoveel liefde, kracht en vertrouwen in mezelf heb dat ik dit onder ogen kan zien. Dankbaar voor het inzicht dat ieder moment het goede moment is om een keuze te maken.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie