Ken je dat gevoel, dat alles je even teveel wordt? Dat je het gevoel hebt dat je zorgen van de wereld op je schouders draagt? Ken je het gevoel dat al je je probeert uit te drukken of zelfs uit te leggen het lijkt dat je een andere taal spreekt? Vind je het soms lastig dat je dan van alles en nog wat opgeplakt krijgt omdat het makkelijker is om je dan te duiden? Heb je soms letterlijk het idee dat je in een andere wereld woont dan de mensen om je heen? Dat je een andere bril op hebt gekregen, zonder dat je het doorhad? Ken je het gevoel dat je een je ballon soms zo vult met emoties dat je gewoon niet meer weet wat je er mee moet?
De afgelopen maanden waren als voor zo vele van jullie een bijzondere periode. De coronacrisis heeft een wissel getrokken op relaties, op werk, op de maatschappij en misschien wel op de hele wereld. Persoonlijk ben ik in de gelukkige omstandigheid dat mijn inkomsten niet in gevaar zijn gekomen. Dat ik ben blijven werken, weliswaar deels thuis en deels op kantoor. Ik ben onderdeel geweest en nog steeds van het team die de nobele taak heeft of hetgeen van werkgevers gevraagd wordt door de overheid ook tot uitvoer te brengen. Met het doel om de verspreiding van het virus te voorkomen. Moeilijk keuzes, mensen naar huis sturen en mensen op locatie laten werken. Wel of niet in quarantaine en dan wel of niet (on)betaald verlof. Mensen aanspreken op hun eigen keuzes en de consequenties daarvan. En dan eerlijk en open uitleggen waarom je als werkgever deze keuzes maakt. Het is niet altijd even gemakkelijk om mensen het grotere plaatje te laten zien, ze zijn vaak heel erg gericht op hun eigen situatie en hun eigen belang. Veel van die emoties heb ik kunnen voelen en heb ik mezelf aangetrokken. De emoties van de onmacht, de angst voor het virus en het onbegrip voor keuzes die op een andere tafel gemaakt worden. Mijn emotionele ballon werd behoorlijk gevuld en soms werd het een blok aan mijn been en vertraagde het me.
Maar ook mijn eigen verontwaardiging dat mensen zo alleen op zichzelf gericht zijn. Klagen over de beperkingen die ze opgelegd worden, terwijl er nog zoveel ruimte is voor keuzes. De ervaring dat vastgeroeste patronen losgelaten moeten worden om nu tot iets anders te komen. Het ongemak van deze situatie ervaren en dan nog in staat zijn om het buiten jezelf te leggen, ik vind het werkelijk waar niet te geloven. De media die over elkaar heen buitelt wanneer er fouten gemaakt worden, schuldigen die aangewezen worden. De tegenstellingen die groter gemaakt worden en er totaal geen ruimte meer lijkt voor verbinding, om het samen op te lossen. Ik walg werkelijk van de mensen die kritische vragen gebruiken om tegenstelling en angst te creëren onder het mom van, je moet vragen blijven stellen. Natuurlijk daar kan ik niet anders dan het mee eens zijn, maar vervolgens niet met mogelijkheden komen. Je kunt het niet eens zijn dat er keuzes worden gemaakt op andere gronden dan jij zou doen, maar neem dan je verantwoordelijkheid om mee te helpen bij een oplossing. Ik word zo moe van die mensen die aan de zijlijn staan te schreeuwen of ze zelf een viroloog zijn een expert in complottheorieën of alles lijken te weten van de verspreiding van aerosolen. Dit zich volpompen met kennis, die wel of niet geverifieerd zijn. En dat inzetten in een discussie of liever gebruiken om onrust te zaaien en vervolgens zich terugtrekken uit de oplossing.
Ik ben een groot voorstander van om mogelijkheden vanuit verschillende perspectieven te onderzoeken. Heerlijk dat er altijd weer iets komt. Aan alle mensen die vinden dat ze iets moeten roepen, breng het dan ook zo dat je het gesprek zoek. Ga op onderzoek uit en leg het neer als optie. Zet het niet neer als de waarheid, waarmee al het andere onwaar lijkt. Daarmee ontstaat er een strijd om het gelijk en daarmee begint de strijd en gaat het uiteindelijk niet meer om een mogelijke oplossing maar meer om wie gelijk heeft. Het is nogal populistisch (mijn frustratie) om maar wat te schreeuwen zonder het dialoog te blijven aangaan. De tegenstellingen blijven aanwakkeren en angst laten groeien. Daarmee het ongemak buiten je zelf te leggen zonder de verantwoordelijkheid te nemen. Heel eerlijk weet ik ook de oplossing niet voor de coronacrisis, wel weet ik wanneer we naar elkaar luisteren met een open hart en zonder de urgentie van het gelijk, dat er zeker een mooie oplossing zal ontstaan.
Dit is mijn poging om mensen bewust te maken van de keuzes die ze hebben en hoe ze met situaties om gaan. Ik begon deze blog met mijn emotionele ballonnetje. Dit zijn de emoties waarmee ik mijn eigen ballonnetje heb gevuld. Door het hier te delen heb ik een deel van dit ballonnetje leeg laten lopen en dat voelt goed. Het blok aan mijn been voelt minder zwaar. Ik geloof dat degene die een mogelijkheid heeft en dit leest zal opstaan en zijn of haar verantwoordelijkheid nemen. Laten we dit vooral samen blijven doen, elkaar bevragen en elkaar inspireren met nieuwe en mooie perspectieven, die de hoop, kracht en moed voeden zodat we met elkaar hier mooier uitkomen.
Geef een reactie