In deze periode neem ik van heel wat zaken afscheid. Van een huis, van een partner, van een vorm van samenleven, van een naam, van een woonplaats, van een aantal kilo’s en dan nu ook van een opdracht. Als interimmer weet je dat dit onvermijdelijk is aan iedere klus waaraan je begint komt ook een einde en iedere keer is dat best wel weer een “dingetje” voor mij, ik kan niet zo goed afscheid nemen van mensen waar ik in dit geval bijna 2 jaar lang mee heb mogen samenwerken. En tegelijkertijd weet ik ook dat er weer nieuwe mensen “op mij staan te wachten” waarmee ik waarschijnlijk weer een waanzinnige mooie tijd tegemoet ga. Dat gezegd hebbende betekent niet dat ik eerst heel bewust afscheid ga nemen van deze mensen en van deze opdracht. Het is me niet ontgaan dat dit de laatste grote wijziging is (hopelijk) die in de laatste 10 maanden heeft plaatsgevonden. Het heeft geen zin om te blijven herhalen wat er allemaal achter me ligt het is nu met dit afscheid tijd geworden om voorzichtig vooruit te gaan kijken.
Ooit toen ik zelf een loopbaancoach had is mij de vraag gesteld: “Waar zie je jezelf over 5 jaar?” In termen van:
Nu zou ik zelf zeggen: “Waar droom je van om over 3 tot 5 jaar te zijn?”
Ik weet nog heel goed dat toen ik dat invulde (20 jaar terug) dat alles daarvan is uitgekomen, zou ik dat nu dan ook kunnen doen en als ik daarover na zou durven denken zou ik dan ook mezelf een eerlijk antwoord geven. Of is het daarvoor nog te vroeg. Wel merk ik dat deze vraag me bezighoud en dat de ervaring van deze vraag met zo’n 20 jaar terug me wel uitdaagt om daar eens voor te gaan zitten. Zoals ik zo vaak zeg: ”Wat flikker ik het universum in”. Eigenlijk durf ik dat nog niet, eigenlijk sta ik nog met een been in het verleden. Ik heb het mezelf de laatste weken vaak tegen andere horen zeggen: ”wanneer je met een been nog in het verleden staat kom je absoluut niet verder, dan zit je vast”. Nu ervaar ik het zelf hoe moeilijk het is om dat been definitief uit het verleden te trekken zodat je verder kan gaan.
Het makkelijkste argument om het niet te doen is: “wat zullen andere daarvan zeggen als ik nu al toekomstplannen aan het maken ben”. Dan kan ik het lekker buiten mezelf leggen en hoef ik er zelf (voorlopig) niet mee aan de slag. Maar wat als ik wel durf te dromen en het verleden zoals dat was los kan laten zodat er iets moois en iets nieuws kan ontstaan. Dat wil niet zeggen dat ik mensen uit het verleden ga loslaten, nee zeker niet die krijgen een andere rol, misschien zelfs wel een betere rol die meer past bij de huidige situatie. Mijn hoofd maakt overuren en werpt zoals gewoonlijk, kan ik wel zeggen, een heleboel belemmerende overtuigingen op. Zaken als dat dat niet kan of dat ik daarmee weer mensen pijn ga doen. Soms word ik zo intens moe van mijn hoofd en al die belemmeringen die ik mezelf in feite opleg, niet normaal gewoon. Soms voel ik me dan zo dom en klein. Iemand zei tegen mij: ”Soms vergeet in mijn eigen intelligentie”. Weliswaar ik een totaal andere context, toch zou ik willen dat ik dat kon vergeten en dat ik vol overgave mij in de toekomst kon storten en me vrij kon voelen om te ervaren wat dan mogelijk is.
Voor nu ga ik eerst afscheid nemen van mijn recente klus in Veenendaal, ik ga de mensen daar vreselijk missen, we hebben heel wat met elkaar meegemaakt. Ik ben ze dankbaar voor wat ze mij geleerd hebben en wat we samen hebben bereikt. Ik ben ze dankbaar dat ze geduld met me hadden wanneer het even niet alleen over zakelijke dingen ging. Het was een ongelofelijk achtbaan die we met elkaar hebben beleefd. Het heeft een band gecreëerd en ik weet zeker dat we nog veel van elkaar zullen horen, alleen ook hier zal dat in een andere vorm zijn in de toekomst.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie