Ik ben heel even de weg kwijt. Dat klinkt misschien wat dramatisch, maar zo erg is het niet het is in feite een hele mooie constatering na een zoektocht van zeven jaar naar de beste versie van mezelf. Mijn zoektocht begon in 2012 na een mooie reis in Florida, met mijn ouders, mijn toenmalige man en onze kinderen. Onbewust werd dat bewust de start van een achtbaan waar ik na 7 jaar uit ben gestapt na een gelijke reis naar Florida, dit keer met mijn beste vriendin en onze kinderen. Het inzicht kwam toen ik drie weken geleden thuis kwam, dat ik me realiseerde dat ik kon zeggen dat ik de beste versie van mezelf ben geworden die ik op dit moment kan zijn.
Wat daaraan vooraf ging, 7 jaar in vogelvlucht: Na de eerste reis ontdekte ik dat de antidepressiva die ik slikte als bijeffect had; morbide obesitas. Ondanks dat dit niet direct herkent werd door mijn huisarts, ben ik er wel per direct mee gestopt. Ik koos om te gaan hardlopen, ik was van mening dat wanneer je geen serotonine meer aanmaakt je het wellicht kan compenseren met endorfine. Ik ben me bezig gaan houden met gevoel versus denken, vanuit je hart ipv uit je hoofd te leven. Ik heb met verdiept in meerdere filosofieën, theorieën, psychologie en spiritualiteit. Ik heb het uitgeprobeerd op mijn eigen leven. Ik heb het gedocumenteerd en gedeeld, met vallen en opstaan kreeg en krijg ik mooie inzichten over wie ik ben. Gescheiden van de vader van mijn kinderen. Een maagverkleining en het verlies van veel kilo’s. Mijn hart volledig aan een man gegeven en mezelf daarin kwijtgeraakt. Kwetsbaar en onbegrepen gevoeld en machteloos. Gefrustreerd omdat ik alles gaf en meebewoog en daar geen enkele beweging voor terug zag, behalve verder van mij af. Mijn patronen daarin genadeloos blootgelegd, welke mij helpen en welke mij niet helpen. Ik heb geprobeerd om patronen van andere aan te nemen en ver van mezelf te gaan. Ik heb littekens uit het verleden geheeld en er weer nieuwe voor terug gekregen. Maar bovenal heb ik steeds weer een stukje van mezelf gevonden. In mijn zoektocht ben ik mensen kwijtgeraakt en sommige zijn ook weer teruggekomen.
En dan kom je terug van een waanzinnig mooie reis waar je een belofte bent nagekomen die ik 7 jaar geleden had gedaan aan mijn zoon. Toen ik niet in de achtbaan paste en er weer van weg moest langs iedereen die kon zien aan mij waarom de rit nog niet gestart was. Een reis van een diepe verbinding, openheid en vertrouwen. Een reis waar ik me heel bewust werd hoe graag ik in Amerika ben. Hoe ik in spirituele zin heel dicht naar die man toereed en ook constateerde hoe fijn het was om weer van hem vandaan te rijden. Hoe het is met je zoon in die bewuste achtbaan te stappen en te passen! Stukjes die zo op z’n plek vallen en mijn zoektocht zo de moeite waard maken.
Met deze bewustwording kwam ook het inzicht dat ik tot nu toe mijn weg voor een groot deel heb laten bepalen, daar partners, vriendjes, vriendinnetjes en wat ik dacht dat er van mij verwacht wordt. Ik ben voor een groot deel in de flow meegegaan en heb me daar altijd OK bij gevoeld, altijd tegen andere gezegd dat ze hun dromen moesten najagen en eigenlijk zelf te schijterig ben om mijn eigen dromen te laten uitkomen. Geloof me er zijn er al een heleboel uitgekomen en ik heb op dat gebied ook zeker niet te klagen (en dat doe ik ook niet). Er zijn nog wel wat dromen die ik ga laten uitkomen. De eerste is dat ik mijn boekjes uitbreng hier in Nederland en daarna in Amerika, dat ik zeker voor mijn 55ste een jaar in Amerika ga wonen. Deze droom draag ik al heel lang met me mee en nu ik heel even de weg kwijt ben zou dat net zo goed de richting kunnen zijn die ik op ga. Mijn droom van mijn prins op het witte paard stel ik nog maar even uit, hij zal wel komen hoop ik. Iemand die helemaal voor mij gaat, net zoals ik voor hem zou gaan. Gewoon omdat ik Monique ben en het waard ben.
Voor nu is dit even de beste versie van Monique, alleen en met een droom om de wereld met haar verhalen een stukje mooier te maken. Want ik ben gewoon Monique die liefde heeft te geven om uit te delen, onvoorwaardelijk van uit mezelf. Ik zal altijd mij inzetten om de mensen om me heen “mijn ogen te lenen” om de keuzes die ze hebben te zien om zelf ook op zoek te gaan naar de beste versie van zichzelf. Dit kan voor mij alleen als ik bereid ben om dit zelf ook te doen, dat is ook de reden dat ik mijn zoektocht deel. Delen is helen en inspireren, wat ik kan, kan jij ook. Dit doe ik oordeelloos en met respect voor een ieder zijn/haar proces, achtergrond en patronen. Ik weet dat ik dat kan, ook al ben ik daar in sommige gevallen van afgeweken omdat mijn ego en mijn gelijk het van mij overnamen en een litteken hebben achtergelaten, die ik er nu maar gewoon even laat zijn! Ik weet dat in dit litteken weer een mooie les zal zitten, maar deze is nog even te rauw. En eerlijk is eerlijk dat is ook een deel van mij en dat hoort ook bij mijn beste versie dat ik niet altijd perfect ben en ook dat ik niet altijd krijg waarnaar ik zo verlang (terwijl het gevoel zo sterk is). Misschien als ik er minder hard voor mezelf ben en hard werk voor een ander, meer voor mezelf kies en aan mezelf geef, wie weet wat er dan kan en mag ontstaan…..
Weer een stapje gezet in de bewustwording en de herkenning van mijn eigen proces. Dus hiermee sluit ik een fase af, zo voelt het. De achtbaan staat stil en weet even niet welke kant mijn weg op gaat. “Ik weet het dus gewoon even niet”, een plek waar ik anderen graag naar toe breng om dat dat de plek is dat je even niet denkt maar ruimte is voor voelen. En wat ik nu voel…… eenzaamheid, hoe het is om alleen te zijn te weet ik inmiddels en dat is goed. Eenzaamheid is iets waar je vooral jezelf tegenkomt en met jezelf in het reine komt over wie je bent en wat je doet. Een gevoel dat je het helemaal alleen moet doen, geen richting of aanmoediging of verwachting van een ander, alleen die van jezelf. Een plek waar de tranen komen en een glimlach verschijnt omdat ik merk dat ik sterk genoeg ben en deze versie van mezelf zo mooi vind dat ik daar zelf graag bij ben. Want de plek waar ik nu ben is precies de plek waar ik nu moet zijn. Dit is waar de achtbaan me van 7 jaar me heeft gebracht en ik voel ook dat dat goed is! Met het vertrouwen in het proces en in mijzelf; Gewoon Monique. Gewoon staat voor mijn Gelukkig en Energie, Wonderbaarlijk en Ont-wikkeld, Onbegrensd en Nieuw!
Kus en Knuffel,
Gewoon Monique
Muziek die het beste bij deze fase past:
Geef een reactie