Jaren geleden ben ik met deze blog begonnen in de zoektocht naar “de beste versie van mezelf”. Ik was ervan overtuigd dat ik door mijn ogen anderen kon inspireren om anders tegen zaken in het leven aan te kijken. Ik had het vertrouwen dat mijn kijk op de wereld soms anders was dan het gebruikelijk en ik was niet bang om dat te delen. Ik kreeg ook vaak terug dat het anderen om me heen daardoor geïnspireerd raakte en zich bewust werden dat er altijd een keuze is. Ik vond het altijd een cadeautje dat ik in staat was om de wereld met een roze bril te willen zien en in alles altijd weer het positieve te zien.
Het grappige is dat ik mijn eigen blogs nodig had om zelf uit deze moeilijke en emotionele periode te komen. Ik heb me de laatste tijd heel vaak afgevraagd of mijn kijk op de wereld niet “te” naïef of “te” positief was. Of ik misschien niet helemaal door had dat de wereld even anders in elkaar zat dan dat ik dat eigenlijk wilde zien. Heel eerlijk heb ik me daarin laten meeslepen, ben aan mezelf gaan twijfelen en heb ik mezelf heel klein gemaakt. Er waren dagen dat ik liever in mijn bed bleef omdat ik me schaamde, dat ik überhaupt de gedachten kon hebben dat ik de wereld mooier kon maken door te zijn wie ik was en waarin ik geloof. Heel even was er het gevoel dat het er helemaal niet toe deed of ik bereid was om wat meer mijn positieve blik in te zetten. Heel even dacht ik dat ik mijn positieve gedachten kwijt was.
Totdat ik in mijn blogs teruglas waar ik echt met hart en ziel in geloof: “Er is altijd een keuze”. En dit heb ik zo vaak beschreven dat je zou kunnen denken dat ik dat nu toch wel weet. Nou niet dus. Ik was het gewoon even helemaal kwijt. Ben ik even blij dat ik mijn blogs heb om mij daaraan te herinneren. Toen ik vandaag naar de Vinkeveense plassen reed voor een duikles van mijn kinderen, reed ik langs verschillende plekken die zowel mooie als pijnlijke herinneringen hebben. Toen ik aan het water zat en de zon onder zag gaan, werd ik me heel bewust dat het vooral de pijnlijke herinneringen die zich opdrongen. De verleiding was groot om daarin mee te gaan, je hoofd heeft namelijk de “rare” eigenschap om je te beschermen op basis van het verleden. En mijn hoofd heeft zichzelf echt een feestje beloofd en probeert mij uit alle macht te herinneren door de pijnlijke en moeilijke herinneringen naar de voorgrond te brengen en daarmee te beschermen. Ik realiseer me dat wanneer ik daar in mee ga, ik geen leuker mens wordt. Ook heb ik heel vaak in mijn blogs geschreven dat het hoofd je in het verleden houdt en dat je daarmee niet verder komt en zeker niet in het hier en nu bent. Het geeft je hart geen ruimte om verder te kijken dan wat er is gebeurd er is geen ruimte voor dromen. (Wat wel weer heel bijzonder is, dat ik ooit een kalender kreeg met spreuken precies vandaag het volgende schrijft: “Loslaten. Onthou goed dat je niet kan reiken naar hetgeen wat voor je staat……. als je nog niet hebt losgelaten wat achter je staat”)
Dus kan ik tegen mezelf zeggen; ”Hey Monique, je hebt een keuze, blijf je hangen in het verleden of geef je je hart ruimte om weer te dromen”. Want mijn hoofd weet ook uit het verleden dat dromen uit kunnen komen, als je het maar de ruimte geeft en geduld hebt om op het proces, mijn proces te vertrouwen. Ook weet mijn hoofd dat het altijd goed komt, want het is al goed. Ook heb ik de keuze om mijn roze bril op te zetten en om in het verdriet wat ik heb gehad te zoeken naar welke inzichten het me geeft.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik altijd zal kiezen voor mijn dromen en zal ik de wereld altijd door een roze bril bekijken. Ik zal ook in sprookjes blijven geloven omdat ik denk dat wat goed is altijd zal winnen van het kwade. Omdat ik geloof dat als de intenties zuiver zijn het misschien niet altijd goed begrepen zal worden maar uiteindelijk wel ervaren zullen worden. Ook durven zeggen dat wanneer mensen mij niet begrijpen of mijn insteek en kijk compleet gek vinden, dat het mijn kijk is en die mag er net zo goed zijn als alle andere manieren van kijken. Ik weet dat door niet altijd op dezelfde manier te kijken of door buiten de lijntjes te kleuren, ik op z’n minst een keuze creëer om anders naar de wereld te kijken. Dat is mijn kracht, dat is mijn bijdrage aan een mooiere wereld.
Omdat ik regelmatig denk dat ik “een soort van gek” ben en dat ook eigenlijk wel tegen me gezegd wordt heb ik voor mezelf GEK vertaald als Gewoon Eerlijk Kijken, dat was een herinneringen die ik even weg had gestopt en in een van mijn blogs tegen kwam. Want dat is wat ik probeer te doen Gewoon Eerlijk Kijken naar wat er om me heen gebeurd, de les voor mij is nu dat ik dat vooral ook naar mezelf doe. En niet altijd mezelf klein maak omdat ik iets anders zie, voel of hoor, want dat is gewoon heel simpel mijn waarheid en waarop ik kies naar de wereld en de mensen om me heen te kijken. En als dat even niet begrepen wordt, dan heb ik ze in ieder geval een mogelijkheid geboden om er anders naar te kijken en of ze daar iets mee doen of niet, die keuze is aan de ander.
Ik blijf dromen!
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een reactie