Allereerst natuurlijk de allerbeste wensen voor 2018, dat alle dromen mogen uitkomen en dat het een magisch jaar mag worden. Het lijkt de tijd voor de goede voornemens en ik weet niet zo goed wat mijn goede voornemen is voor 2018, op dit moment is mijn liefste wens om wat meer rust te hebben. Vooral in mijzelf. De afgelopen weken rondom de feestdagen heb ik vooral heel veel gehuild. Onbewust had ik al mijn tranen van het afgelopen jaar opgespaard. Toen het 22 december werd, 1 jaar na mijn gastric bypassoperatie, gingen letterlijk alle sluizen open. Nu was echt alles anders en realiseerde ik me dat ik voor het eerst mijn “masker” af wilde doen. In alle hevigheid kwam het besef van het verdriet wat ik zo zorgvuldig had verstopt. Ik had mezelf voorgenomen dat ik sterk moest zijn en vooral heel vrolijk. Ik moest laten zien dat het vooral heel goed met me ging. En feitelijk ging het ook goed met me, maar onder de waterlijn had ik ook wel wat verdriet gestopt, onzekerheid en schaamte. De afgelopen maanden was ik door alle emoties heen gegierd ik was letterlijk het spoor een beetje bijster. Eigenlijk realiseerde ik het me pas toen ik een paar dagen uit de malenmolen stapte door de feestdagen. Ik had heel hard mijn best gedaan om mijn leven op orde te krijgen, alsof er niets was gebeurd, maar dat er veel is gebeurd viel niet meer te ontkennen. Rond de feestdagen was er geen ontkomen meer aan dat ik moest voelen. En wederom werd een overtuiging van mij bevestigd, tranen helpen enorm, niet alleen om alles eens lekker op te ruime, maar het creëert ook heel veel ruimte voor iets anders. Toen ik mezelf toestond om het verdriet van afscheid te voelen, ontstond er langzaam weer ruimte om me ook trots te voelen over het feit dat ik niet helemaal was ingestort. Dat ik niet in een hoekje ben gaan zitten. Dat ik misschien hier en daar slachtoffer was geworden van omstandigheden, echter me niet als slachtoffer heb gedragen.
Er werd mij wel een hele confronterende spiegel voor gehouden, uit een hele onverwachte hoek. Natuurlijk denk ik na over mijn toekomst en of daar ooit weer een man in te vinden zal zijn. Eigenlijk wilde ik dat ook wel in 2017 weer geregeld hebben, maar acht zo werkt het niet en toen ik daar mijn beklag over deed kreeg ik die spiegel voor gehouden. Ik had al vaker mooie gesprekken gehad met deze man. Hij confronteerde mij ermee dat ik niet “echt” was. Dat hij duidelijk kon aanvoelen dat ik niet eerlijk was tegen hem en tegen mezelf vooral. Waarom voerde ik de druk zo op, om mijn gelijk te krijgen? Zodat mijn leven past in het plaatje waarvan ik denk dat de omgeving verwacht waaraan ik moet voldoen. Hij vroeg zicht af wat ik dan mensen in de workshops leerde als het gaat over keuzes en dichtbij mezelf blijven en waar zit dan precies mijn onafhankelijkheid? Jeetje, was hij nu klaar met me? Nou nee, want wees me er nog eens fijntjes op ik vooral niet eerlijk naar mezelf was. Hij stelde me de vraag: ”wat als je je eigen plaatje in zou kleuren, zou het dan misschien minder conventioneel kunnen zijn?”
Monique wij zijn in een leeftijdsfase waar ook regelmatig ons mensen ontvallen, dat zou ons ook kunnen gebeuren. En heb je dan je tijd goed besteed? Word je dan blij van het feit dat je jezelf kan zeggen dat je voldeed aan de verwachtingen van je omgeving of dat je voor jezelf koos en buiten alle lijntjes kleurt. Monique, je bent heel dwingend, het moet gaan zoals jij het wil en zoals jij denkt dat het moet. Nou zo gaat het nou niet helemaal er zijn ook veel meer spelers in het spel van jou leven. Jij hebt een drukke baan en geniet van de vrijheid om impulsieve dingen te doen, anders zat je niet hier. Jij wilt je kinderen aandacht geven dus heb je de dagen gereserveerd voor je kinderen. Daarmee heb je gelijk ook tijd minder voor een mogelijke man in je leven. Je gaat met je kinderen en de vader, Kerst vieren en oud en nieuw. Je vraagt nogal wat van een mogelijke nieuwe man in je leven, die moet dat allemaal maar aankunnen. Jeetje Monique, zie je dan niet dat jij niet eerlijk bent. Voor een hele intelligente vrouw kan je ook heel dom zijn. Dat je aan de ene kant heel veel vraagt en gelijk zelf niets of liever bijna niets kan bieden. Kijk even in de spiegel vrouw, wat je aan het doen bent en wees dan eindelijlijk eens eerlijk. Vanwaar die enorme haast om alles te krijgen zoals je denkt dat het moet zijn ipv wat tijd nemen om te kijken naar hoe leuk je het hebt en wat er nog kan. En wie weet waar het je dan brengt.
Niets meer aan toe te voegen, iets om over na te denken en te doorvoelen het komende jaar!
En het komt vast wel goed!
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een reactie