“Hoop doet leven”, wat betekent dat dan, wanneer er geen hoop is dat het leven over is? Nu geef ik toe dat ik behoorlijk dramatisch kan zijn en een ster ben in het uitvergroten, maar dat gaat me net iets te ver. Wel heb ik mogen ervaren dat wanneer je je bewust bent dat er geen hoop meer is dat zeker een litteken oplevert. En als je die hoop vervolgens loslaat er pijn is en om het dan toch maar even uit te vergroten, een enorme pijn. Eigenlijk wil ik tegen beter weten in de hoop blijven hangen om de pijn niet meer te voelen.
Wanneer ik daar wat dieper op in ga en dan echt durf te voelen is dat best wel spannend. Want het loslaten geeft ook veel twijfel, aan mezelf of ik wel goed genoeg bent en wat er dan allemaal mis is aan mij. Wat als ik dan helemaal mijn gevoel, mijn intuïtie kan vertrouwen. Als nu duidelijk is dat die hoop ongegrond is wanneer duidelijk is dat je niet gewild bent, niet 100% geaccepteerd wordt of geliefd bent, waarop baseer je die hoop dan nog. Welk mechanisme zit daar dan onder. Ik heb vaak het oordeel gehad over mensen die kosten wat het kost bij elkaar bleven uit gewoonten. Op basis van het verleden, op basis van patronen die zijn ontstaan en die blijken te werken. Ik heb dat nooit begrepen, ik doe eigenlijk alles heel intuïtief en volg daarin graag mijn hart. Mijn ervaring is dat me dat heel veel brengt, vaak ook heel veel geluk, ook weet ik dat het soms eerst pijn moet doen voor je verder kunt. Misschien is dat nu ook het geval.
Maar goed wat maakt dan dat het nu zo een pijn doet en het heel veel moeite kost om de hoop los te laten. Dit komt omdat de hoop in dit geval ontstaan is op zielsniveau, wat gelijk zo intens was dat het in mijn hart het geloof is dat het bijna niet anders kan dat die verbinding altijd zou blijven bestaan. Dat die zo sterk zou zijn dat die nooit meer stuk zou gaan en in welke vorm zou blijven bestaan. Echter de realiteit is dat wanneer de ander zo schrikt van deze verbinding en steeds heel hard tegen je roept dat je niet goed genoeg bent omdat je geen keuze bent. Dan wordt die verbinding wel vertroebeld door ego, door littekens en door twijfels. Zodra het ego meedoet dan is er geen verbinding meer. Mijn keuze is geweest om de tegenovergestelde emotie in te zetten, dus geen liefde maar haat. Ik heb geprobeerd om haat in te zetten om los te laten en dat lijkt te lukken. De focus van alles wat er niet mocht zijn en de pijn die daar in zit. Het leert me weer veel over mezelf. En om in mijn ego te blijven, betreur ik het wel dat aan het andere eind van de verbinding er totaal niets gebeurd. Die kan gewoon doorgaan en heeft geen enkele boodschap aan de emoties en los laten, dat wordt gewoon gedaan. Het liefst zou ik het uitschreeuwen dat het zo werkt en dat het zo onwijs lekker is wanneer je hart volgt. Maar wie ben ik omdat te doen en weet je met je hart kan je een hoofd niet overtuigen, dat weet ik al lang. Al zou ik dat nu zo graag willen doen, maar goed wat heeft het voor zin als het hoofd overtuigd zou kunnen worden maar het hart niet mee kon, of nog erger wanneer het hart wel mee wil maar het hoofd in de weg zit. Het is een patroon wat alleen te doorbreken is door jezelf.
Mijn conclusie is dat er aan de andere kant te weinig empathie is niet op een dusdanig gevoelsniveau om naar zichzelf te kijken. Ik weet en voel dat het niet aan mijn is om daar een oordeel over te hebben, dat ik het alleen bij mezelf kan houden in het vertrouwen dat ik niet anders kon doen dan voor mezelf te kiezen. Dat ik zeker wel goed genoeg ben en dat ik heel veel waard ben, jammer dat het in dit geval niet als zodanig werd ervaren en dat er een ego in de weg zat om het hart te doorgronden. Ik laat het hier maar bij, mijn hart zal het nooit begrijpen en mijn hoofd weet dat het beter is. Mijn keuze is in dit geval maar even mijn hoofd aan het woord te laten en zodat de pijn in mijn hart wat wordt verzacht. Hé ik weet dat ik hier veel sterker van wordt en wederom ben ik zo trots op mezelf dat ik dit weer aan ga. En ik weet en voel dat het goed gaat komen met mij, want ik blijf trouw aan mezelf, ik weet wat ik waard ben. Ook al is er weer een litteken bij, het heeft weer heel veel inzicht gebracht en ik ben weer deze confrontatie met mezelf ben aangegaan en dat maakt mij uniek en bijzonder, want dat is wie ik ben.
Ik spreek mezelf toe en weet dat het mijn waarheid is:
Lieve Monique blijf dromen en laat ze uitkomen. Zorg goed voor jezelf en kies ook altijd voor jezelf. Want als je jezelf hebt gevonden dan kan je jezelf ook delen met anderen. Want jij weet dat je daarmee de wereld een beetje mooier maakt en dat, precies dat is waar jij gelukkig van wordt vergeet dat nooit.
Er komen vast weer mooie avonturen aan, mooie plannen die snel met jullie hier gedeeld gaan worden. Een drietal boekjes om mensen te inspireren om op zoek te gaan naar de beste versie van zichzelf, boekjes gebaseerd op mijn leven, mijn inzichten, mijn hysterische en hilarische ervaringen. Mijn eigen wetenschap, op basis van mijn intuïtie, niet omdat het moet maar omdat ik je mijn ogen leen om eens met een ander perspectief naar je eigen vraagstukken te kijken en wat je er mee doet, dat is aan jou!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie