Dit was een weekend waarop ik me had verheugd, ik zou me immers gaan onderdompelen in een heerlijke workshop BTC. Na 10 maanden vol veranderingen en een achtbaan van emoties, een workshop met de naam “BE THE CHANGE”. Een workshop die ik al veel vaker heb gedaan. Waar ik ook mensen voor heb uitgenodigd, die ik regelmatig heb ervaren als assistent van Rich & Yvon Dutra – st. John. Waar iedere keer weer bijzonder mooie dingen gebeuren, waar mensen zichzelf (her)vinden en dichter bij elkaar komen dan waar ook. Persoonlijk gun ik eenieder deze workshop omdat het zoveel inzicht geeft in jezelf en hoe je je verhoud tot andere om je heen. Ik moet ook wel bekennen dat ik in mijn enthousiasme weleens geprobeerd hem om mensen te “dwingen” om deze workshop te volgen. Puur omdat ik iedereen maar echt iedereen zo een ervaring gun. Bij deze zou ik niemand meenemen, overigens wel geprobeerd, deze zou ik vooral gebruiken om mezelf weer even te herpakken. In de afgelopen maanden heb ik nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe patronen ontwikkeld en me soms ook wel afhankelijk van anderen opgesteld. Ik heb op mensen geleund omdat ik het moeilijk vond om op mijn eigen benen te gaan staan, daardoor weer nieuwe patronen en belemmerende overtuigingen laten ontstaan. En de afgelopen week kwam ik erachter dat ik daardoor behoorlijk met mezelf in de knoop kwam. Door die nieuwe patronen en belemmerende overtuigingen dreigde ik weer verder van mezelf af te raken. Het leek er bijna op dat ik me ondergeschikt maakte aan de mensen om me heen en daarmee niet 100% voor mezelf koos. En niet de “echte” Monique was. De belemmerende overtuigingen gingen me behoorlijk in de weg zitten en ik had me voorgenomen om die tijdens deze workshop onder handen te nemen en mijn eigen plekje weer te hervinden. Een plekje waar mensen van harte welkom zijn die de “echte” Monique willen zien, met al haar mooie en al haar minder mooie kanten. Een Monique die een groot hart heeft, die humor heeft en de vrijheid in zich heeft dat alles er mag zijn.
Toen werd het donderdag en werd ik overvallen door een enorme buikpijn, ik gaf het toen niet zoveel aandacht. Die nacht kon ik niet zo goed slapen van de pijn en uiteindelijk heb ik vrijdag dan toch maar het ziekenhuis gebeld. Er was “toevallig” een afspraak geannuleerd dus ik kon terecht. Ik reed naar het ziekenhuis, ik had wat vrienden en mijn kinderen geïnformeerd dat ik toch naar het ziekenhuis was gegaan, wat zij dan wel weer verstandig van me vonden. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Na een fysiek onderzoek door de coassistent werd de chirurg erbij gehaald. Deze vertrouwde het niet helemaal en vertelde me doodleuk dat ik werd opgenomen. Opgenomen, ik schrok daarvan, maar ik dacht ach ze maken een CT-scan ik krijg iets voor mijn darmen en ik mag naar huis en morgen naar de BTC. Dat pakte net even iets anders uit. Ik mocht onder de CT-scan en daar werd geconstateerd dat ik een “wokkel” in mijn darmen had. Door mijn gewichtsverlies was er zoveel ruimte in mijn buikholte ontstaan dat mijn darmen de ruimte hadden gekregen om zichzelf in een wokkel te draaien. Dit moest acuut verholpen worden dus ging moest ik diezelfde avond nog onder het mes. Ik had geluk dat mijn beste vrienden mij gezelschap wilde houden, daar ben ik ze heel dankbaar voor. Want heel eerlijk de pijn was best heftig en je realiseren dat je weer onder het mes moest was geen pretje. De afleiding was dan ook meer dan welkom. De operatie is voorspoedig verlopen en na een half uurtje was ik op de uitslaapkamer zonder pijn en was de “wokkel” weer recht gelegd. Ik ging dus niet “over de streep” want deze operatie had “een streep” door die workshop gezet. Weg kans om mijn eigen plekje weer te vinden of toch niet. De volgende ochtend moest ik, voor mijn gevoel, heel lang wachten voordat de chirurg mij zou ontslaan uit het ziekenhuis.
Ik had alle tijd om nog eens goed te voelen wat die knoop die in mijn maag zat voor mij betekende en hoe ik die kon laten oplossen. Ik wilde zo graag al die “nieuwe oude” patronen en overtuigingen achter me laten. Ik was er zo aan toe om weer bij mezelf te komen. De afgelopen maanden waren heftig geweest en deze patronen en overtuigingen hadden mij geholpen om soms door hele lastige momenten te komen, het werd tijd om die deur dicht te gooien. En daarmee een andere te openen zodat er weer ruimte was voor Monique. Ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben met vrienden die mij dan kunnen spiegelen. Die mij steunen, ondanks dat ze soms het gevoel hebben dat ze een deur in hun gezicht krijgen, toch bereid zijn om samen met mij door een nieuwe deur te gaan. En wat die weer brengt, ik ben benieuwd. Het voelt alsof ik toch mijn BTC weekend heb gekregen en de uitkomst had ik echt niet van te voren kunnen voorspellen. Want als je me echt zou kennen zou je weten dat ik zo blij ben dat ik deze knopen niet meer heb en dat het misschien even oncomfortabel voelde om ze uit de knoop te halen maar nu wel de ruimte geven voor iets nieuws iets wat beter voelt en veel meer van mij.
Ik ben dus letterlijk en figuurlijk dit weekend uit de knoop gehaald.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie