Voor mij staat ont-wikkelen, letterlijk voor het ont-wikkelen van normen, waarden, overtuigingen, aannames en oordelen. Een metafoor dat je je inwikkelt met ervaringen en littekens, die je omzet in overtuigingen en die je kunnen belemmeren om op een andere manier te handelen of op een andere manier te bekijken. Het is een mooi proces als je er zo naar kunt kijken, maar het vraagt ook aan je om heel eerlijk en misschien ook wel confronterend naar jezelf te kijken. Het is simpel op geschreven maar niet altijd makkelijk om het te doen. En waarom zou je het ook doen? Waarom zou je naar jezelf kijken als patronen, overtuigingen voor je werken. Een goede vraag, een vraag die mij ook wel bezig houd. Waarom zou je naar jezelf kijken, je “plek van moeite” opzoeken. Waarom zou je alles op jezelf betrekken als het zoveel makkelijker is om het buiten jezelf te leggen. Waarom zou je naar jezelf kijken als het zoveel makkelijker is om je aandacht op de ander te leggen. En dan is negatieve aandacht ook aandacht is en aan de oppervlakte zelfs wel op verbinding lijkt. Waarom zou je überhaupt verbinding met je hart maken, wanneer je hoofd zoveel sterker is en waarmee je de “pijn” kan weg beredeneren. Waarom zou je voor de chaos van je hart kiezen wanneer je hoofd je zoveel structuur biedt, oplossingen en antwoorden. Het is een keuze en het is logisch dat je voor jouw voor de makkelijkste weg kiest. En dat is goed vooral voor jou.
Met wat jaloezie kijk ik naar mensen die “met pijn in hun hart” er toch voor kunnen kiezen om hun hoofd te volgen en daarmee volledig hun hart te negeren. Iets wat zo nu blijkt, voor mij echt zo ver van mij afstaat. In mijn optiek mis je dan de keus om naar jezelf te kijken.
Die keuzes maken voor jou omdat ze “zo goed zaken van elkaar kunnen scheiden”. Het vermogen om zaken in hokje te stoppen en het er pas uit halen wanneer dat nodig is, is dat ook 100% jezelf? De versie en het deel van jezelf die op dat moment het beste uitkomt en die dan wel werkt. Waarschijnlijk negerend wat het bij een ander doet.
Of de allermooiste het is “jouw keuze” als je me niet meer wil zien. En daarmee hetgeen wat leidde tot die keuze volledig kunnen negeren en vooral de eigen rol hierin. Dat niet herkent en erkent wordt welke rol ik daarin heb gehad om steeds met te laten verleiden om mee te gaan in subtiele keuzes die ook voor mij gemaakt zijn, zonder mij daarin te herkennen.
Heerlijk hoe het dan buiten jezelf gelegd wordt, heerlijk om het daarmee af te doen en daarmee niet naar jezelf te hoeven kijken. Ik zou willen dat ik dat ook kon, dat ik opmerkingen, gevoelens en hoe andere naar mij kijken van mij af kan laten glijden. De wikkels die maken dat je ogen worden bedekt voor een ander. Dat je de ogen die door een ander worden geleend om te zien wat jezelf niet kan zien ook kan negeren. Misschien moet ik wel een overtuiging laten varen dat iedereen het eerlijk vind om zichzelf te leren kennen, om keuzes met hun hart te maken. Misschien moet ik wel gaan geloven dat er inderdaad mensen zijn die het gewoon niet kunnen of willen, omdat de opbrengst om het niet te doen groter lijkt dan het wel te doen. Misschien moet ik loslaten dat ik voor deze mensen geen betekenis heb en dat. Misschien is het leven vanuit je hoofd veel makkelijker is dan leven vanuit je hart omdat je dan niet hoeft te voelen en daarmee ook niet de pijn.
Maar het lukt me niet, ik kijk altijd eerst naar mezelf en neem het mee in mijn hart. Ik probeer daarmee dichter bij de ander te komen om ze mee te nemen in het proces om in je hart te komen. Ik gebruik dan mijn eigen gevoel en emoties, om dan te horen te krijgen dat het altijd over mij gaat en dat ik niet te begrijpen ben. En dat, precies dat begrijp ik dan weer wel. Ik lijk een hele andere taal te spreken. De consequentie daarvan is dat ik me steeds weer moet uitleggen, steeds weer moet verklaren waarom ik dingen zeg of dingen doe die ik doe. Dat het altijd anders is dan je van mij verwacht, terwijl je die verwachting maar steeds niet uitspreekt. Dan het maar moeilijk kan accepteren dat ik niet begrepen wordt. Dat als ik het moet uitleggen, het dan eigenlijk niet meer van mij is omdat ik niet de goede woorden heb voor mijn gevoel. En ik zie dan gebeuren dat ik wat ik zo hard probeer te doen om het bij die ander te laten, deze het aan mij geeft. Weg van hun eigen gevoel en alles projecteren op mij. De intentie om ze juist mee te nemen naar hun eigen gevoel verdwijnt in de woorden, verdwijnt in een strijd, wordt pijnlijk en verbreekt juist de verbinding. Beide in verwarring latend, het hoofd vind het maar raar en het hart doet pijn. En mijn belemmerende overtuiging is dan dat ik weiger te geloven en te accepteren dat die ander niet naar het hart wil.
“Je gunt me dat feestje toch wel?”, “Je gunt me de intimiteit toch wel?”, “Je gunt me toch wel dat ik daar heel gelukkig mee ben?”, “Je gunt me die leuke opdracht toch wel?”, “Je gunt me toch wel dat ik mijn eigen weg ga?”. Op alle vragen is het antwoord “ja” als ik het vanuit het perspectief van een ander bekijk en welk gevoel dat ogenschijnlijk bij de ander oproept. Ik wil niet lastig zijn omdat ik oprecht “Ja” kan zeggen op die vragen al begrijp ik de overwegingen niet altijd maar merk dat het vanuit het hoofd geen enkel argument is om er iets anders dan “Ja” op te zeggen. Tegelijkertijd lijkt er geen ruimte meer te zijn voor wat het met mij doet. Kennelijk is mijn “ja” dan voldoende want dat geeft die ander een bevestiging dat het goed is en dat is het ook. Vooral voor jou maar niet voor mij. In zekere zin onthoud ik die ander dan om naar zichzelf te kijken, door mijn bevestiging hoef je niet naar jezelf te kijken en neem ik in zekere zin de pijn weg. Mooie bewustwording wat ik doe met de liefde voor een andere, ik mezelf niet die liefde geef en vooral mijzelf niet serieus neem.
De conclusie die ik nu voor mezelf trek is dat ik bewust geen wikkel om mijn hart leg: dat gevoel minder belangrijk is dan de ratio. Dat het een keuze is of je met emotie naar mij kan kijken of met ratio. Het is alleen dat je even geen verbinding met mij maakt in de ratio, mocht je dat wel willen doen dan zou je ervoor kunnen kiezen om eerst verbinding te maken met je eigen hart en dan op zoek te gaan naar die van mij. Voor mij geldt dat ik nog een belemmerende overtuiging ga loslaten en dat is dat wanneer mensen met hun hoofd verbinding willen maken met mij, ik niet persé degene moet zijn om mezelf uit te leggen. Kijk maar eens goed door je eigen wikkels, wat zie je wel en durf je verder te kijken en ontdek je dan iets wat je niet eerder zag. Ook dit kan je niet beredeneren met je hoofd, het is het gevoel wat aan je knaagt dat je eigenlijk weet dat het “niet klopt”. Weet je, dan heeft het iets met je hart te maken. Want je hart klopt altijd.
De komende twee weken even geen blogs, ik trek me even terug en vier de feestdagen met mijn familie en met mijn kinderen. Om in 2020 weer te gaan knallen, de boeken uit te brengen, jullie te ont-moeten, workshops te geven en inspiratiesessies. Inzichten delen over Hart en Hoofd en de bewustwording wat je daar mee kunt en misschien wel wat je ermee wilt!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie