Ik vind mezelf steeds vaker in gesprekken over racisme. Of ik kleurenblind ben? Of ik naïef ben? Of ik witte privileges heb? Of ik het verleden (van de ander) wil herkennen of erkennen? Of ik door mijn kleur nu op moet staan? Of ik zwart of wit denk? In al deze gesprekken die ik voer of volg valt mij één beweging op. Het gaat het steeds weer over de verschillen, die gesprekken verharden, worden meer polariserend. De drang om juist daar tegenin te gaan en mensen wakker te schudden door de verschillen te benadrukken er meer en meer afstand zal blijven bestaan.
Vrouwelijk Leiderschap
In deze gesprekken kom ik steeds verder van de beste versie van mezelf. Ik kom steeds verder van mijzelf te staan om uit een discussie te blijven. Die bewustwording schud me wakker en weer terugga naar mijn eigen kern en wat van waarde is voor mij. En het fundament van dé filosofie van Vrouwelijk Leiderschap, de zoektocht naar de beste versie van mezelf en zoveel meer. Een filosofie voor persoonlijk- en organisatie ont-wikkeling. Maar in deze tijd ook voor maatschappelijk ont-wikkeling. De basis dat je jezelf ont-wikkelt om bij je eigen kern te komen, je beste versie van jezelf. Want de maatschappij waarin in wij leven creëren wij zelf en hebben hebben stuk voor stuk onze eigen verantwoordelijkheid is. Alles wat je doet komt uiteindelijk helemaal vanuit jezelf. Wanneer je je losmaakt van de afhankelijkheid van de bevestiging van een ander. Daarbij is mijn diepste overtuiging dat:
Delen is jezelf helen
In diverse blogs heb ik gedeeld, kwetsbaar, onwennig en naakt om mijn eigen plekken van moeite te benoemen op verschillende gebieden. Om van daaruit de beste versie van mezelf te vinden. Ik herken het mechanisme dat ik vast blijf zitten en niet verder kom wanneer ik ga zitten afwachten dat een ander zich aan mij aanpast. Ook heb ik diverse malen gedeeld dat hoe graag ik ook wilde dat een ander voor mij zou veranderen, dat niet gebeurde. Mijn uitspraak:” Je verandert (alleen voor je)zelf.” Ik heb geprobeerd om mensen te overtuigen, over te halen en zelf te verleiden om mij te zien zoals ik dat graag zou willen. Inmiddels weet ik dat het niet werkt en alleen als zij zelf bereid zijn om zich open te stellen om naar zichzelf te kijken. Om bereid te zijn welk effect van het eigen gedrag aan te passen. Soms helpt het om oordeelloos te luisteren naar een ander. En soms is het ook goed om het eens te zijn dat je het oneens bent of dat je een andere kijk hebt. Ook dat creëert ruimte en erkenning en herkenning. Wat in mijn optiek niet helpt is wanneer je kosten wat het kost je gelijk wil halen. In mijn beleving drijf je dan heel ver van elkaar af en vooral ook van je geluk. Het kost heel veel energie en zorgt voor heel veel verwijdering. Ook dit heb ik recentelijk nog aan den lijve mogen ervaren.
Wat wel werkt
Het mechanisme wat wel werkt is dat wanneer je heel dicht bij jezelf blijft, zelf je eigen verantwoordelijkheid neem in de discussie. Met lef en moed naar je eigen bijdrage kijken of het helpt wat jij doet of juist niet doet in de discussie. Wees je bewust of je gaat overtuigen of juist probeert open te staan of de verschillende beelden naast elkaar kunnen bestaan. Het helpt als je je vooral op jezelf richt, want kun jij veranderen om de situatie te veranderen. Welke bijdrage lever jij in de discussie rondom racisme, blijf je in de vechtmodus of in een slachtofferrol. En wat doe jij dan om dit te veranderen. Vind je dan nog steeds dat de ander eerst iets anders moet doen voor jij je eigen acties kunt veranderen? Ik geloof erin dat alles wat is aangeleerd ook kan worden afgeleerd. Dat iedereen hoe klein, groot, oud of jong een positieve bijdrage kan leveren om onze maatschappij zoveel mooier te maken en het de beste versie ooit te laten zijn. Een maatschappij die niet zwart of wit is, maar kleurrijk. Het vraagt alleen van je of je voorbij de kleuren kan kijken. Niet dat ik kleurenblind bent, maar de mens achter die kleur wil zien, horen en ook voelen. Dat maakt mij heel kleurrijk.
Simpel
Ik weet dat er heel veel mensen sceptisch zijn ten aanzien van deze aanpak en de verleiding is groot om te gaan overtuigen. Ik doe het niet, want het feit dat je merkt dat je er sceptisch tegenover staat, zou kunnen aangeven dat we op een plek van moeite zijn gekomen. En die is er niet voor niets, misschien een uitdaging om te gaan ont-wikkelen hoe en waarom deze plek van moeite is ontstaan. Het is aan jou om te bepalen wat je er mee wilt. Zelf heb ik mijn eigen plek van moeite meerdere malen bezocht, verschillende onderwerpen en vragen op die manier beantwoord. Het mechanisme is iedere keer hetzelfde en het doel ook: om een betere versie van mijzelf te worden om zo een bijdrage te kunnen leveren aan een mooiere wereld, met meer liefde, verbinding en vanuit je eigen essentie.
In 2017 heb ik een blog gewijd aan de plek van moeite: https://vrouwelijkleiderschap.online/plek-van-moeite
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie