De afgelopen maanden heb ik heel wat lessen gekregen en heb ik veel vragen kunnen beantwoorden. Heb ik geleerd over mezelf en welke positie ik inneem in processen wat wel en wat niet werkt voor mij en dan dus ook niet voor de mensen om me heen. Nu voel ik me leeg, het voelt alsof alles wat gedaan moest worden om verder te kunnen gedaan heb, lessen geleerd, opgeruimd en ruimte gecreëerd en hoe nu verder?
De meest recente les kwam door een heel intensief gesprek, die heel bijzonder was en uiteindelijk mij deed beseffen dat dit weer een patroon was dat ik moest loslaten, want het werkt niet.
Mijn overwegingen na een heel bijzonder gesprek:
“Het gesprek kan ik lastig loslaten, ik baal ontzettend van dat onzekere gevoel dat ik heb wanneer ik zo een gesprek heb gehad, dat wil ik niet en ik voel ook echt dat dat niet hoeft. Het voelt voor mij ook heel erg uit balans. Mijn patroon is om “de schuld” op me ne nemen en alles op mij te betrekken. Diep bij mezelf naar binnen te gaan om te zien wat ik “fout” doe. Ik voel me dan “schuldig” omdat ik uit verbinding ga en andere mensen pijn lijk te doen. Ik maak dan mijn proces ondergeschikt aan die van de ander en probeer in te zoomen op de behoefte van de ander en “vergeet” mijn eigen behoefte.
Mijn patroon is om vanuit mijn hart te spreken, vanuit mijn gevoel heel vaak ontmoet ik mensen die met het hoofd daarop willen reageren. Dat brengt mij uit balans, mijn eerste reactie is dan om mijn gevoel/emotie te rationaliseren. Ik kom er keer op keer achter dat ik geen idee heb hoe ik dat moet doen. Dat maakt me dan onzeker en dom. Ik voel me dan niet gezien en gehoord, eigenlijk voel ik me dan afgewezen omdat mijn gevoel in de meest pure vorm er niet mag zijn en zelfs ontkend wordt. Ik voel aan alles dat dat niet de intentie is, toch moet ik dan heel hard werken om in verbinding te blijven en om niet iemand kwijt te raken.”
Dit inzicht brengt me van de wijs, welke betekenis geef ik daaraan. Aan alles voel ik dat ik heel graag dit patroon wil doorbreken om zo meer bij mezelf te kunnen blijven. Maar zou dat dan betekenen dat ik nog vaker me onbegrepen voel omdat ik me vaker met mensen omringd weet die uit het hoofd spreken dan vanuit het hart? Of zou het betekenen dat wanneer ik meer bij mezelf blijf mensen die graag bij mij zijn “verleid” om zelf meer uit het hart te gaan spreken. Dat is de leegte die ik nu voel. Blijf ik heel dichtbij mezelf en vertrouw ik op het proces dat ik dan “gevuld” wordt met ervaringen die vanuit het hart komen of leer ik mezelf om meer vanuit mijn hoofd mensen tegemoet te komen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht wanneer ik dit schrijf, want ik weet en voel dat dat laatste echt niet mogelijk is. Dan zouden al deze lessen voor niets zijn geweest en daar geloof ik niet zo in.
Het inzicht geeft me ook tegelijkertijd een vorm van rust, dit is het dus, dit is dus wie ik ben. Mijn hart is mijn grootste bezit en die liefde die ik daarmee kan geven het grootste cadeau. Wanneer dat niet gezien of gevoeld wordt is dat niet aan mij, dan is dat aan degene die het wel of niet wil ontvangen. Wel weet ik dat de mensen die ik om me heen heb die ook het lef hebben om vanuit hun hart te spreken nog meer koester. Diep van binnen voel ik dat er weer wat meer warmte komt die die leegte wat minder koud maakt. Weer een nieuwe stap in mijn proces om “de beste versie van mezelf te vinden”. Mijn droom om “iets” te betekenen in de wereld en mensen te inspireren om meer vanuit het hart te spreken dan van hoofd, komt direct naar voren. Want ik geloof er heilig in dat wanneer we elkaar meer tegemoetkomen met het hart en meer gevoelens met elkaar delen dat de wereld waarin wij leven echt zoveel mooier wordt. En ik weet inmiddels als geen ander hoeveel moeite het soms kost om trouw te blijven aan die droom en toch doe ik het!
Kus en knuffel
Monique
Geef een reactie