In de zoektocht naar de beste versie van mijzelf, heb ik dat heel stoer ondergebracht onder Vrouwelijk Leiderschap. Vrouwelijk Leiderschap wat voor mij staat voor: liefde, verbinding en essentie. Mijn gave om verhalen te vertellen ingezet om in alle kwetsbaarheid te delen welke ervaringen ik had en welke inzichten mij die opleverde. Om zo zelf te helen en andere te inspireren om ook naar de kwetsbare plekken in hunzelf te gaan. In de hoop dat het de ander dichter bij hun eigen essentie zou brengen. Altijd verhalen genoeg, nooit “de angst” gevoelt om wat dan ook te delen, door alle gevoelens en emoties gaan om te komen bij mijn eigen essentie. Ik vind het mooi wanneer ik confronterende reacties krijg of als de reacties “verwijtend” of “oordelend” zijn. Het geeft mij het gevoel dat ik mensen raak en ook al projecteren ze het op mij het zegt altijd meer over henzelf en ik vertrouw erop dat ze er mee doen wat ze er mee “moeten” doen, het gaat dan immers niet meer over mij.
In het hier en nu voel ik me leeg, geen verhaal meer alleen het gevoel van leegte. De tranen die blijven stromen, tranen die de laatste druppels van verdriet opluchting en enorme kracht vertegenwoordigen. De leegte die aan de ene kant ongemakkelijk en verdrietig voelt en aan de andere kant zoveel hoop vertegenwoordigd met alles waarmee ik de leegte kan vullen. Tranen, die zoals blijken, door mijn omgeving gezien kunnen worden als verdriet. Ik laat de pijn van die opmerking toe en ook de belemmerende gedachten die het bij mijzelf oproept, ben ik dan zwak, ben ik dan zielig, woorden die voor mij een negatieve ondertoon hebben. Want alles waar ik voor vecht is dat ik niet zwak ben en zeker ook niet zielig. Ik merk dat me dat opstandig maakt, ik merk dat ik daardoor ook het vertrouwen kwijtraak in de mensen om me heen, want ze kunnen me dus niet zien voor wie ik WEL ben. Ze maken verbinding met de emotie en geven daar hun eigen invulling aan en dan ben ik dus de verbinding kwijt. Ik sluit me af en kom in een negatieve spiraal te recht. Ik vecht nog harder tegen het gevoel van onmacht dat ik niet op de waarde wordt geschat die ik verdien. Ik ben compleet uit verbinding met de mensen, vrouwen om me heen. Het kost bakken met energie ook op deze manier raak ik leeg, al mijn energie is weg.
Pas op het moment dat ik mijn gevoel van leegte en onveiligheid woorden geef, merk ik dat het negatieve langzaam verdwijnt. Ik realiseer me dat ik zelf de verbinding heb verbroken met mijn omgeving. Juist omdat ik zelf de gevoelens van zwak en zielig heb toegelaten en het bijna ben gaan geloven dat ik dat ook ben. Ik realiseer me dat ik degene ben die dat beeld over mij dan oproept en of het zo is of niet maakt niet uit. Ik projecteer mijn perceptie op de ander en daarmee verbreek ik de verbinding. De leegte blijft ongemakkelijk voelen en ook dat ik er onbewust voor kies om het te vullen met mijn kwetsbaarheid en het inzicht dat ik zelf degene ben die de grootste leegte in mijzelf creëert. Ik heb dus de kracht en het vermogen om leegte te creëren en te vullen met wat ik ook kies. Ik geloof niet dat ik mezelf dan kan toestaan dat ik zielig of zwak ben en ook niet langer om uit verbinding te gaan met mezelf.
De leegte mag er nog even zijn, de leegte die na alle keuzes en stappen die ik heb gezet is ontstaan. De tranen mogen ook nog blijven stromen, want kennelijk maken die de leegte ook weer schoon, zodat er niet iets achterblijft wat later een litteken kan worden. Het zijn de “tears of falling together” DE wijze les van Yvon Dutra st. John, die ik keer op keer mag ervaren. Het is mijn gave dat ik die leegte kan en durf te voelen. Want het begint bij durven en dan kan je het. Het is de leegte die ruimte maakt voor de beste versie van mijzelf, het is die ruimte die van mij is en die ik kan invullen zoals ik dat wil en kan. En heel eerlijk en kwetsbaar, het voelt onwennig, het voelt alsof je zweeft zonder houvast en zonder plek om nu te landen. Het voelt ook goed en het geeft ook kracht, want dit is wie ik ben, een vrouwelijk leider die ik al haar liefde de verbinding zoekt om te komen te de essentie van zichtzelf. Eens te meer merk ik hoe fijn ik het vind om te delen en daardoor weer een stukje van mezelf deel. Ik geloof dat wanneer jij dit leest het je inspireert om ook kwetsbaar naar jezelf te kijken en te zien of en hoe jouw leegte eruitziet? Durf jij zelf die plek op te zoeken en te ervaren welke inzichten het jou geeft? Ik wens je een mooie reis toe vandaag en wie weet kom je op een plek in jezelf die je nog niet had ontdekt, wie weet durf je het te delen, zodat je jezelf kan delen en daarmee andere kan inspireren.
Kus en Knuffel,
Gewoon Monique
Geef een reactie