Mijn grootste angst is om ooit weer een depressie te krijgen of liever gezegd gediagnostiseerd te worden. Van 2007 tot 2012 heb ik antidepressiva geslikt en werd door deze medicijnen mijn gevoel compleet lamgelegd. Ik heb geen oordeel of antidepressiva nu wel of niet goed zijn, mijn ervaring uit die periode is dat ik vooral heel vlak was. Er nu op terugkijkend was het “gevoelsmatig” dat wel de meest stabiele periode, maar of die lamlegging van mijn gevoel nou het beste voor mij was? Nu ik in een iets rustigere periode kom en niet meer met “gierende banden” door mijn leven race komt er ook ruimte om te voelen wat er nu is. Dit is ook het moment dat naast alle vrolijkheid en licht die ik uitstraal er ook een donkere kant in mij zich laat zien. Het moment van bewustwording kwam heel toevallig toen ik een herinnering ophaalde uit een niet zo ver verleden. Ik realiseerde me dat ik al het mooie van die herinnering kon ophalen en het verdriet van die herinnering weg had gestopt. Toen ik me bewust werd van het feit dat ik dat deed, ontdekte ik in mezelf het patroon dat ik heel goed ben geworden om de mooie herinneringen te bewaren maar het verdriet heel diep weg te stoppen. Voor mij geldt dat ik op zo een manier alles met een roze bril kan bekijken. In mijn geval door het verdriet weg te stoppen en niet te doorvoelen, blijft het ergens in je lijf zweven. Door het verdriet te voelen wordt ook mijn sombere en donkere kant meer zichtbaar en voelbaar. Voor mij is dat heel lastig om mee te dealen, mensen die mij kennen zien mij altijd als een vrolijke bijna lichtgevende vrouw, die stralend in het leven staat. Maar als je me echt zou kennen dan zou je weten ik soms heel somber kan zijn en het gevoel heb dat mijn licht gedoofd is en dat het dan soms heel donker kan zijn. Dat maakt me heel onzeker, dat maakt dat ik aan alles kan twijfelen, wie ik ben en waar ik voor sta. Het zijn momenten dat ik met mijn mond lach maar mijn ogen niet. Het zijn de momenten dat ik het gevoel heb dat ik helemaal de wereld niet mooier kan maken, dat ik liever in mijn bed blijf. Dat ik altijd blij ben met mijn “professionele kant”, waar ik dan op terug kan vallen en waar ik energie uit kan halen. Het is ook een periode die heel veel energie kost. Gelukkig komen die periodes die heel vaak voor, maar als ze er zijn, dan moet ik er doorheen. En heel erg blijven vertrouwen op mezelf. Ik ken dit natuurlijk wel van mezelf en ik weet diep diep van binnen dat ik er ook altijd weer uitkom omdat ik mijn licht weer vind. Toch blijft het heel moeilijk wanneer dit gebeurd. Er is altijd dat rottige stemmetje in mijn hoofd die mij dat verteld dat er weer een depressie op de loer ligt en die kost het meest energie. Ik probeer er wel naar te luisteren om te horen wat hij me te zeggen heeft.
Wat het deze keer extra confronterend maakt is dat mijn dochter mij haar ogen “leent”, we zitten even in een fase dat we niet zo lekker met elkaar kunnen communiceren. Ik vind het moeilijk om verbinding te maken om in gesprek met haar te zijn. Ik zie ook wel dat zij dat moeilijk vindt en zij spiegelt mij hoe ik zelf in deze periode sta. Ik keer me in mezelf, ik wil het alleen oplossen en duw mensen die me heel lief zijn het “liefste” van me af. Het is dan heel moeilijk om open te blijven staan voor alles wat zij nodig heeft. Het is ook een fase dat ik heel dicht bij mezelf moet blijven. Dat alle keuzes en consequenties weer voorbijkomen, het gevoel dat al mijn zekerheid weg is. Het voelt of ik een vrije val maak, niet wetende waar het uitkomt en zo af en toe “hang” ik even stil om me te realiseren dat de enige houvast die ik heb, ikzelf ben. Aan de ene kant een hele geruststellende gedachten, want ik heb mezelf altijd bij me. Maar aan de andere kant is dat ook heel moeilijk want dan komt de realisatie ook heel direct binnen dat ik het dus zelf ook ben die deze fase weer doormoet.
In deze periode heb ik heel vaak geroepen dat ik mijn roze bril kwijt ben. Omdat ik even niet het positieve kon ontdekken, dat ik even niet het licht zag in deze wat donkere periode. Op dit moment heb ik in ieder geval mijn roze leesbril op en dat helpt al een klein beetje. Het onder ogen durven komen en durven toegeven dat ik nu wat meer somber ben en dat het even iets donkerder is helpt ook. Want nu is het er en dat betekent voor mij dat ik er ook iets mee kan. Dat ik om hulp vraag en me voorneem om het deze keer niet helemaal alleen te doen. Het voelt in ieder geval al iets minder donker en zie ik weer een klein beetje mijn licht.
Ooit zei ik zelf tegen iemand: je hebt donker nodig om helder te stralen, hoe dieper de duisternis hoe helder je licht. Nou mooi gesproken, nu zelf ook nog gaan voelen!
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een reactie