Wat is dat toch met macht? Waarom hebben sommige mensen macht over je en sommige niet? Wat maakt dat je je soms heel onmachtig voelt? Een thema wat in mijn leven zich opdringt en zoals je inmiddels van mij weet dan laat ik het ook niet los. Ik ben eerst op zoek gegaan naar hoe ik macht zou omschrijven en ik kwam op deze mooie definitie:
Macht is misbruik van kracht
Daarnaast heb ik ook onmacht opgezocht en degene die ik wel mooi vond is deze:
Onmacht is de onmogelijkheid om iets te doen wat je wel graag wilt
In mijn zoektocht naar de beste versie van jezelf en van onszelf zijn dit wel hele mooie inzichten om verder uit te diepen.
Ik neem je mee in mijn gedachtegang, wanneer macht misbruik is van kracht dat zegt dat ook iets over mezelf, vooral over mezelf. Vanuit mijn eigen perspectief, wanneer ik merk dat ik macht heb over iemand, dat iemand tegen mij op kijkt of zaken toedicht wat waar of niet waar en ik maak daar misbruik van, dan zit ik op de macht. Door bijvoorbeeld iemand iets voor me te laten opknappen dan is dat heel simpel de misbruik van mijn macht over iemand. Dit kom je vaak tegen in bedrijven waar een vorm van hiërarchie is. Sommige leidinggevende gaan dan het gesprek uit de weg, om welke reden dan ook, en zeggen je wat je moet doen vanuit hun perspectief. Wanneer jezelf in zo een positie zit, bv als ouder, als leidinggevende, als vriend, als collega en je voelt dat je macht hebt over iemand, wat doe jij dan? Durf je dan ook te zeggen of je daarvan geniet of niet? Vind je het eigenlijk wel fijn dat iemand dat voor je doet? Durf je dan ook naar jezelf te kijken? Er is een fijn lijntje dat iemand iets voor je doet uit liefde of uit angst. Persoonlijk vind ik macht een moeilijk iets omdat ik daar echt niet in geloof. Dat het om me heen is is duidelijk en dat ik soms ongewenst in een situatie kom, als leidinggevende, dat ik de macht heb om mijn collega’s iets te laten doen is duidelijk. Ik vind dat een verantwoordelijkheid waar ik me heel bewust van ben. Ik zet mijn invloed wel graag in om mensen uit een comfort zone te halen, om ze vanuit de beste versie van zichzelf iets nieuws te proberen. Dat ik ze daarbij uitdaag en soms heel dwingend kan zijn, dat ben ik me bewust. Ik weet inmiddels ook dat na een tijdje ze mij dankbaar zijn, want ze weten hoe ik naar ze kijk:
– Je bent specialist in het jezelf zijn
– Alles wat je nodig hebt is aanwezig
– Je hebt altijd een keuze
Dus wanneer iemand echt niet iets wil zal ik ze niet in een situatie brengen waar ze een gevoel hebben van onmacht, dat ze het onmogelijk vinden om iets te dan wat ze zelf graag willen. Ik verwacht dan wel dat ze hun verantwoordelijkheid nemen voor wat ze graag willen en dat ook laten zien. Ik heb de overtuiging dat je nooit iets vraagt aan een ander wat jezelf ook niet zou doen, dat is wel zo eerlijk en daarmee verlaat je de positie van macht en zoek je naar verbinding naar wat wel mogelijk is. Let wel het gebeurd wel eens dat je jezelf of je bent door andere in een positie gezet komt daar in mijn optiek ook wel de verantwoordelijkheid bij of je het gebruikt om iemand beter te laten zijn of gebruik te maken van iemand.
Laat ik een voorbeeld gebruiken uit mijn eigen leven. Wanneer ik een vriendschap aanga en ik plaats me daarin als ondergeschikte dan geef ik iemand dus macht over mij. Ik weet van mijzelf dat ik dan alles geef en ook al voelt het op de korte termijn best goed op langere termijn maakt het me ook onmachtig. Ik zit dan zo in een patroon dat ik een stukje van mezelf opgeef dat ik onmogelijk iets anders kan doen dan dat ik eigenlijk graag wil. Wanneer de ander dan niet bewust is van zijn of haar macht wordt het een lastige vriendschap of wat voor relatie dan ook. Wanneer ik me zo onmachtig voel dan ben ik niet de beste versie van mezelf. Voor mij is het lastig om dan uit een machtstrijd te blijven, want ik weet dan niet goed hoe ik het onder de aandacht moet brengen van een ander, zonder zelf op mijn macht te gaan zitten. Ik kan heel krachtig zijn en daarmee uit het oog verliezen hoe een ander daar mee om kan gaan. Hoe maak je die ander duidelijk dat het niet goed voelt voor mij? Zonder dat ik daarmee in een strijd kom van overtuigingen? Hoe kan ik dan bij mezelf blijven en met liefde naar het proces van een ander te kijken en daarbij mijn eigen proces daar niet ondergeschikt aan te maken. Er zijn mensen in mijn directe omgeven die ik de macht geef over mij, over of ik me goed voel of niet. Ze kunnen soms dingen zeggen die me zo raken, zonder dat ze daar verantwoordelijkheid voor willen of kunnen nemen. Mij is vaak gezegd dat het vooral klein moest blijven, ik heb geen idee hoe dat moet en of ik dat wel wil en kan. Het is een mooi inzicht dat ik degene ben die nu bewust ziet dat ik dat doe en als ik dat doe kan ik het ook ontdoen. Ik heb nog geen idee hoe, maar ik doe mijn best. Want ik heb belemmerende overtuigingen dat ik dat niet kan, ook dat wanneer ik het bespreekbaar maak de ander graag zou willen dat ik daar iets mee zou doen. En dan kom ik weer op glad ijs, want waarom zou ik dat dan doen en waarom die ander niet. Ik grijp terug op mijn eigen filosofie, als jij er last van hebt dan ben jij degene die het kan veranderen want “veranderen kun je alleen (voor je)zelf”.
Het zou een mooi inzicht zijn die ik hier graag zou delen, want ik denk dat er best meer vrouwen zijn die die macht van een ander voelen, zonder dat ze zich bewust zijn dat ze een keuze hebben om dat ook om te draaien.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie