Ik heb altijd al iets gehad met muziek en dan misschien nog meer met de teksten. Mijn vroegste herinnering aan muziek is aan de jukebox van de oude voetbalkantine van SV Marken. (Voor de kenners die bij schooldijkie.) De muziek van begin jaren 70, Queen, Creedence Clearwater, The mamas and the papas, Crosby, Stills & Nash en meer in dit genre. Echt ik werd gek van het nummer:”Hé Monique” van Frans en Monique, want die zat ook in diezelfde jukebox. Ik kon het van voor naar achteren meezingen en wist exact de tekst van Monique. Het is de periode dat ik leerde wat buitenspel was bij voetballen, de gehaktballen uit blik en de pisbakken naast de sloot. Mijn vader was voorzitter van die club dus we brachten er iedere zaterdag door als gezin. Het zijn dierbare herinneringen die bij mij naar boven komen als ik de nummers hoor. Muziek is net als bepaalde geuren ze brengen je terug in de tijd, herinneren je aan bepaalde periode, gebeurtenissen of mensen. Zelf heb ik dat heel sterk en kan ik mezelf volledig over geven aan de muziek. Ik laat het toe in mijn hart, luister naar de teksten en kan dan intens genieten. Laat me je meenemen door mijn verhaal en de muziek.
Muziek werd niet veel later in mijn jonge jeugd de verbinding met mijn ooms, de jongere broers van mijn moeder. De ooms die in de grote stad woonde en mij introduceerde in de muziek van Motown, geweldig: The three degrees, Steve Wonder, Martha Reeves, Four Tops, Temptations, The Jackson Five en ga zo maar door. Alle muziek van het platenlabel Motown kwam voorbij. Gebiologeerd keek ik toe hoe mijn oom en zijn vriend de nummers achter elkaar plakte, soort van danspasjes in studeerde en de introducties repeteerde van ieder nummer. Ik mocht/moest stilletjes in een hoekje van het bed zitten, niets zeggen alleen luisteren naar de muziek. Het herinnert me aan de tijd die mijn moeder en ik doorbrachten bij mijn oma, de moeder van mijn moeder en mijn heldin zoals alleen oma’s dat kunnen zijn.
Toen de walkman zijn intreden deed en ik die kreeg voor mijn 12de verjaardag, was er nog budget voor een bandje en dat werd Michael Jackson’s: “Thriller”. Ik heb dat bandje nog steeds. Michael Jackson werd mijn idool, zijn muziek, teksten en zijn moves ik vond en vind het geweldig. Als meisje droomde ik dat ik zo kon zingen en dansen en in mijn dromen deed ik dat ook. Ik had witte slobbersokken, witte handschoen, nepleren jasje alles om er uit te zien als Michael. De muziek werd ook mijn “handelsmerk” wanneer er een feestje was in het dorp waar ik opgroeide wisten mensen dat ik er was, steevast werd Michael Jackson aangevraagd en gedraaid. Best bijzonder want in het dorp waren de Dire Straits, Rolling Stones, REM het iets (in mijn oren) meer ruigere werk meer geliefd dan de klanken Michael of motown. Ik was daarin een buitenbeentje. Je was voor Michael Jackson of voor Prince en ik, ik was altijd voor Michael Jackson. Ik herinner me het eerste concert in de Kuip in Rotterdam 1987, FANTASTISCH. Uren en uren kon ik naar zijn muziek luisteren, het verveelde nooit. Er zijn periodes geweest dat ik werd gepest, me alleen voelde en dan was zijn muziek er altijd altijd een nummer een tekst die mij troost gaf, mijn uitbundige stemmingen uit vergroten een zekerheid dat zijn muziek er altijd zou zijn. Ik heb de opkomst van de disco meegemaakt, breakdance en Nederlandstalige muziek, heerlijk. Er zijn nummers die ik nog steeds van voor naar achter meezing en nog precies weet waar ik was.
Wanneer ik een sprong in de tijd maak, was er ook een periode dat ik me heel bewust werd van het feit dat mijn muzieksmaak vooral gericht was op populaire popmuziek. Ik ben in mijn jeugd en jonge jaren nooit in aanraking gekomen met klassieke muziek. Ik begreep die muziek nooit zo goed. Ik ontwikkelde een belemmerende overtuiging dat klassieke muziek alleen voor intelligente mensen was, de elite. Ik was (vooral in mijn eigen ogen) een cultuurbarbaar. Ik begreep er niets van en ergens onder de waterlijn begon ik me ook wel een beetje te schamen voor mijn muziekvoorkeuren.
Toen ik heel wat jaartjes later Brahms kreeg voorgeschoteld, heb ik eerst gedaan alsof het niets bijzonders was. Maar ik werkelijkheid liet ik de muziek toe tot mijn hart. Dat was precies het moment dat ik me steeds meer en meer bewust werd van het feit dat ik een Hartmens ben. Ik liet me meevoeren in de voor mij sprookjeswereld van de muziek. Ik ontdekte hoeveel ik al gehoord had van klassieke muziek, want het zit in alle Disney klassiekers. En als Disney fan heb ik die allemaal gezien en gehoord, meerdere malen. Ik nam me voor om me meer te gaan verdiepen in klassieke stukken en gelukkig kreeg ik hulp. Ik zoog de informatie op, luisterde naar de stukken die mij werden voorgesteld. Ik ging naar concerten en ik voelde me er thuis, opera, ballet. Al viel ik wel een beetje uit de toon. Voor mij een avond theater is uitgaan en je er naar kleden. Echter zo lijkt het is het publiek dat gewend is aan deze voorstellingen iets anders dan ik qua kleding. Ach ja, dat past ook wel weer bij mij. Ik vind het heerlijk om me op te tutten ik denk uit respect voor het talent en de passie van de mensen die uitvoering geven aan de meest fantastische muziek stukken. Er is altijd wel iets in mij dat mij dan toch kleiner maakt, minder dan de “cultuur elite” die wel alle stukken begrijpen de herkomst van de muziek kent en de intentie van de componist.
En dan is er een moment dat alles bij elkaar komt en dat ik het begrijp en voel. Net voor mijn 50ste verjaardag kreeg ik een uitnodiging om mee te gaan naar een opera van Philip Glass en daar kwam alles samen en verdwenen de belemmerende overtuigingen als sneeuw voor de zon. In deze voorstelling kwam alles naar voren waar ik de afgelopen jaren zo vaak mee geconfronteerd werd. Mijn innerlijke strijd tussen hoofd en hart, belemmerende overtuigingen uit het verleden en het verlangen om het kind in mij los te laten. En daar was het en speelde die strijd zich af op het podium, geweldige muziek, prachtige zang en dans, mooie poëtische teksten ze raakte mijn hart, mijn ziel en mijn essentie. Ik werd onderdeel van de “cultuur elite” dit begreep en voelde ik zo goed. Alles maar dan ook alles kwam samen, in complete euforie verliet ik de zaal, zoveel rijker dan ik er was in gegaan. Het was alsof ik bevestigd werd als mens, de ultieme bevestiging dat ik niet dom ben. Het is lastig uit te leggen zonder de dramatiek. Het geeft aan hoeveel muziek betekent als je het toelaat, dan verbindt de muziek je met liefde en raakt het je essentie.
Dank je wel voor de muziek!
Kus en knuffel
Monique
PS “If you wanna make the world a better place take a look at yourself and make that change.”
~Michael Jackson~
Opera Melancholica trailer, Philip Glass
Geef een reactie