Namaste is een groet en mudra. Het woord heeft zijn oorsprong in het Sanskriet “nam” (buigen) en betekent “ik buig voor jou”. Namasté is in India, maar ook in verschillende andere Aziatische landen, een gebruikelijk hindoeïstisch gebaar om te groeten en respect te tonen. Een gebaar wat ikzelf graag gebruik om aan te geven dat ik je hoor, je zie en je voel. Het is een krachtig mooi gebaar, althans zo zie ik het.
Ik kom net terug van een heerlijk vakantie in eigen land, met een mooie en lieve vriendin. Intense en mooie gesprekken en wederom inzichten die zich over elkaar buitelde. Inzichten uit het verleden die nu in een nieuw perspectief werden gezet. Een trekje vanuit mijn wortels die inzicht gaven in mijn handelen van nu; het afstoten van mensen met de verwachting dat ze dan weer uit zichzelf terug zullen komen. Ik herken dit patroon wel van in mij, ik vind het belangrijk dat mensen vanuit zichzelf weer naar mij terug komen. Maar niet omdat ik ze dat moet vertellen, maar omdat ze het vooral helemaal vanuit zichzelf doen. Ik denk omdat het mij dan het gevoel geeft dat ik het waard ben. Het was weer even confronterend om dit te patroon bij mezelf te herkennen. Het liefst duik je dan even weg. Mijn brein maakt dan weer overuren hoe ik dit patroon moet doorbreken en ben ik teleurgesteld in mijzelf dat ik dat niet gelijk kan doen. Maar er is ook schaamte dat ik dat patroon heb en zo kom ik in een cirkel terecht van mijzelf veroordelen om alle dingen die ik onhandig doe en steeds weer opnieuw. Het is een patroon welke onder water blijft, want ik zou het niet in mijn hoofd te halen om dit zo uit te spreken (behalve in mijn blog dan, want die schrijf ik tenslotte voor mijzelf en ook weer niet).
Er gebeurd veel onder de waterlijn en bij mij soms meer dan gemiddelt. Het is namelijk voor mij onmogelijk om mijn hoofd even stil te zetten. Een aantal weken geleden werd ik bewust dat ik een hoogsensitief brein heb. Dat ik een HSP-er ben. Ik heb gelijk de neiging om me te gaan verdedigen. Dit is dus geen psychische stoornis (wat voor mij heel belangrijk is om te benoemen, want ik ben niet gek) maar een persoonskenmerk welke genetisch bepaald wordt. Ondanks dat het mij veel inzichten heeft gegeven en ik me een soort van trots voel hoe intens mijn brein werkt. Er zijn ook weer veel belemmerende overtuigingen die zich opwerpen. Ook al wordt er onderzoek naar HSP wordt gedaan er is ook nog wel veel onbekend. Waar ik bij aanvang deze ontdekking trots was met dit inzicht en mij enorm veel inzichten gaf, situaties waarin ik verzeild was geraakt verklaarde. Ook merk ik dat er nog wel een soort van taboe op rust en dat het niet zo vanzelfsprekend is om er gewoon voor uit te komen. Ik heb het voor mijzelf geframed dat ik altijd in verschillende dimensies naar de wereld om me heen kijk. Dat ik me nu veel meer dan ooit me bewust ben van het feit dat de wereld om me heen niet zo kijkt. Dat het een cadeautje voor mij is dat ik het me bewust ben en tegelijkertijd ook het inzicht geeft waarom ik me laat frustreren wanneer mensen het niet zo zien als ik het zie.
Dit nieuw verworven inzicht zorgt ook voor een leegte in mij. Een leegte waarvan ik niet kan zeggen of dit nu positief of negatief is. Het gevoel dat alles op zijn plek valt en er een leegte ontstaat die zich nog niet laat vullen.De leegte als in een leeg veld waar ook weer alles in mogelijk is en tegelijkertijd ook een rare bewustwording (van mij dan) dat mijn hoofd dat helemaal ok vind en mijn hart het prima vindt om even niet hard te werken. De leegte voelt anders dan de ruimte zoals je het ook zou kunnen beschrijven. De leegte is heel erg wat er in het hier en nu is. Helemaal niets even geen inzichten even geen ont-wikkelingen, gewoon leeg. Terwijl ruimte voor mij iets is wat voor me ligt en wat zich kan gaan vullen in de toekomst. Ik durf heel eerlijk nog niet naar de toekomst te kijken, misschien is het de angst voor alles wat mogelijk is. Dat oude patronen inderdaad vervagen en daarvoor nieuwe in de plaats komen. Ergens in die leegte is wel het gevoel dat het wel weer goedkomt met mij en dat wat er ook voor mij in de toekomst zal zijn zich zal aandienen op het moment dat ik er klaar voor ben. En ik zal wat het ook is begroeten met Namaste: Ik zie je, ik voel je en ik hoor je. Vooral geldt dat nu even voor mijzelf en dat ik voor nu even wat het het is.
Geef een reactie