Je kent dat vast wel je hebt het druk en je moet nog even boodschappen doen, wanneer je in de winkel komt is het druk en stuit je winkelwagentje tegen zo’n krijsend kind. Ouders erom heen die uit alle macht het kind stil te krijgen. Ze beloven gouden bergen als het kind maar stopt met krijsen. Heel eerlijk heb ik me daar ook wel eens schuldig aangemaakt. De mooiste dingen beloven zodat ze hun mond houden, in feite beloon je dan het gedrag wat je liever niet ziet. Maar goed soms is het gewoon te druk en als ouder kan je niet altijd alles goed doen. Iedereen weet natuurlijk wel dat het handiger is om gewenst gedrag te belonen.
Het gebeurt niet alleen met kinderen, ook wanneer we volwassen worden gebruiken we het principe nog wel eens. Zo hebben de mensen met een grote mond de halve wereld, mensen die het hardste roepen worden als eerste geholpen en mensen die klagen krijgen altijd van alles voor elkaar. Niet dat het helpend is in de relatie tot elkaar want de mensen die het niet doen voelen zicht vaak achter gesteld. Je kan hier kiezen om je gelijk te halen ten koste van de relatie of je zou voor je geluk kunnen gaan en het gesprek kunnen voeren en de relatie in stand houden.
Er is ook nog een groep die altijd blijft klagen en altijd lijkt te zeuren. Dit vind ik persoonlijk de meest interessante groep mensen. Ooit in een ver verleden heb ik een verkoopcursus gedaan “Klanten klagen niet, klanten zappen”. Hierbij werd het patroon uitgelegd dat klanten die klagen je een kans geven om jezelf te herstellen. Ze zijn vaak loyaal en willen graag de relatie houden. Zij kiezen ervoor om, op niet zo een aardige manier, je aandacht te trekken. Je een kans te geven om jezelf te verbeteren en als je dat goed doen heb je ook nog eens een klant voor het leven. Zo probeer ik ook altijd om te gaan wanneer collega’s of mensen lopen te klagen, dat is makkelijk wanneer het in een meer zakelijke omgeving plaatsvindt dan in de persoonlijke sfeer.
Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik me de afgelopen maanden regelmatig “schuldig” heb gemaakt aan het krijgen van aandacht met een negatieve insteek. Dat ik zaken heb uitvergroot om medelijden te krijgen en om mensen (on)bewust pijn te doen om zo de volledige aandacht te krijgen. En heel eerlijk ik deed dat onbewust, ik wilde alleen maar de aandacht en gezien worden, ik wilde even heel belangrijk zijn en was alleen maar met mezelf bezig. De emotie die eronder zat was mijn onzekerheid, dat ik niet genoeg zou zijn of niet interessant genoeg. Nu ik het me bewust ben zal ik het ook niet meer gebruiken. Ik kies er toch liever voor om in gesprek aan te geven wat ik nodig heb en bij de ander de keuze laten of dat gegeven kan worden of niet. Want de aandacht die je genereert vanuit een negatieve gedachten daar kan nooit iets moois uit voortkomen. Er ontstaat een onbalans en een afhankelijkheid die geen toekomst heeft. In zekere zin brengt het je in eerste instantie heel ver van jezelf af.
Het is best wel moeilijk om toe te geven dat je dit patroon kiest om aandacht te krijgen, het voelt ook wel heel kwetsbaar om het te delen. Voor mij is het niet iets om trots op te zijn, wel maakt het dat ik steeds een stukje dichter bij mezelf kan komen. Steeds weer het gesprek met jezelf aangaan, steeds weer kijken wanneer je iets van je belemmerende overtuigingen bewust loslaat komt er iets anders voor terug iets wat beter bij je past en iets wat meer bij jezelf past. Ook al ben ik me nu bewust dat het zo werkt, toch is het nog steeds iets wat niet heel gemakkelijk voelt of van zelf gaat. Het is iedere keer weer een pijnlijke bewustwording dat je overtuigingen die je al zo lang met je mee neemt niet meer lijken te werken, soms zelfs je tegen te werken. Deze overtuigingen waren er natuurlijk ook niet voor niets want ze hebben me ook wel wat opgeleverd, in het voorbeeld hierboven heeft het me opgeleverd dat ik volledige aandacht kreeg, wat in het moment natuurlijk eerlijk is. Maar het levert je bijzonder weinig op, want uiteindelijk is het niet de aandacht die je wil. Blij dat ik het wel heb durven toegeven dat ik dat heb gebruikt, dat er nu weer even rust is en een keuze om dit de volgende keer toch echt anders te doen.
Misschien herken je jezelf er ook in. Misschien herken je wel patronen van je kinderen die daarin je voorbeeld volgen. Alles kan en alles is waar, wees niet te hard voor jezelf en geef soms ook gewoon toe dat je dat doet en dan komt alles wel weer goed.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie