Jarenlang worstel ik met afhankelijkheid versus onafhankelijkheid. En eigenlijk tot voor kort had ik de overtuiging dat wanneer je onafhankelijk was je ook alles alleen moest doen. Dat wanneer je je afhankelijk van iets of iemand opstelt dat je daardoor minder als sterk en krachtig gezien zou worden. Terwijl ik niet per se streef naar kracht of sterk zijn, eerder zou ik zeggen dat mijn kwetsbaarheid mijn grootste kracht is. Dat is op zich wel grappig als je je bedenkt dat een antoniem (met dank aan mijn zoon van kracht juist kwetsbaarheid is. De tegenstelling maakt de zoektocht naar mijn eigen onafhankelijkheid zo bijzonder, steeds weer op zoek naar balans. Wanneer voelt het goed om om hulp te vragen en wanneer ervaar je de hulp als afhankelijkheid. Er zijn momenten geweest dat ik me het afgelopen jaar heb vastgeklampt aan mensen om me heen en heb me daaraan ook afhankelijk van opgesteld. In de afhankelijkheid had het mogelijk geweest om mensen kwijt te raken, wat gelukkig niet gebeurd is. Toen ik me bewust werd dat ik mijn eigen kracht buiten mezelf zocht, was dat wel een “wake-up-call”. Afhankelijk zijn van alles wat buiten jezelf ligt en niet de kracht in jezelf zoeken en dan ook vinden was voor mij niet het antwoord op de vraag die ik me nog niet gesteld had; “Wilde ik echt onafhankelijk zijn en hoe kon ik mijn afhankelijkheid van wat buiten mezelf ligt loslaten?”. Langzamerhand begin ik steeds meer tot de conclusie te komen dat hoe onafhankelijk je ook bent, financieel, emotioneel, intellectueel of spiritueel het is betekent juist niet dat je het alleen moet doen. En als bij toeval werd ik deze week op twee uiterste in onafhankelijkheid en afhankelijkheid gewezen.
In mijn werk kom ik vaak verschillende mensen tegen, mensen die zich afhankelijk opstellen van hun werkgever om welke reden dan ook. Ze vinden, en spreken dit ook uit, dat wanneer er iets met ze gebeurd dat ze dan worden geholpen door de werkgever. Dat de werkgever de problemen, die vaak buiten de werksfeer liggen, wel oplost. Deze heer zat zo met zichzelf in de knoop dat hij niet meer met de werkgever wilde praten, hij had zich wel ziekgemeld, maar wilde absoluut niet aangeven wat er aan de hand was. Wel verwachtte hij van zijn werkgever dat hij werd doorbetaald en dat hij met rust gelaten worden. Natuurlijk is het zijn keus om niet in te gaan op zijn persoonlijk problemen, maar als je wel verwacht dat de werkgever een deel van de oplossing is, zal je wel openheid van zaken moeten geven. Hij gaf aan dat het overal aan lag, zijn jeugd, zijn collega’s, zijn ouders ga zo maar door, hij was afhankelijk geworden voor de oplossing van zijn problemen van zijn omgeving. “Als dit of dat verandert, ja dan gaat het doe met mijn”. Hij was zo niet bereid om naar zichzelf te kijken. Alles maar dan ook alles wat hem was overkomen was niet zijn schuld maar de schuld van zijn omgeving. Hij vond ook dat de werkgever het maar moest oplossen. Hij stelde zich uiterst afhankelijk op om zijn problemen opgelost te krijgen door iedereen behalve dan door zichzelf. Ik was zo onder de indruk dat iemand zich zo afhankelijk kan opstellen van iemand anders dat ik echt geen idee had hoe ik het gesprek met deze man moest voeren. Wel hield hij me een enorme spiegel voor hoe het eruit ziet wanneer je je afhankelijk opstelt en verwacht dat iemand anders het voor je oplost. Dank je wel voor de les. Ik hoop van harte dat hij zelf ook tot de conclusie kan komen dat hij zelf de stappen moet zetten om verder te komen, dat hij hulp kan vragen echter dat hij daar zelf iets mee moet doen. Dat er iets verandert als jezelf bereid bent om te veranderen, dat begint bij jezelf. Om mijn idool Michael Jackson maar weer eens te citeren:”If you wanna make the world a better place take a look at yourself and make that change”.
Hoe onafhankelijkheid in ultieme vorm eruit kan zien zag ik op de tentoonstelling: “We have a dream” in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. In 1930 startte Gandhi, wat later de zoutmars genoemd zou worden, met 79 van zijn volgelingen om op te komen tegen de Britse zoutmonopolie. Hij stelde zich zeer onafhankelijk op door vreedzaam de mars te startten, in zijn onafhankelijkheid inspireerde hij in zijn eentje honderden, duizenden medemensen om met hem mee te lopen. Door zijn onafhankelijkheid had hij zoveel mensen in beweging gebracht dat hij op dat moment de gevestigde Britse orde ter discussie stelde. Om Gandhi ook te citeren:”You must the change you want to see in the world”.
Voor mij zit in beide voorbeelden een enorme les:
Onafhankelijk zijn betekent voor mij dat ik verantwoordelijkheid neemt voor mijn eigen daden, acties en keuzes, dat ik zelf degene ben die bepaalt hoe ik in de wereld sta en daarmee ook bepaal hoe “mijn” wereld eruitziet.
Onafhankelijkheid betekent niet dat ik het alleen hoef te doen, in mijn eigen onafhankelijkheid kan ik mensen om hulp vragen en daarmee kan ik mensen inspireren zelf verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden, acties en keuzes. En daarmee kunnen juist weer samen “onze” wereld weer mooier maken. Want dan zijn we niet steeds bezig om macht in te zetten om de omgeving te veranderen om ons gelijk te krijgen, maar door zelf te veranderen wordt het beeld van de omgeving anders en worden we een stuk gelukkiger.
Wow wat een mooie lessen weer. Hoe kijk jij naar je omgeving?
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie