Vol goede moed begon ik aan mijn duiklessen samen met mijn kinderen. Ik had al een les in het zwembad gehad en dat ging geweldig. Ik had een mooi pak op de kop kunnen tikken via Marktplaats, kortom ik was er helemaal klaar voor. Ik ben een groot fan van “onder de waterlijn”. Ik hou ervan om met mensen naar een plek te gaan die niet zichtbaar is en daar de verbinding te maken. Ik vond het dan ook niet meer dan logisch dat ik ook letterlijk “onder de waterlijn” zou gaan. Het pak aan en toen begon het op de kant, alles zat me te strak en ik kreeg het Spaans benauwd. Uiteindelijk toch het water in gegaan. Onderwater ging het op onverklaarbare wijze toch mis. Ik raakte volledig in paniek, ik weet eigenlijk nog steeds niet precies wat er gebeurde. Eerst wilde de duikinstructeur het onder water op lossen en dat leek in eerste instantie ook goed te lukken. Ik gaf me eraan over en liet me voortbewegen en meevoeren door de instructeur, deze moest dus wel heel hard werken. En weer een paniekaanval, ik ging naar de oppervlakte en werd door de instructeur naar de kant gesleept. Ik ging de kant op en ik zat verslagen aan de kant, ik voelde me zo een mislukkeling.
Even een tussenstapje, iets meer dan een week ervoor had ik nog tegen mijn vriendin staan oreren toen zij een soort van paniekaanval kreeg dat het “alleen in je hoofd zit en de angst niet reëel is”. Ik had haar zelfs willen overtuigen dat ze het “gewoon” moest doen. En nu zat ik zelf op de kant met een onverklaarbare paniek gevoel, “Karma is a bitch”. Ik ben uiteindelijk nog 2 keer onder de waterlijn gegaan om me niet te laten kennen, het ging voor mijn gevoel iets beter, maar bij de oefeningen kon ik niet eens zakken. Ik kon niet op de bodem komen en hoe ook aan mij getrokken werd ik kwam niet in beweging ik kon niet op mijn knieën gaan zitten en al helemaal niet op de grond gaan liggen. En even voor de duikers onder jullie, in principe moest mijn loodgordel voldoende zijn en er zat echt totaal geen lucht meer in mijn vest…..
Weer boven gekomen had ik een zowel interessant als een confronterend gesprek met de instructeur. Ik was niet in het “hier en nu”, ik nam van alles mee naar beneden, ik was niet ontspannen genoeg om een goede duik te maken. Hij confronteerde me met het feit dat ik een gebrek aan zelfvertrouwen liet zien onder water. Mijn emotionele (lucht)ballon was letterlijk te vol, vol met emoties die ik “boven de waterlijn” best onder controle leek te hebben, alleen “onder de waterlijn” letterlijk en figuurlijk, zichtbaar en voelbaar werd. Wouw dit was wel even heftig. Natuurlijk weet ik ook wel dat mijn emotionele ballon behoorlijk vol zit en dat ik een manier moet vinden om deze ballon leeg te laten lopen. Het stuk over zelfvertrouwen was wel even heel confronterend en ik realiseerde me een paar dagen later hoe mijn zelfvertrouwen was afgenomen. Uiterlijk, dus “boven de waterlijn”, weet ik dat altijd wel goed te verbergen maar door deze duikles werd het “onder de waterlijn” pijnlijk duidelijk hoe mijn zelfvertrouwen ervoor staat en dat is even niet zo goed.
In de afgelopen maanden is heb ik bewust en onbewust vaak aan mezelf getwijfeld heb ik vaak gedacht en ook bevestigd gezien dat ik niet genoeg ben, dat wanneer ik voor mezelf kies ik “niet goed wijs ben”. Dat mijn behoeftes en verlangens ondergeschikt zijn aan de mensen om me heen, het is nu pijnlijk duidelijk dat dat littekens heeft achtergelaten en vooral een deuk in het vertrouwen in mezelf heeft geslagen. Mijn ballon gevuld heeft met emoties, die ik vond dat ze er niet mochten zijn. Geloof me, na die duik zijn de tranen maar blijven komen, tranen van boosheid dat ik niet eerder voor mezelf heb gekozen, tranen omdat ik mezelf ondergeschikt heb gemaakt aan de behoeft van mensen om me heen. Dat ik heb toegelaten dat ik ben gaan twijfelen aan mezelf en aan het mooiste en beste wat ik in me heb, mijn hart. Ik heb me ook laten meeslepen in de behoefte van anderen en heb daarbij mezelf helemaal weggecijferd. Dat ligt bij mij, ik heb me tot nu toe het nooit waard gevonden om voor mezelf op te komen, ik heb het vertrouwen (nog) niet om te zien dat ik het waard ben. Het voelt heel kwetsbaar om dit te delen, want wie zit hier nu op te wachten. Misschien niemand en weet je misschien is dat wel goed, het gaat ook niet om de mensen om me heen, maar om wie ik ben en wat ik hier mee doe en vooral wat ik met dit inzicht ga doen. Wederom is er een keuze voor mij, wat geloof ik zelf: ben ik het waard of niet?
Wat een achtbaan, soms zou ik willen dat het wat rustiger werd. Of misschien ook niet want dan zou ik wel heel weinig leren en dat wil ik ook niet.
En mijn kinderen, die doen het fantastisch en daar ben ik trots op en blij dat hun ballonnetje niet zo vol zit, zij doen het onwijs goed!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie