Ondertitels

Herken je dat, dat wanneer een gesprek uitloopt je het gevoel hebt dat het totaal niet is overgekomen wat je bedoelde of wat je eigenlijk wilde zeggen? Het is vaak best lastig om je intenties in het gesprek zuiver te houden, want er gaat ook wel wat verloren in de interactie met degene die tegenover je zit. Je reageert toch op hoe een ander weer op jouw reageert en dat maakt het heel lastig. Ik heb dan ook vaak dat ik er eigenlijk nog op terug wil komen. En dan blijkt ook nog wel eens dat het voor de ander heel anders is overgekomen. Ja, het blijft ingewikkeld voor mij om goed te kunnen communiceren en vooral ook het gevoel daarbij op een juist manier over te brengen. Voor mij gebeurd dit vaak in gesprekken waarbij ik het gevoel heb dat ik iemand raak en dat ik merk dat iemand daarvan weg wil. Ik zal het proberen uit te leggen wat ik daarmee bedoel:
Ik neem je even mee onder mijn waterlijn. Ik heb de overtuiging dat dat ieder mens een “plek van moeite heeft”, die plek van moeite is ontstaan door meestal negatieve ervaringen in bv contacten met mensen om zich heen. Die “plek van moeite” is voor mij bijvoorbeeld dat mij altijd is verteld: “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg” of “steek vooral je hoofd niet boven het maaiveld uit”. De boodschap die hierin schuilt is dat je vooral niet anders mag zijn dan anderen omdat je daarmee uit de toon valt en er misschien niet meer bij hoort. Ook dat ik mensen eigenlijk niet kan vertrouwen want ze zijn erop uit om je pijn te doen als je iets te veel over jezelf verteld. Nu terugkijkend zijn het vooral de overtuigingen van de mensen die het jou vertellen en daarmee hun eigen ervaringen op jou willen projecteren. Om je te beschermen tegen alles wat ze zelf hebben meegemaakt en pijn heeft gedaan. Wanneer je dit hoort en vaak genoeg hoort, dan wikkel je jezelf in met deze overtuigingen en als je ze dan ook nog gaat geloven dan worden het belemmerende overtuigingen. Dit je dus kunnen weghouden bij wat jij werkelijk wilt doen of wie je wilt zijn. Je merkt vanzelf wanneer het belemmerende overtuigingen voor jou zijn geworden en het de “plek van moeite” is geworden. Neem bijvoorbeeld de uitspraak die tegen mij vaak is gedaan “doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg”. Op zich helemaal geen rare uitspraak en je hebt het zeker zelf ook wel eens gehoord. Het wordt een belemmerende overtuiging wanneer je het niet meer herkent bij jezelf, je gaat je ergeren aan die opmerking en je wordt misschien wel een beetje opstandig en dat laatste was zeker voor mij van toepassing. Wanneer je merkt dat zo een opmerking je raakt heb je twee keuzes:
1) Je negeert het rottige gevoel en je blijft doen wat je altijd deed, je legt het in feite buiten jezelf en je doet er niets mee. Daarmee gaat het niet weg, je zorgt er alleen voor dat het je niet meer raakt.
2) Je gaat op zoek naar waar dat rottige gevoel bij jou vandaan komt. Waar is dit begonnen en hoe zag het er de eerste keer uit toen iemand je dat zei, welke betekenis gaf je er aan. Daarmee maak je het van jezelf en zodra het van jezelf is kan jij er ook iets mee of veranderen.
Het is geen wetenschappelijk onderzoek en het werkt voor iedereen net iets anders, maar je zult vast herkennen in je eigen leven dat er vragen of opmerkingen zijn die steeds weer terugkomen en ook blijven hangen bij je. Hoe hard je ze ook probeert weg te duwen of hoe je ook probeert te negeren ze komen steeds weer terug. In mijn beleving wanneer je dit lang genoeg blijft doen dan is dat je “plek van moeite”. Een plek waar je naar toe wordt getrokken door een vraag waar je eigenlijk geen antwoord op durft te geven omdat het je mogelijk pijn kan geven. Het kan een litteken zijn die je hebt opgelopen en nog niet helemaal genezen is.
Bijvoorbeeld op mijn “plek van moeite” van doe maar gewoon, was de angst dat als ik het niet deed ik er niet meer bij zou horen. En ik had al een ervaring hoe het voelt om er niet bij te horen, toen ik als dik meisje nooit als eerst werd uitgekozen voor een groep en vaak als laatste overbleef. Terwijl alles in mij schreeuwde “doe maar gek dat is niet gewoon genoeg!!!!”. Om daar aan toe te kunnen geven, is mijn ervaring dat je toch echt eerst naar die plek van moeite moet gaan. Inmiddels heb ik daar wat ervaringen mee op mogen doen, het levert vooral veel ruimte, rust en inzicht op en brengen je zoveel dichter bij jezelf en dat gun ik echt iedereen. Want als ik het kan, dan kan iedereen het! Dat is mijn grootste overtuiging.
En dan kom je op mijn punt waar ik deze blog mee begon, wanneer een ander er nog niet klaar voor is om naar zijn of haar “plek van moeite” te gaan dan wordt het gesprek voor mij heel ingewikkeld. Ik zie, voel en hoor dan aan alles dat er weerstand zit op een onderwerp, op een persoon of op een situatie en als ik dan probeer daar op door te gaan om iemand te wijzen op zijn of haar “plek van moeite”, dan gaat het even mis in de verbinding. Ook al is het niet oordeelloos (want dat bestaat niet, zie vorige blog), het is altijd met heel veel liefde en de liefdevolle confrontatie en altijd bedoeld om iemand meer te laten zien dan de belemmerende overtuiging waar hij of zij zich in heeft gewikkeld. In mijn overtuiging dat wanneer je je daar bewust van bent je een keuze kan maken wat je er mee wilt doen. En wat die keuze ook is het de beste keuze is en het geen “plek van moeite meer is” want je hebt het ont-wikkeld en het van jezelf gemaakt. Dat zal de vraag je in de toekomst ook niet meer raken want het is van jou geworden.
Een goede vriend attendeerde mij erop toen ik in een gesprek dat hij het heel moeilijk vond en dat hij wel voelde dat ik het goed bedoelde maar toch ondertitels nodig had om te begrijpen wat ik deed. Ik realiseerde me dat ik mijn intenties in zo een gesprek heel vaak onder de waterlijn houd, deels omdat ik het me niet altijd bewust ben en deel om dat ik de verwachting heb dat iedereen zo naar zijn of haar “plek van moeite” kijkt en daar “graag” naar toe gaat omdat daar de ont-wikkeling en groei zit.
Zoals mag blijken uit mijn blogs ben ik door mijn eigen “plek van moeite” gegaan. Ik deel in al mijn kwetsbaarheid mijn eigen “plek van moeite”, deel mijn ervaringen, mijn inzichten en mijn littekens. Ik denk niet dat het “heel gewoon” is dat ik dat zo openbaar doet. Het is wel wat bij mij hoort en wellicht zijn dit wel mijn ondertitels, zodat ik het voor mezelf wat makkelijker maak. Zodat mensen mij beter leren kennen en in het contact me niet steeds hoef uit te leggen. Mensen te inspireren om dat ook te doen zodat het wat makkelijker wordt in verbinding en dat we altijd de intentie hebben om elkaar te laten zien, horen en voelen waar de mogelijkheid zit tot groei, waar keuzes zitten en dat de keuze altijd bij jezelf zit om er iets mee te doen. En als je er toch niets mee wilt doen je wellicht uit verbinding gaat, de uitdaging is dan ook omdat bij jezelf te laten.
Weet jij wie of wat jouw “plek van moeite” is? Kun en wil je kiezen om deze “plek van moeite” op te zoeken om jezelf te ont-wikkelen van alle belemmerende overtuigingen waarmee je het hebt ingewikkeld en te kiezen wat je wilt blijven geloven en wat niet? Wat je los kan laten?
Mooie reis toegewenst naar je “plek van moeite” want na die plek komt de magische plek….. De beste versie van jezelf! 100% jezelf zijn.
Kus en knuffel,
Monique