Eén van mijn bijna gevleugelde uitspraken is: ”Je hebt een keuze welke versie je van jezelf meeneemt naar je werk!”. Daarmee refereer ik vaak aan wat je wilt laten zien op je werk bepaald ook wat je daarvoor terugkrijgt. Wanneer je eigenaar bent van je eigen loopbaan, ben je ook degene die bepaald welke kwaliteiten, talenten en soms ook welke emoties je laat zien. Door mijn ogen gezien ben je dan “meer jezelf” en krijg je ook wat het beste bij je past. Het draait dus iedere keer om welke keuze je wel of niet maakt.
En dan een clash tussen wat zakelijk zo mooi klinkt maar wat privé toch wel een stukje lastiger lijkt te zijn. In mijn werk kom ik regelmatig mensen tegen die te maken krijgen met keuzes die op organisatieniveau zijn gemaakt en waarvan zij de consequenties ervaren. Als ik deze mensen tegen kom, heb ik weer zo een heerlijk gevleugelde uitspraak: “wellicht is er niets aan de keuze te doen, je hebt echter wel een keuze hoe je met de consequenties ervan omgaat”. Ik heb dan geweldige teksten, bijvoorbeeld: “niet blijven hangen in een slachtofferrol”, “je kunt ervoor kiezen om het beste ervan te maken”, je kent ze wel of misschien nog wel meer.
Totdat ik in mijn privéleven de consequenties mocht ervaren van een keuze die niet mijn keuze was, maar wel een enorme impact heeft op mijn leven. Je zou kunnen zeggen dat de keuze van een ander, mij met een gebroken hart achterliet. Ook al ben je 48 jaar jong, een gebroken hart kan echt heel veel pijn doen en ik weet niet zo goed wat ik er mee moet. Dan komt je eigen uitspraak gelijk om de hoek kijken; “Je hebt een keuze hoe je met de nieuwe werkelijkheid omgaat”. Nou ik kan je vertellen dat ik het behoorlijk vervelend vond dat ik dat soort wijsheden het universum in had geslingerd. Ik wilde gewoon even heel erg slachtoffer zijn, zielig zijn en probeer ook boos te zijn. Ik werd er ook mee geconfronteerd dat ik er altijd voor kies dat ik 100% mezelf meeneem of dit nu op het werk is of privé. Ik ben 100% Monique. Dat is in dit geval knap lastig als je vooral gezien wilt worden als een sterke vrouw waar andere juist op kunnen leunen, en je voelt dat je dat heel even niet kan. Eén van mijn overtuigingen is altijd, dat ik mensen wil inspireren om door mijn ogen zaken anders te bekijken. Ok, dan zal ik dit ook aan moeten gaan, wanneer ik andere een spiegel voorhoud om een keuze te maken dan zal ik dat zelf ook moeten doen. Ik geloof er ook niet in dat je iets aan iemand kan vragen als je zelf niet bereid bent om het te doen.
Mijn ervaring met een gebroken hart is nu dat het behoorlijk veel pijn doet en zeker omdat je er zelf niet voor zou kiezen, sterker nog, ik had gehoopt en stiekem hoop dat de keuze ooit anders zou zijn. De pijn die vrijkomt als je die toelaat als die hoop weg is, is behoorlijk heftig. In eerst instantie weet je je ook geen raad. Er is ook geen ontsnappen aan want hoezeer je je er ook tegen verzet en ervoor probeert weg te lopen, die pijn komt keihard weer terug. Dus wat doe ik op zo een moment, ik koop een boek, deze heeft de titel: “De Wijsheid van een gebroken hart” van Susan Piver. Toen ik geaccepteerd had dat mijn hart gebroken was, dacht ik nou dan ga ik de les maar aan die daarin zit. Kennelijk “moet” ik deze les ook leren in de zoektocht naar de beste versie van mezelf. Het is heel verhelderend zo een gebroken hart, want door de scheuren van je hart begin je heel veel dingen weer helder te zien. Je ziet namelijk wat er schuilgaat achter die pijn. In mijn geval kwam ik heel veel compassie, begrip en misschien ook wel vergeving tegen. Achter de angst zit ook een enorme vrijheid om mijn dromen te laten uitkomen. De waarlijke onafhankelijkheid om mijn eigen pad te gaan volgen. Dat is zo mooi en tegelijkertijd zo ontzettend spannend en eng, want betekent dat, dat ik altijd alleen verder zal gaan? Want misschien is dat wel mijn grootste angst. Dat ik nooit meer mijn hart zo open kan en mag stellen? Uit angst om deze pijn uiteindelijk weer te ontmoeten. Een andere tekst die ik zo vaak gebruik en nu zo hard aankomt: “angst is een slechte raadgever”.
Verder gezocht naar wat achter die pijn zat en daar komt toch weer mijn liefde tevoorschijn, de liefde voor mijn proces en het proces wat ervoor gezorgd heeft dat ik nu de pijn voel. Ergens diep van binnen is een heel klein plekje waar ook dankbaarheid zit voor deze les. Dit laatste is nog heel klein, want de pijn is nog niet weg en komt met vlagen soms terug. Ik heb me erbij neergelegd dat ik de keuze van de ander nooit zal kunnen beïnvloeden en dat wil ik ook eigenlijk niet. Ieder hart maakt haar eigen keuzes. ik voel dat ik een mooie bijdrage heb geleverd in het proces van die ander in zijn zoektocht naar de beste versie van hemzelf. Ooit weet ik en bovenal voel ik, dat ik er met liefde op terug kan kijken en nu geef ik eerst de liefde aan mezelf, zodat ik weer dichter bij de beste versie van mijzelf kan komen.
Ik kies er dus voor om te gaan voor de lessen die erin zitten, mijn eigen overtuigingen te herinneren, te voelen en te ervaren en daaruit wijze lessen te halen die ik kan delen om andere te inspireren. En zo is de cirkel weer rond!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie