Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik de afgelopen weken vaak heb gedacht dat mijn leven zoals ik het nu ken wel even mag stoppen. De achtbaan waar ik in gestapt ben mag nu wel even tot stilstand komen, het kost zoveel energie ik ben gewoon te moe om zo door te gaan. Tegelijkertijd ook weer niet, het pad wat ik gekozen heb is misschien dan niet altijd even rustig, het biedt ook heel veel mogelijkheden en kansen wat weer heel veel energie geeft. Het is er alle twee en alle twee heeft mijn aandacht nodig om er een goede keuze in te kunnen maken. Hoe ik hiermee om kan gaan en wat deze emoties mij willen leren. Voor de mensen die mijn blogs volgen weten dat ik altijd op zoek ben naar de beste versie van mezelf en dat ik daarin mezelf altijd uitdaag om de emotie achter de emotie te zoeken en op zoek te gaan welk inzicht hierin zit. Tegen welke belemmerende overtuiging ik van mezelf aanloop en welke ik graag wil ont-wikkelen. Ik heb gedeeld welke inzichten mij dit gaf in de hoop en overtuiging dat ik daarmee andere kan inspireren om zo ook om te gaan met hun emoties en ze een keuze te geven hoe je hiermee om kunt gaan. Heel eerlijk was het de laatste weken voor mij wat moeilijker om dat te doen, ik had mijn roze bril afgezet en was deze ook even kwijt. Ik was meegegaan in de sombere kijk van de mensen om me heen en was daarin even helemaal mezelf verloren. Ik heb mezelf verzwolgen in zelfmedelijden en liep met de S van slachtoffer op mijn voorhoofd. Niet de beste versie van mezelf, maar wel noodzakelijk om weer even wakker geschud te worden en me bewust te worden van wat ik daarmee wilde bereiken. Voor mij is het altijd wel pijnlijk als ik mezelf confronteer met iets wat niet helpend is en de bewustwording dat ik de enige ben die daar wat aan kan doen.
Het deel wat ik stop wilde zetten had te maken met het feit dat ik mijn roze bril was kwijt geraakt, dat ik bleef hangen in de pijn van gekwetst zijn en de vernedering die ik voelde dat ik voor iemand, die zo belangrijk voor mij was, alleen maar een contact was geweest. Het niet kunnen begrijpen dat iemand zo naar mij kon kijken terwijl ik altijd mijn liefde, ziel en zaligheid had gedeeld. De vernedering was te pijnlijk en een les van vroeger kwam weer naar boven: ”je kunt eigenlijk niemand vertrouwen, want dat zijn ze niet waard en ze doen je toch alleen maar pijn”. Dat werd me als klein meisje verteld toen een vriendinnetje mij pijn had gedaan. In een fractie van een seconde was ik weer even dat kleine meisje, die zo graag al haar vertrouwen aan iemand geeft om te ontdekken dat het helemaal niet kan. Ik heb een keuze of ik dit wil geloven of niet.
In het hier en nu weet en vooral voel ik dat het van mij is dat ik het niet begrijp omdat ik mijn inzichten projecteer en er zondermeer vanuit ga dat iedereen doet wat ik doe. Zonder remmingen op iemand af stappen, vertrouwen geven en gaan vliegen en dan zien waar het uitkomt. Onvoorwaardelijk voor de ontdekkingsreis te kiezen en op het proces te vertrouwen waar dat mij zal brengen. De ervaring van de laatste weken is dat er mensen zijn die van alles opwerpen om dit niet te doen, dat is een keuze. Het heeft geen zin om mensen te willen overtuigen ook al voel je hoeveel moois er kan ontstaan als ze dat wel doen. Het moeilijkst is om het los te laten en dichtbij mezelf en mijn eigen geloof en waardigheid te blijven. De les die erin zit is dat ik heb ervaren dat wanneer mensen zo niet willen of kunnen kijken het ook voor mij niet gaan doen. Het is pijnlijk en ingewikkeld. Voor mij heel verwarrend en brengt me van mijn stuk en doet mij mijn roze bril afzetten en mee te gaan in het gevoel dat ik kennelijk van niet zo veel waarde ben om dichter naar mij toe te komen. Dat het geen zin heeft om te verwachten dat waar ik altijd bereid ben om het vanuit een ander perspectief te bekijken dat ook van een ander te vragen. De les is dat dat niet van mij is, dat het ook niets met mij te maken heeft. Wat wel van mij is wat ik er mee doe en wat ik zelf geloof. Laat ik mij mijn roze bril afnemen of niet?
Heel voorzichtig heb ik mijn roze bril weer opgezet en mijn hart weer vol vertrouwen gevuld om mijn eigen pad te blijven volgen. Dat er altijd mensen zullen meelopen en soms ook niet. Dan kan ik niet ontkennen dat er ook weer heel veel mooie dingen kunnen ontstaan. Er gaat ook weer veel stromen want de blokkade is weg. Een mooie les als blijkt dat een liefdevolle keuze van mij, wordt ervaren als een blokkade voor een ander. Blijf dan dichtbij mijn keuze, ik word weer heel creatief en voel de positieve energie en ga staan waar ik in geloof.
Ik durf nu te zeggen dat ik een platform voor Vrouwelijk Leiderschap aan het ontwikkelen ben. Dat er straks drie inspirerende boekjes van mijn hand worden uitgebracht over Vrouwelijk Leiderschap, met de volgende thema’s:
De zoektocht naar de beste versie van mijzelf.
De zoektocht naar de beste versie van onszelf.
De zoektocht naar de beste versie van mijn professionele zelf.
Omdat ik bovenal en met alles wat er is en mag zijn er in geloof dat ik de gave heb om mijn gevoel te ontleden en dit simpel kan verwoorden. Het vertrouwen heb door dit te delen mensen inspireer om ook naar hun eigen gevoel te kijken. Om overtuigingen die belemmerend zijn van zich af te schudden. En eerlijk naar patronen te kijken of die nog wel werken of niet. Dat ze een keuze hebben om dit te benaderen vanuit het hoofd of vanuit het hart, maar in de hoop dat ze het vooral doen vanuit hun eigen bron, eigen kern van wie ze zijn en zo de beste versie van zichzelf kunnen worden. En er is niets fijner en meer energie gevend als ik daar een kleine bijdrage aan mag leveren. En als ik daarvoor bij mezelf op plekken van moeite kom? Dank je wel daarvoor want ook dat maakt dat ik een betere versie van mezelf kan zijn en steeds dichter bij mijn eigen bron, mijn eigen liefde kan komen en vooral ook kan blijven.
Kus en knuffel,
Monique
Tot slot ook weer drie ervaringen waar ik dankbaar voor ben:
Geef een reactie