Persoonlijk vind ik december de mooist maand van het jaar, ik ben dan best een beetje melancholisch en heb heel erg de behoefte om mijn huis knus en warm te maken. December is ook een maand van terugblikken en vooruitkijken. Ik heb iets met data, ik heb iets met het jaar afsluiten en weer “opnieuw” beginnen in een nieuw jaar. In deze blogs heb ik het afgelopen jaar regelmatig teruggekeken naar alle veranderingen die in mijn leven hebben plaatsgevonden, de lessen die ik daaruit heb mogen meenemen. Ik kan oprecht zeggen dat ik heel dankbaar kan zijn voor alles wat ik heb mogen leren. Het was een achtbaan die nu even tot stilstand is gekomen. Even me terugtrekken in mijn eigen huisje, kijken naar alles wat er is gebeurd en dromen van alles wat nog kan gaan gebeuren. Ik kijk hoopvol de toekomst in en weet diep in mijn hart dat er mooie dingen gaan gebeuren, dat ik wederom mooie mensen mag ontmoeten waar ik weer veel van mag leren.
De zoektocht naar de beste versie van mezelf is nog lang niet klaar, want kan je ooit daarmee klaar zijn? Er zullen weer nieuwe mensen komen, nieuwe ontmoetingen en nieuwe lessen die mij stuk voor stuk zullen laten zien hoe ik dichterbij mezelf kan komen en kan blijven. Daarbij zal de maand december natuurlijk ook weer een lessen in zich hebben, de maand december is de maand dat je dingen met je gezin doet en met familie en vrienden. Ik vraag me wel af hoe dat er dan uit gaat zien, nu mijn gezin een andere vorm heeft gekregen. Hoe is het om bij je familie te zitten als je alleen bent en uiteindelijk niet met je partner naar huis gaat. En welke vrienden zijn er nog in 2018 en welke nieuwe vrienden ga ik misschien wel maken? Het is niet dat ik zielig wil overkomen want dat is het niet het is allemaal weer zo nieuw en net als eenieder ander ben ik best een beetje bang voor het onbekende. Ik vraag me dan af of ik het aan kan, natuurlijk weet ik het wel dat dat zo is maar soms overvalt me het gevoel van dat ik helemaal niet zo sterk ben als ik soms zeg dat ik ben.
“You are who you say you are!” (van Rich Dutra-st John). Maar wie ben ik op dit moment? Wie wil ik zijn op dit moment? Wie kan ik zijn op dit moment? Het zijn vragen die me bezighouden en waar ik nu nog niet het antwoord op heb. Ik vertrouw op het proces dat de antwoorden wel zullen komen en waarschijnlijk op de meest onmogelijke en onverwachte momenten. Tot die tijd probeer ik heel dichtbij mezelf te blijven en mijn omgeving met de beste intenties tegemoet te treden. Probeer ik te voelen wat goed voelt en probeer ik het goede gevoel over te brengen. Vertrouw ik erop dat ik op de manier de juiste mensen aantrek die graag bij me zijn en bij me blijven.
Terugblikkend op 2017 was het het meest heftige jaar tot nu toe, met vele mooie hoogtepunten en ook veel pijn. Het afscheid nemen van iets wat zo vertrouwd was en werd. Het opnieuw beginnen in een nieuwe plaats en in een nieuw huis. Een andere vorm van het gezin wat ik, in zekere zin (fysiek), achterliet, maar waar ik onderdeel van ben. Oude patronen loslaten en nieuwe creëren. En terugkijkend op alle keuzes die ik heb gemaakt het afgelopen jaar waren ze niet gemakkelijk maar waren ze uiteindelijk wel goed.
Vooruitkijkend op 2018 dan spreek ik mijn diepste wens uit dat er wat meer rust zal zijn en dat er veel liefde en geluk in de toekomst ligt voor mij en juist ook voor alle mensen waarvan ik heel van hou en ben gaan houden. Dat er weer meer verbinding is dan loslaten, dat de achtbaan iets rustiger rijdt en dat er geen extra beveiliging nodig is om niet uit het karretje te vliegen. Dat het verdriet een mooie herinnering wordt en het goede overblijft. Dat er mooie ontmoetingen zullen zijn in het hier en nu en voor in de toekomst.
Ik neem even een tijdje de rust en zal pas weer over een aantal weken met een blog komen, ik neem even de tijd om alles te verwerken om daarna weer verder te kunnen.
Daarom wens ik nu iedereen hele fijne feestdagen en goed uiteinde en vooral een waanzinnig mooi begin.
Tot in 2018!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie