Thuiswerken

Ik ben aan de derde week begonnen van thuiswerken, net als een heel groot deel van mijn collega’s en heel Nederland. Chaotisch als ik kan zijn, heb ik dan toch een vaardigheid gevonden hoe ik meer structuur in mijn dagen breng. Het was een belemmerende overtuiging van mij (kennelijk) dat ik geen structuur zou hebben. Eens was me al vertelt dat in chaos wel degelijk structuur zit en dat het ook een naam heeft: fractals. Maar goed, zo thuis, merk ik wel dat ik ook een behoefte aan structuur heb die mij een vorm van houvast geeft die voor mij redelijk ongewoon is. Ik ben altijd iemand die kijkt naar wat er ontstaat en daarop reageert, dat kan de ene keer meegaan zijn en de andere keer. Nu ben ik vooral op mezelf aangewezen in hoe ik reageer en wat ik doe. Er is veel minder interactie en dat vind ik best wel lastig. Natuurlijk bel, face-time en app ik me suf, maar het directe contact is wat er nu ontbreekt. Ook vloeien de dagen in elkaar over en lijkt er weinig ruimte voor wat introspectie en niet alleen bij mij maar ook bij de mensen om me heen. Als je me echt zou kennen zou je weten dat ik een echte knuffelaar ben, maar dat het nu natuurlijk niet mogelijk is, dat vind ik denk ik nog het aller moeilijkste aan deze tijd.
Natuurlijk prijs ik me gelukkig dat ik gezond ben en dat de mensen die dicht bij me staan ook gezond zijn. Dat ik een mooie opdracht heb waar ik al mijn liefde in kwijt kan, dat ik fantastische collega’s heb en lieve vrienden voor wie ik er ben en die er net zo voor mij zijn. Soms voel ik me machteloos dat ik niet meer kan doen, dat ik er voor bepaalde mensen gewoon niet kan zijn. Het is een moment van bezinning een moment of te komen tot wat echt belangrijk voor mij is. En ook een tijd om je te realiseren dat je voor sommige mensen gewoon niet belangrijk bent omdat er nu iets anders speelt waar je geen onderdeel van uitmaakt. Ik vind dat moeilijk omdat er geen mogelijkheid is om daar op dit moment het gesprek over aan te gaan, omdat ik weet dat het beter is dat dat beter persoonlijk kan. Ik heb geen “S” op mijn voorhoofd, ik ben me gewoon heel bewust van beperkingen die de huidige situatie oplegt.
In de “Be the Change” workshop, waar ik al vaak aan refereerde heb ik de drie stappen van verandering mogen leren. En dit is zo een situatie waar ik dit toepas. The formula for Change: Notice, Choose and Act .
Ik ben me heel bewust dat ik me nu in een situatie begeef waar ik zelf niet voor heb gekozen (Notice), het is een situatie die is ontstaan door een wereldwijde pandemie, die ik niet zag aankomen en die mij overviel. Deze situatie heeft tot gevolg dat er een aantal richtlijnen zijn waar ik me aan “moet” houden om zo de verspreiding van het virus te voorkomen. Omdat ik me deze keer aan de regels houd betekent dat dat ik in mijn bewegingsvrijheid wordt beperkt. Al ben ik wel blij dat op het moment dat ik dit schrijf ons land nog steeds een intelligente lockdown heeft. Wat ik daar bijzonder prettig aan vind is dat ik nog steeds zelf mijn eigen verantwoordelijkheid kan inzetten om een positieve bijdrage te leveren. Het gevoel dat ik zelf ook een keuze heb om mijn bijdrage te leveren en dus mij aan de richtlijnen houd geeft mij dan weer een goed gevoel. Ik help mee en ik doe mee en ben daarbij een onderdeel van het grotere geheel. Ook ben ik me bewust dat ik niet kan doen wat ik het liefst doe, dichtbij mensen zijn en het liefst bij zoveel mogelijk mensen. Dat ik de energie van het samenzijn mis en dat me dat soms heel verdrietig maakt.
Ik ben me bewust van al deze zaken en nog veel meer. Dit is het moment dat ik een keuze heb hoe ik hiermee omga, waar daar zit mijn eigen invloed (Choose). Ik kies ervoor om niet bij de pakken neer te gaan zitten, ik kies ervoor om mijn talent van “attent zijn” en het geven van liefde dmv complimenten, aandacht en een luisterend oor in te zetten om er voor de mensen om me heen te zijn. Ik vind het heerlijk om een groot aantal roze enveloppe de wereld in te sturen omdat ik daarmee de mensen een beter gevoel geef. Ik kies ervoor dat mensen even op me mogen leunen en ik ben me dan ook gelijk bewust dat er mensen niet op mij willen leunen en mij toelaten of dat mensen op mij willen leunen die ik niet toelaat. Ik ben me het bewust en kies er nu maar even voor om dat zo te laten, dat is moeilijk maar ik moet ook en vooral goed voor mezelf zorgen. Ik kies nu even voor een op het oog lijkende makkelijke weg, dit ligt zo buiten mijn comfort zone, want het liefst zou ik de confrontatie aan willen gaan, vanuit de overtuiging dat mijn liefdevolle confrontatie altijd tot iets mooiers lijdt. Maar de beperking dat je elkaar niet direct in de ogen kan kijken weerhoud me er nu van.
Ik doe nu vooral de dingen die weinig energie kosten en die toch veel energie opleveren (Act). Ik leg me er ook bij neer dat het niet helemaal passend is bij wie ik ben. Ik vertrouw erop dat wanneer dit over is er een nieuwe werkelijkheid ontstaat waar er ruimte is om al deze nieuwe inzichten een plekje te geven. Waar nieuwe lessen zijn geleerd en inzichten zijn gekomen. Ik vertrouw op dit proces en weet en voel dat het mij uiteindelijk weer tot een betere versie van mezelf maakt.
Als je me echt zou kennen dan zou je weten dat ik deze periode ook wel heel bijzonder vind dat er mooie dingen kunnen ontstaan als je bereid bent en je bewust bent dat je zelf er mooie dingen van kan maken. Want de wereld staat niet stil het gaat gewoon door dus laten we er vooral het mooiste van maken, dat kan als we er maar bewust voor kiezen.
Voor alle mensen die dit lezen en getroffen zijn door het virus, heeeeel veeeel beterschap! Voor alle mensen die dit lezen en iemand hebben verloren door het virus, veel liefde, licht en kracht in deze periode.

Kus en knuffel,
Monique