Op het moment dat ik dit blog schrijf ervaar ik een druk, een druk van het afmaken van de site, de boeken die nu klaar zijn en die ik nu echt loslaat en bij de drukker breng. Geen feestje maar een digitale landsering als ze klaar zijn en als ik het durf te delen. Geen strakke planning meer, maar op z’n Monique’s “als het klaar is, is het klaar. Een digitaal platform opzetten. Het mogelijk maken om digitale inspiratiesessies aan te bieden, voor mij nieuwe media ontdekken. Met het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta. Alleen om een grote sprong te maken in het diepe, niet wetende of er iemand is die mij opvangt of dat mijn vleugels mij zullen houden en er een plek zal zijn om te landen. Ondanks het feit dat ik toch inmiddels kilo’s lichter ben en ik weet dat die vleugels me al heel lang hebben gedragen. Ik houd mezelf voor dat het er allemaal bij hoort en dat ik krachtig genoeg ben om dit avontuur aan te gaan. En natuurlijk zijn er lieve mensen om me heen, die me aanmoedigen en die er altijd zijn en bij wie ik kan en mag landen. Het is mijn onzekerheid die er ook is en mij op momenten als deze kwetsbaar maken. Het is voor mij heel moeilijk om toe te laten dat er mensen zijn die er voor mij willen zijn, ik laat mensen niet makkelijk toe. Ik heb mezelf aangeleerd dat ik het alleen moet doen. Je zou kunnen zeggen dat ik niet makkelijk van buiten naar binnen laat komen. Terwijl ik mezelf maar al te gemakkelijk geef en iedereen die het wil ontvangen overlaat met mij, van binnen naar buiten.
In een vlaag van retrospectie realiseer ik me, dat alles wat ik doe en waar ik mensen bewust van wil maken dat het altijd gericht is op van binnen naar buiten. Het begint bij jezelf en alleen bij jezelf. Ik leg de focus op wat van buiten naar binnen komt en je raakt, dat het iets van jezelf is. En voor mij is dat ook zo. Het heeft me hele mooie inzichten gegeven en heeft me veel over mezelf geleerd. Ik heb daardoor zoveel mooie, ingewikkelde en leerzame inzichten kunnen delen. De basis van Vrouwelijk Leiderschap en bron om de beste versie van mezelf te worden. Ik vraag me wel af of het dan niet een enorme eenrichtingsweg is geworden, dat alles wat ik heb geleerd en heb ont-wikkeld, niet vreselijk eenzijdig is geweest. Gericht op mij en op mij alleen. En omdat het daarop gericht is geweest dat ik juist ook verbinding ben kwijt geraakt. Ik realiseer ik me ook dat dat niet bij iedereen het geval is en dat het soms ook gewoon pech is als ik niet begrepen wordt. Ik heb er zelf voor gekozen om lezers en mensen in mijn omgeving voyeur te laten zijn van mijn leven, en dat is wat ik altijd graag heb gedaan. Maar wel altijd met de uitdaging erin zodat ze vooral ook naar hun eigen leven gaan kijken. Dit is ook het moment dat ik mijn verhaal, mijn kern ga delen met de wereld en er dus nog meer van buiten naar binnen gaat komen. Er zullen mensen zijn die mij niet begrijpen of willen begrijpen omdat ze niet bereid zijn om naar zichzelf te kijken. Er zullen mensen zijn die vooral aanhaken op de eenzijdigheid van het van binnen naar buiten kijken. Er zullen mensen zijn die waarschijnlijk het makkelijker vinden om mij de (ver)(be)oordelen, dan naar hun eigen kern te gaan.
Ik heb het gevoel dat ik in de “oog van de orkaan zit”. Alle twijfels, belemmerende overtuigingen en mijn ego denderen door me heen. Misschien te vergelijken met “plankenkoorts”, net voor je op gaat, iets wat je heel graag wil, maar misschien eigenlijk helemaal niet durft. De spanning van een contract afsluiten of juist van een contact beëindigen om iets te doen wat je heel graag wilt van binnen. In mijn boek 1 schrijf ik hoe dat gevoel komt van binnenuit, de drive, de aandrang om je plek in de wereld in te nemen. De droom om een bijdrage te leveren aan een mooiere wereld. Dat is zo sterk dat het NU ook MOET (het magisch ‘moeten’ van binnenuit). Het komt van binnen naar buiten. Dus wat ga ik nu doen…
Ik ben me heel bewust van de kracht die nu van buiten naar binnen komt, die mij bewust maakt van het feit dat ik misschien en stiekem mijn “hoofd beter onder het maaiveld houd” en dat ik nu eindelijk maar “gewoon moet doen, want dat is gek genoeg”. Alle belemmerende overtuigingen, gooit mijn ego in de strijd. Ik hoor alleen maar de vertwijfeling, als ik niet oppas. Of het waar is of niet, dat is niet zo relevant, ik ben me ervan bewust dat ik nu de druk voel. De druk om iets neer te zetten waar ik van binnenuit zo in geloof en de druk van buitenaf die mij lijkt tegen te houden. Nu komt het er op neer of ik mijn hart ga volgen of dat ik me laat afremmen door de gedachten die zich nu opdringen. Ik realiseer me heel goed dat de gedachten natuurlijk ook van mijzelf zijn en dat maakt dat ik “in het oog van mijn eigen orkaan van emoties, overtuigingen en gedachten” terecht ben gekomen. Hoe kom ik uit die vicieuze cirkel, uit het oog, hoe ga ik er doorheen?
Nu ik me bewust ben van alle gedachten, het magisch moeten, de wens om te delen en om jou te inspireren om de beste versie van jezelf te worden, heb ik een keuze. Blijf ik onder het maaiveld? Ga ik gewoon doen? (wat dat ook is). Of kies ik voor de beste versie van mezelf, spring in het diepen, sla mijn vleugels uit en vertrouw op het proces dat alles goed komt. Zonder dat ik weet of kan voorspellen hoe dat eruit gaat zien. Laat ik me afremmen door alles wat ik niet ben of ga ik ervaren wie ik wel ben? Wordt vervolgd…
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie