Ik begin met een ode aan onze pony, de pony die bijna 7 jaar onderdeel was van ons gezin en vooral het leven van mijn mooie dochter. De verbinding tussen deze pony en mijn dochter is wel bijzonder te noemen, vanaf het eerste moment dat ze elkaar ontmoette was het duidelijk ze hoorde bij elkaar en konden met elkaar lezen en schrijven. Het is best grappig als je bedenkt hoe we tot de aankoop van deze pony zijn gekomen.
Het begin
Mijn dochter was een jaartje of 4 toen ze voor het eerst aangaf dat ze heel graag wilde paardrijden. Ik was behoorlijk verbaasd, want wij waren toch echt zo een voetbalgezin en paarden kon ik alleen van de uitwedstrijden van Ajax, waar je door een haag van politiepaarden het stadion mocht betreden. Maar goed ze bleef het vragen, dus belde ik een ik een manage en vroeg wanneer ik met mijn dochter kon komen. Ze vertelde mij dat ik beter kon wachten tot ze 7 jaar zou zijn. Zo gezegd zo gedaan en op de dag na haar 7de verjaardag vroeg ze weer om te gaan paardrijden. We hebben een kleine manage gezocht en op het moment dat ze de stallen in liepen, voelde ik al dat niet zomaar een losse opmerking was. Mijn dochter was een paardenmeisje. De eerste twee jaar heeft ze gereden op verschillende paarden en pony’s die niet van haar waren. En toen brak het moment aan dat er een pony voor haarzelf kwam. Dat werd Back Boy een zwarte mooie pony met 4 witte sokken en een mooie witte bles. Het was liefde op het eerste gezicht. Toen we deze pony kochten wisten we dat deze pony de grote had dat hij tot haar 16de mee zou kunnen, heel rationeel gezien. En de 16de is voor ponymeisjes ook wel de grens of ze paardenmeisjes worden, heel emotioneel gezien. Ze hebben lief en leed met elkaar meegemaakt. De pony heeft mijn dochter van een best wel introvert meisje een meer extrovert meisje gemaakt. Iedere dag ging ze trouw naar haar pony, uren heeft ze geborsteld, gereden, gewandeld, geknuffeld, gelongeerd, mest geschept, alles deed ze voor hem en met hem en met heel veel liefde.
De keuze
Afgelopen zomer werd dat anders, er kwamen vriendinnen, meer vrijheid en iedere keer naar de pony werd toch wat lastig. We hebben er heel wat gesprekken over gehad, ze is boos geweest en verdrietig. Ze heeft er weken niet over willen praten en gaf aan dat ze het eigenlijk niet wilde. We hebben naar plekken gezocht die goed voelde om hem naar toe te brengen, niets leek te kloppen voor de pony en vooral niet voor mijn dochter. Niets was goed genoeg. De keuze voor de pony werd wel steeds moeilijker, de liefde voor de pony bleef en het idee om definitief afscheid te nemen was te pijnlijk. Uiteindelijk heeft ze het wel gedaan en met veel liefde heeft ze afscheid genomen. Black Boy heeft nu een mooi plekje gekregen bij hele lieve paardenmensen in het midden van het land. Ze heeft uiteindelijk gekozen voor wat het beste is voor haar pony en met heel veel liefde afscheid van hem genomen, ook al deed dat pijn. Haar patronen zijn verandert, het werkt niet meer zoals ze het altijd heeft gedaan en ze werd zich bewust van de keuze. Het is wel goed zo.
Het inzicht
In dit afscheid zit een bijzonder inzicht van mijn dochter en heeft mij wel weer aan het denken gezet. Ze heeft op de middelbare school nooit aan vriendinnen verteld dat ze een pony had. De reden was omdat ze bang was voor de vooroordelen die er zijn op meiden die een pony hebben. Ik was stomverbaasd, de pony was in de wereld die ze met mij deelde heel belangrijk. Onze planning samen bevatte altijd een bezoek aan Black Boy en werd ook altijd alles om heen gepland. Ik vroeg haar hoe ze vriendinnen kon zijn met meiden die haar niet helemaal kenden en waar ze een voor haar zo belangrijk onderdeel van haar leven verborg. Of was het deel van haar leven met Black Boy dan “niet echt” en was het dan zo belangrijk wat anderen daar van vonden. Liet zij bepalen wie zij is en wie zij mag zijn afhankelijk laten zijn hoe anderen naar haar kijken, van buiten naar binnen. Mijn hart deed wel een beetje pijn, dit is niet wat ik haar gun. Ze vertelde me ook nog even dat ze eigenlijk niemand wilde vertrouwen en juist niet alles aan haar vriendinnen wilde vertellen omdat ze niet wist wat zij daarmee zouden doen. Ik was zo verbaasd, ze gaf ook aan dat het niet is zoals ik er naar keek. ‘Want mam jij vertelt altijd alles aan iedereen’. Dat is zo moet ik toegeven, vanuit de overtuiging dat je nooit echt verbinding maakt als je niet 100% jezelf bent. Ik vroeg me hardop af, hoe haar vriendinnen dan wisten wie mijn dochter werkelijk was en hoe ze dan echte vriendinnen van haar konden worden. Daar had ze (nog) geen antwoord op. Natuurlijk is het haar keuze en heeft ze nog een heel leven voor zich, ik werd wel even wakker geschud, want zo is dus hoe zij kijkt en in het leven staat. Ik ben er getuigen van dat mijn dochter zich in-wikkeld in overtuigingen die ze van buiten naar binnen laat komen. Het is nu wellicht nog een onbewuste keuze om het te doen of juist een bewuste omdat ze de ervaring heeft dat mensen niet te vertrouwen zijn. Ook al zou ik haar daar voor willen beschermen, ik weet dat het niet zo werkt. Dit is haar pad en haar keuzes, ik kan er alleen maar voor haar zijn om haar andere mogelijkheden te laten zijn.
Mijn keuze
Het geeft mij wel het inzicht, dat mijn perspectief wel anders is en dat mijn dochter mij wel voor de keuze zet of ik er wel goed aan doe om altijd mijn waterlijn te laten zakken en alles van mezelf te geven, terwijl de ervaring is dat niet altijd dat gezien wordt of dat teruggegeven wordt. Dat (nog) niet iedereen bereid is om zichzelf te laten zien en de waterlijn te laten zakken en niet voor de angst te kiezen van wat anderen ervan zullen zeggen maar voor de liefde kiezen om 100% jezelf te zijn. En de mensen om je heen de kans te geven om verbinding te maken vanuit wie jij bent en wie je wilt zijn. Vanaf nu zal ik ook als mijn moeder wat meer mijn waterlijn laten zakken, ik laat ook niet altijd mezelf zien aan mijn dochter omdat “van buiten naar binnen”, dat niet hoort…
PS
Dank je wel lieve Black Boy, dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde voor mijn dochter, dat je er voor haar was in lief en leed en dat ze wel altijd zichzelf bij jou kan zijn. Goh… ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar wat zal ik je missen, lieverd!
Untill we meet again!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie