Het allerleukste van mijn werk vind ik dat ik kan bruggenbouwen tussen de personele ontwikkelingen binnen een organisatie en de organisatieontwikkelingen. Ik zeg ook altijd dat ik eigenlijk het “&” teken ben in de titel P&O. Toen mij de vraag werd gesteld van waar naar waar bouw je dit brug dan precies, moest ik toch wel even nadenken. Ik zou dat in mijn werk kunnen vertalen dat ik op zoek ga naar de bouwstenen die de personele ontwikkelingen in lijn brengen met wat de organisatie in het hier en nu en in de toekomst nodig heeft. Een visie, strategie, advisering, ondersteuning en vertaling naar ondersteunende instrumenten om de ontwikkelingen op elkaar te kunnen blijven afstemmen. Zelf ben ik er een groot voorstander van om mensen altijd in hun kracht te blijven zetten, uit te dagen om het beste uit zichzelf te halen en daarmee zelf de regie te voeren af en hoe ze meegaan met de ontwikkelingen buiten zichzelf. Ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken met de bril van VrLeiderschap, wat voor mij betekent:
Mijn ervaring is dat wanneer je zo naar de mensen om je heen kijkt is er geen reden om mensen te veranderen. Dan is het ook niet noodzakelijk om mensen “te genezen”. Je bent goed zoals je bent. Wanneer je jezelf dat bewust bent kan het zijn dat de omstandigheden waarin je zit niet meer passend zijn. Dat maakt niet dat je dan “slecht” bent het betekent alleen dat je kan kiezen om andere omstandigheden op te zoeken of dat je jezelf aanpast aan de bestaande omstandigheden. Dat is de keuze die er altijd is. Voor mij gaat het dan om veranderen vanuit jezelf en kijkend naar wat jezelf nodig hebt. Je kan niet altijd de omstandigheden beïnvloeden, dat je ziek wordt of dat je relatie uitgaat of dat je nieuwe mensen ontmoet, je hebt zelf wel altijd de keuze wat je er mee doet. In mijn omgeving zie ik mensen blijven hangen in de veranderende omstandigheden en het feit dat het ze overkomt, het gevoel is heel herkenbaar en mag er natuurlijk altijd zijn. De keuze zit erin hoe je met deze veranderende omstandigheden om kan en wil gaan. Zelf werd ik enorm geïnspireerd door het boek van dr. Edith Eger: De Keuze, waarin zij haar ervaringen in Auschwitz inzet om andere mensen te inspireren om andere keuze te maken. Wat mij greep is het volgende wat zij zei: “Soms ben je slachtoffer van de veranderende omstandigheden, je hebt de keuze om slachtoffer te zijn”. Ik vond het de meest krachtige uitspraak die ik in de afgelopen maanden heb mogen lezen.
In mijn eigen leven probeer ik ook naar dat principe te leven en te kijken naar mijn steeds weer veranderende omstandigheden. En soms veranderen de omstandigheden niet eens feitelijk alleen mijn eigen kijk op die omstandigheden. Het feit dat ik nu weer “op mezelf” woon is zo een bron van inzichten. Eerst was ik alleen maar bezig hoe ik zo snel als mogelijk weer mijn leven op orde had en vooral wat het meest gangbare zou zijn. Het feit dat mijn kinderen meer bij hun vader wonen dan bij mij was een bron van kritiek uit mijn omgeving. Ik voldeed niet aan het beeld dat “het hoort” dat kinderen bij hun moeder wonen. Dit was wel de beste oplossing, de kinderen hebben behoefte aan structuur en duidelijkheid en dat zijn niet mijn beste punten. Ik ben dus alleen gaan wonen, mijn omstandigheden veranderde dus enorm. Er zijn momenten geweest dat ik me heel erg alleen heb gevoeld en dat ik me ook een slachtoffer voelde. Ik wist me geen raad met mijn ontstane “vrijheid”. Ik liet het ook heel erg binnen komen dat de omgeving die omstandigheden veroordeelde. Ik ben soms diep gegaan om naar mezelf te kijken wat het beste zou werken voor mij en hoe ik daar een brug zou kunnen bouwen wat nodig is voor mijn kinderen. Ik heb me heel alleen gevoeld en natuurlijk ook zo vaak een slachtoffer. Maar ik ben natuurlijk niet alleen ik heb twee waanzinnig mooie kinderen. ik had zelf de keuze heel bewust gemaakt om mijn eigen omstandigheden te veranderen. Nu was het aan mij om te kiezen hoe ik met de omstandigheden zou omgaan.
Mijn keuze wordt vaak bestempeld als egoïstisch dat ik het alleen voor mezelf doe, zo is niet als ik er naar wil kijken. Ja ik heb gekozen om mijn omstandigheden te veranderen en ja daarmee heb ik ook de omstandigheden verandert van mensen om me heen. Maar ik ben er van overtuigd dat ook zij een weg kunnen vinden in die nieuwe omstandigheden, want ook zij hebben zelf een keuze hoe ze er mee om kunnen gaan. Soms is het heel lastig om het principe vast te houden, omdat jezelf zo graag iets anders wil van een ander. Ik heb soms heel veel moeite om dat los te laten. Wanneer mijn kinderen kiezen om een avond niet te komen omdat ze iets anders van plan zijn, heel eerlijk vraagt dat dan wel weer van mij om het los te laten. Of dat je een verwachting hebt dat iemand iets voor je doet en er vervolgens voor kiest om het niet te doen. Dan is het best lastig om daar met de ogen naar te kijken dat het de keuze is van iemand anders en dat ik dan weer zelf de keuze heb hoe ik daar mee omga. Ik geef toe het is niet altijd even gemakkelijk en soms zou ik willen dat ik me gewoon even onder een dekentje kon terugtrekken en me niet zo bewust zou zijn van dit principe. Ik kan het niet, ik kan het niet uitzetten, het is wie ik ben!
Wat het mij brengt is dat ik wel een hele goede bruggenbouwer ben geworden, dat ik oog heb voor alles wat aanwezig is en vertrouw op het specialisme wat aanwezig is binnen organisaties of binnen mijn vriendenkring, dat ik er altijd van uit kan en wil gaan dat alles wat nodig is in de bestaande of veranderende omstandigheden dat het altijd goed komt wanneer je je eigen keuzes daarin maakt. En weet je dan wordt alles echt een stuk eenvoudiger want je bent geen energie meer kwijt aan een ander te beïnvloeden om zich aan te passen aan jou, maar jij maakt de keuze of je je aanpast.
En als ik dit opschrijf dan bekruipt me het gevoel: ”Het is zo makkelijk om op te schrijven en een uitdaging om ook echt te doen”.
Dat is de keuze!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie