Ik voel dat ik emotioneel heel flexibel ben, voor mij is dat ik snel van de ene emotie naar de andere emotie kan schieten. Dat ik soms heel verdrietig kan zijn en soms ook heel blij. Dat is soms bang ben en soms ook gewoon even boos ben. Vooral dat ik me bewust ben van die emoties en ook kan vinden waar ze vandaan komen en dat ik er mee aan de slag ga. Hoe dat eruit ziet, dat ik soms de pijn toelaat en soms ook gewoon niet en dat ik daarvan wegloop. Dat ik soms een emotie “parkeer” om op een ander moment er mee aan de slag te gaan. Soms is er een emotie die best pijnlijk is en die ik wat langer laat liggen. Soms verwacht ik dat iemand anders er iets mee doet zodat bij mij de pijn weggaat. Wanneer ik mijn boeken lees, weet ik dat het voor mij de “plek van moeite” is en dat ik daarvan het meeste leer, maar tegelijkertijd ook de meeste pijn heb. En net als ik al zo vaak heb beschreven is mijn eerste reflex ook om het zover mogelijk bij mij vandaan te houden en het vooral bij een ander neer te leggen. In de afgelopen weken ben ik daar wat vaker mee geconfronteerd en heb ik het mezelf ook zien doen, het buiten mezelf houden en heb ik mogen ervaren dat het echt niet werkt. Althans niet voor mij.
Het begint hierin voor mij met het bewust onder ogen zien dat ik het buiten mezelf leg en daarna de acceptatie dat ik dat doe. Dat ik me bewust ben dat het van mij is en wanneer het van mij is dat ik daar ook iets mee kan doen en dat ik dan de pijn die daarmee gepaard gaat ook aan kan omdat het domweg ook van mij is. En ik weet dat ik alles al heb wat ik nodig heb om die pijn aan te gaan. In de afgelopen weken ben ik me zeer bewust geworden van die pijn en hoe hard ik die buiten mezelf heb geduwd. Allereerst de enorme pijn van het niet wonen bij mijn kinderen. En die pijn die zij daarvan hebben. Het kwam als een bal die veel te lang onder water zat als een klap naar boven. Mijn eigen overtuiging, dat ik geen goede moeder zou zijn, werd daardoor bevestigd. Ik had de verwachting dat de vader van onze kinderen daar een andere rol in had gespeeld, geen verwijt want ik heb die verwachting nooit uitgesproken. Wel werd mijn grootste angst de waarheid; Ik ben een slechte moeder. Ik zet het hier wat dramatisch neer om mijn punt duidelijk te maken en om aan te geven dat het een schok bij mij te weeg bracht. Ook een schok die me wakker schudde en die me duidelijk maakte dat ik nu er iets aan moest doen. Ik werd me bewust dat ik die confrontatie met mezelf zo moeilijk vond dat ik het voor me uit had geschoven in de hoop dat het als vanzelf weg zou gaan. Gelukkig gebeurde dat niet, ik zeg gelukkig want nu het op tafel ligt kan ik er iets mee en is het nu al beter dan het was. De pijn is niet weg maar de hoop dat het nu alleen beter kan worden is er wel degelijk. Nu het niet meer onder de waterlijn zit, is het er en kan ik er wat mee. Ik heb nu weer de regie over wat ik zelf kan doen en kan oppakken. Dat is de kracht van mijn emotionele flexibiliteit en heel eerlijk die van mijn kinderen. Ik ben heel dankbaar dat ik dat kan en dat ik zo een betere versie van mezelf kan worden als moeder. Ik ben me ook heel bewust dat deze les en inzicht mij weer sterker maakt en mij helpt om met andere mijn inzicht te delen en deze is best wel moeilijk. Natuurlijk komt hier mijn belemmerende overtuiging naar boven, dat mensen mij nu raar of zielig gaan vinden, maar ik geloof dat ik dat echt buiten mezelf mag laten want heel eerlijk vind ik het ook wel super stoer van mezelf dat ik me bewust ben van de keuze die ik heb en dat ik daarmee een stap in mijn groei en die van mijn kinderen kan zetten.
De les die daarin zit heb ik gelijk door mogen trekken, want ik heb mijn kinderen gevraagd of zij het verleden achter zich kunnen laten niet om te vergeten maar om verder te kunnen. Het mag een plek krijgen en ik vraag ze het te accepteren. En met mij naar voren te kijken. Ik probeer daarin een voorbeeld te zijn. Ik heb dat gelijk richting mijn eigen moeder opgepakt, pijntjes uit het verleden zijn niet meer te veranderen, ze zijn er en ik kies er nu voor om die te laten voor wat ze zijn en te accepteren dat dat niet te veranderen is, wat wij ook doen. Wat we wel kunnen doen is naar voren kijken hoe we er mee omgaan en welke keuzes we daarin maken. Het voelt beter en gaat ook beter. Ook een mooi voorbeeld hoe mijn emotionele flexibiliteit werkt. En hoe je dat dan weer omzet naar de beste versie van onszelf.
Ik ben me ook bewust dat een inzicht vaak niet op één punt doorwerkt het effect heeft op zoveel meer vlakken. Dus er komt nog een derde om de hoek kijken. De pijn van een onbeantwoorde liefde, of liever gezegd wel beantwoord maar niet zoals ik had gehoopt. Ook hier ben ik achterover gaan zitten in de hoop dat het als vanzelf anders zou worden. Tegelijkertijd ben ik heel erg mijn best gaandoen. En dat zat vooral in het proberen te overtuigen, kwetsbaarheid en liefde ingezet als middel en niet als iets van wie ik in werkelijkheid ben, ook dat heb ik buiten mezelf gelegd. Ergens weet ik wel dat dat niet zo werkt, ik zou echt mijn eigen boeken beter moeten lezen. De bewustwording dat het aan mij is om ook hier de regie naar me toe te trekken. In dit geval is het wat moeilijker want ik moet accepteren dat het is wat het is. Dat ik daarom deze man niet in mijn leven kan hebben omdat het gewoonweg te pijnlijk is en dat ik daar niets aan kan veranderen. Behalve dat ik kan accepteren dat het pijn doet en de consequentie is dat de liefde onbeantwoorde blijft op een manier die ook bij mij past. Voelen dat de aantrekkingskracht voor mij heel groot is en dat ook dat er is en geen vervolg krijgt en accepteren dat dat het is. Door de pijn en het verdriet heen in de wetenschap dat mijn emotionele flexibiliteit mij hier ook doorheen zal helpen om vooruit te kijken en iets moois uit het verdriet te laten ontstaan. De kracht zit hier dus in de acceptatie denk ik, dat wanneer ik accepteer dat het is zoals het is het de rust geeft. Niet langer gaan afwachten dat er iets bij hem verandert, want hij zal dat niet doen en ook hier moet ik zijn keuze accepteren. Wanneer ik het hier over “moeten” heb, dan bedoel ik het magisch moeten, wat uit mezelf komt, zodat ik zelf de regie heb!
Ik ben dankbaar voor die bewustwording al weet ik heel eerlijk nog niet zo goed hoe ik het kan accepteren, stap 1 is gezet (bewustwording), stap 2 laat op zich wachten (de keuze hoe hier mee om te gaan) en dan komt stap 3 als van zelf (het handelen, in dit geval volledige acceptatie).
En hoe kijk jij naar jouw emotionele flexibiliteit? Herken je je eigen “plek van moeite”, ben je er al klaar voor om het aan te gaan? Weet en geloof dat jij dit kan, want het is van jou! Jij bent specialist in het jezelf zijn en je hebt alles wat je nodig hebt. Ik herhaal het vooral ook voor mezelf, zodat ik weet dat ik een keuze heb hoe ik hiermee verder kan.
Heel veel kracht, liefde en bewustwording de komende week en hoop dat jij je eigen “plek van moeite” vindt en daar ook de magische plek van de beste versie van jezelf en onszelf weet te vinden.
Kus en knuffel,
Monique
PS toch even commercieel, mijn boeken zijn vanaf mei 2020 beschikbaar. Boeken over Vrouwelijk Leiderschap een filosofie voor persoonlijke en organisatie ontwikkeling met mijn eigen leven als metafoor. Ter inspiratie om de beste versie van jezelf, onszelf en mijn professionelezelf te worden. Delen om te helen en te inspireren! Met veel vrouwelijke energie, dus ook voor en door mannen.
Geef een reactie