Net terug uit Amerika waar ik een waanzinnig mooie vakantie heb mogen beleven met mijn kinderen en met mijn beste vriendin en haar zoon. Voor mij was een van (de vele) hoogtepunten van deze reis een gospel tour door Brooklyn.
“Gospel of gospelmuziek is een muziekgenre in de christelijke muziek. Het Engelse woord “gospel” komt uit het Oudengels goo (goed) spell (nieuws, boodschap)” *.
Heel indrukwekkend dat juist de slaven in Brooklyn (en elders) ervoor kozen om juist deze muziek te gebruiken om hun eigen boodschap daarin te verpakken en zo het kleine beetje vrijheid konden bewaren. Muziek is heel belangrijk zeker ook in mijn leven, de gospelmuziek die wij mochten horen kwam ook echt binnen. Tijdens de tour was ik stiekem een beetje blij dat het regende en daarmee mijn tranen die over mijn wangen liepen verborgen. Op dit moment in mijn leven gebeuren er hele mooie dingen en tegelijkertijd voel ik soms ook heel veel verdriet. Het overvalt me soms en soms kan ik niet heel goed uitleggen waar dat van komt. Soms is het verdriet zo groot dat ik spontaan ga huilen, heel gênant is dat. Muziek, voor degene die mij kennen, heeft mij er altijd doorheen gesleept, vooral de muziek van Michael Jackson. Maar ook zijn muziek kan wanneer ik heel verdrietig ben me nu niet opvrolijken. Daarom greep me de historie van de gospelmuziek me zo aan.
Een goede vriendin die ik opbiechtte hoeveel schaamte ik voelde voor mijn verdriet en de tranen die maar blijven komen, dat ik het zo moeilijk vind dat “het voor jezelf kiezen” ook zoveel pijn kan doen. Troostte me met de woorden “Monique je ballonnetje is gewoon even vol, je maakt veel dingen mee en daarbij ben je bereid om alle gevoelens daarbij te voelen en niet uit de weg te gaan, wees daar trots op. Gun jezelf wat tijd om je ballonnetje leeg te laten lopen”. Een geweldig advies, echt waar, mijn hoofd snapt dat ik tijd nodig heb om dingen te verwerken en ook letterlijk een plekje te geven in mijn hoofd (in het verleden). Mijn hart begrijpt het gewoon niet hoe dat moet en waarom het in het hoofd opgeborgen moet zijn wanneer er nog zoveel gevoel is in het nu.
Ik daag mezelf uit om mijn eigen Gospel te maken, niet dat ik kan zingen, want dat kan ik echt niet, maar ik kan mezelf wel uitdagen om een goede boodschap uit iedere ervaring te halen. De vraag die steeds naar voren komt is de volgende: ”Wanneer het kiezen voor jezelf zoveel pijn doet, is dat dan wel de goede keuze?”
Als je mij echt kent, probeer ik altijd “iets” te vinden die mijn gevoel verklaard, die mij uitleg geeft aan wat ik voel en waarom. En bovenal dat ik niet “gek” ben. Zo kwam ik in een boek van Susan Piver het volgende tegen:
“Deze ervaring van een bedroefd en breekbaar hart is het begin van onverschrokkenheid. Onverschrokken zijn betekent in de regel dat je niet bang bent of dat je terugslaat als iemand jou slaat…. (Maar) echte onverschrokkenheid is het product van gevoeligheid. Het ontstaat als je de wereld je hart laat kietelen, je pure en mooie hart. Je bent bereid om je open te stellen zonder weerstand of verlegenheid, en je treedt de wereld tegemoet…. Als iemand zich niet eenzaam en bedroefd voelt, dan kan hij helemaal geen (spiritueel) krijger zijn….”
Voor mij kwam het als goed nieuws, als een goede boodschap en een beetje als houvast, misschien mag en “moet” ik wel trots zijn op mijn emoties en moet ik deze zeker niet wegduwen, ze doorvoelen en ze ervaren omdat ik daar (hopelijk) sterker van wordt. Dan laat ik voorlopig mijn tranen maar even komen en stop ik ze maar even niet weg. Daarmee wordt in ieder geval mijn ballonnetje wat leger en wellicht ook het verdriet minder en kom ik er sterker uit.
Dankbaar voor alle inzichten en lessen, en wederom de keuze en deze is voor mij wel een fundamentele: “Blijf ik de wereld toe laten om mijn hart te laten kietelen of sluit ik nu mijn hart uit angst voor de pijn die daarbij hoort”. Heel eerlijk zou ik willen zeggen dat ik voor het eerste zou kiezen alleen ik weet dat nog niet.
Wat wel goed nieuws is dat Michael Jackson vandaag jarig zou zijn geweest en er is dus wel weer veel muziek van hem te horen, wie weet helpt het nu wel!
Kus en Knuffel,
Monique
*) Wikipedia
Geef een reactie