De vraag: ’Waarom ben jij hier?’ Is zo een vraag die bij je blijft. Herken je dat? Heb jij ook van die vragen, wanneer eenmaal hardop gesteld zijn, ze je niet meer loslaten? De vragen waar je soms voor wegloopt of probeert weg te lopen maar die iedere keer op de meest onmogelijke momenten omhoog komen? Vragen waarvan je weet dat de antwoorden je verder ont-wikkelen en ontdoen van (soms) pijnlijke of lang gekoesterde patronen. Vragen die met het antwoord, jouw antwoord, nieuwe inzichten geven, nieuwe keuzes laten zien en vooral nieuwe mogelijkheden tonen.
Hierboven is het zo simpel omschreven maar waarom dan niet makkelijk om te doen? De vraag herkennen lukt dan nog wel. Dan het erkennen dat die vraag er is, wordt al een stuk lastiger. Dan nog een antwoord vinden… Het vraagt om heel eerlijk naar jezelf te zijn en om soms de bereidheid om de pijn te voelen van deze eerlijke antwoorden. Het is een proces wat in jezelf afspeelt, wat soms van buitenaf wordt geïnitieerd doordat deze aan je gesteld wordt, je weet dat wanneer deze blijft hangen of iedere keer zich weer opdringt. Deze vraag toch echt van jou is. En nu is de vraag weer terug: ’Waarom ben ik hier?’
Wanneer ik deze vraag bij mezelf hoor, want deze stel ik aan mezelf, word ik somber. ‘Waarom ben jij hier?’ Een gevoel van verdriet overvalt me, waar eerst deze vraag en mijn antwoorden mij zoveel energie gaven, maakt deze vraag maar vooral het gebrek aan antwoorden me wat teneergeslagen. Alle wijsheid, lessen en inzichten lijken me niet meer te helpen bij het vinden van mijn antwoorden. Alsof ik alles overboord kan gooien wat ik dacht geleerd te hebben. Ik ben me heel bewust dat ik veel in mijn hoofd zit, ik ben weer veel aan het denken. Mijn ego heeft het naar haar zin, want gooit al mijn onzekerheden weer voor mijn voeten. Ze probeert mij te overtuigen van al oude patronen en belemmerende overtuigingen. Waarvan ik tegelijkertijd weet dat het niet helpend is maar wel even heel fijn zijn omdat ze me weghouden van de antwoorden en mijn gevoel! Het is een bekend proces, die vele met mij wel zullen herkennen wanneer je je bewust wordt dat je vaker in je hoofd zit dan in je hart. Ik ben me bewust dat de balans tussen hoofd en hart helemaal zoek is in dit moment. Dat wanneer ik nog veel langer in mijn hoofd blijf, mijn hart het gaat verliezen en ik somber en verdrietig blijf.
Precies om wat ik nu doe, dit is waarom ik hier ben. Dit, toch zo zichtbare antwoord, is precies het antwoord op de vraag, mijn vraag. Kom, ik neem je mee. Vanaf heel jong al weet ik dat mijn persoonlijke toegevoegde waarde is dat ik ingewikkelde processen kan ont-wikkelen door ze aan de hand van mijn eigen ervaringen uit te leggen. In de wens dat ik daarmee mensen om me heen inspireer en je uitdaag en aanmoedig om op zoek te gaan maar mijn hun eigen antwoorden. En er een balans ontstaat tussen hoofd en hart. Opgroeiende en ook nu nog heb ik ervaren dat dit niet altijd op waarde wordt geschat. De vragen die ik mezelf durf te stellen zijn universeel en wanneer ze mij raken kunnen ze jou ook raken. Alleen daar zit een keuze moment, ga je op zoek naar antwoorden of doe je dat niet. Waar mijn aanname is dat iedereen zo naar zijn of haar eigen proces lijkt en ook op zoek gaat. Word ik nog steeds overvallen wanneer dit niet het geval is. Noem het naïef, dat mag, maar het is wel mijn wens en mijn droom om die bewustwording op gang te brengen. Soms moet ik daar een hoge prijs voor betalen, omdat ik niet begrepen wordt of niet gezien of gehoord. Soms voel ik eerder de pijn die de vraag oproept dan de ander en doe ik mijn best om die ander bij de pijn weg te houden, tevergeefs (ik weet het) want soms is die pijn ook nodig om de urgentie te voelen om te veranderen en dan alleen voor jezelf.
Zodra ik mij bewust ben dat ik een vraag heb gevonden ga ik in de overdrive, trek me terug. Vaak begint de zoektocht in mijn hoofd en ga ik op zoek naar antwoorden op een plek waar het verleden ligt opgeborgen en kom ik mijn ego tegen die mij probeert te overtuigen om vooral alles te laten voor wat het is. En als ik hongerig genoeg ben naar het antwoord dan daal ik af naar mijn hart, wat zegt mijn gevoel. Soms lukt het niet of duurt het wat langer om die balans te vinden tussen hoofd en hart, dan parkeer ik deze vraag als trage vraag een vraag die meer tijd nodig heeft om beantwoord te worden. Voor mij zijn dit extreem lastige vragen omdat ik enerzijds absoluut geen geduld heb en anderzijds zo naar het antwoord verlang.
De somberheid en het verdriet worden voelbaar minder wanneer ik trots kan zijn op mijn eigen persoonlijke toegevoegde waarden. Wanneer ik mijn hoofd in balans breng met mijn hart. Wanneer ik zeker weet dat er iemand is die zich herkent en/of erkent voelt in mijn verhaal en daarmee zijn of haar eigen toegevoegde waarden (terug)vindt. Dat is waarom ik hier ben en waarom ben jij hier?
Geef een reactie