Ik zie het ego als de gedachten die voortkomen uit een deel van mij dat nog niet helemaal verbonden is met mijn kracht en heelheid. Het zijn de gedachten die voortkomen uit angst, twijfel en wantrouwen, ‘ik ben niet goed genoeg’ en patronen en belemmerende overtuigingen die ik heb laten ontstaan tijdens mijn leven. Deze gedachten zijn ontstaan met een reden, om mij te beschermen of om even pijn niet te voelen.
Een ego-gedachte is vaak een gedachte die het tegenovergestelde van liefde en vertrouwen uitstraalt. De ego-gedachte redeneert vanuit gebrek, angst en twijfel. Het reageert op het deel van mij dat nog niet verbonden is met mijn kracht en heelheid, met de beste versie van mezelf, met mijn liefde, hartenergie en vertrouwen. Eerst was ik van mening om heel te worden ik mijn ego moest loslaten om zo dichter bij mezelf te komen. Maar wat als het ego een deel van mij is, kan ik het dan niet beter omarmen en luisteren wat het te zeggen heeft?
In het gesprek met mijn ego heb ik onderzocht waar mijn angst zit, of twijfel en mijn wantrouwen. En vooral het laatste kom ik eigenlijk maar weinig tegen, ik vertrouw er op dat iedereen goed is en dat de intentie is dat het altijd goed komt. Het gebrek aan wantrouwen in mijn ego brengt mij vaak op moeilijke plekken, want ik ontmoet best vaak mensen met een groot en krachtig ego, waar wantrouwen de boventoon voert. Ik kom dan in voor mij hele moeilijke situaties en/of gesprekken terecht omdat ik gewoon niet kan begrijpen dat wantrouwen zo de boventoon voert. Vaak word ik dan uitgemaakt als “naïef” of “als niet te vertrouwen”. Terwijl ik dit schrijf denk ik, maar ik weet dat ik te vertrouwen ben en dat ik misschien naïef ben maar liever dat dan dat ik alles moet wantrouwen. Het is een moeilijk te bevatten fenomeen, want heel vaak wat je ziet bij een ander zegt altijd iets over je zelf. Als ik iemand bij voorbaat al vertrouw is het lastig voor mij om te zien of iemand wel de intentie heeft om betrouwbaar te zijn. Volg je me nog?
Het is ook best lastig om het vast te pakken en om uit te leggen wat het ego nu doet of met je wil. Het is denk ik hetgeen je altijd al gedaan hebt, patronen die je hebt laten ontstaan en belemmerende overtuigingen die je (on)bewust hebt. Het patroon waaraan ik me altijd vasthoud of heb vastgehouden is dat als ik aangeef wat ik bij een ander zie, ik niet meer goed genoeg ben, daarom betrek ik altijd alles op mezelf, uit angst om die ander te verliezen. Ik heb het lef niet om dan voor mezelf op te komen en te vragen wat ik nodig heb, uit angst dat dat dan teveel is. Ik denk dat als je heel eerlijk bent naar jezelf dat je dat patroon wel kent, dat je ook wel weet waar het vandaan komt. Mijn ego zal en heeft mij altijd op die angst gewezen en bracht mij ook in vervelende situaties. De situatie is vervelend omdat je dan jezelf helemaal kwijt raakt. Je doet dan iets uit angst (wat een slechte raadgever is) en je doet het omdat je denkt dat je daarmee dichter bij een ander komt. Het kan zo zijn dat je voor even dichter bij die ander komt, maar als je daarbij jezelf verliest, wat geef je dan in werkelijkheid aan de ander? Mooi inzicht waar ook mijn ego van onder de indruk is.
Mijn ego maakt nu een U bocht en besluit mij te stimuleren om dicht bij mezelf te blijven, mij nog steeds te attenderen op mijn angsten en mijn twijfels, maar meer als een onderdeel om in overweging te nemen. Een keuze te maken wat ik daarmee wil. Ik vraag me stiekem af welk deel van mij nu geheeld is en welke kracht ik hierin zal vinden. Het principe van “mijn ogen aan jou lenen” krijgt daarmee een volledig nieuw perspectief. Want als ik mijn ogen leen dan doe ik dat met het vertrouwen in mezelf, dat ik je een stukje van mij geef (want ik herkent iets van mezelf in jou) en bij jou de keuze laat om er iets mee te doen. Het geeft tevens inzicht dat hoe dat ontvangen wordt afhankelijk is van hoe het ego van de ontvanger zich zal gaan gedragen. Ziet die het als aanval of ziet die het als strijd. Durft die ander ook naar zichzelf te kijken en het gesprek met het ego aan te gaan. Kun je omarmen dat je ego je wil beschermen en dat het je vastzet in patronen en belemmerende overtuigingen? Dat wanneer je je dat bewust bent dat er weer een keuze ontstaat om naar het ego te luisteren of het te bedanken en het een keer anders te doen, dan je gewend bent. Ik heb het laatste gedaan, ik heb naar mijn ego geluisterd, maar ik heb ook aan iemand verteld hoe ik het zag en dat is retespannend. Want mijn ego zaait toch angst dat ik deze persoon voorgoed kwijt ben, een ander deel van mijn hart is trots en heeft vertrouwen dat het goed komt. Bovenal ben ik zelf trots omdat ik met liefde mijn ogen heb geleend in de hoop dat daarmee een stuk van het ego zichtbaar is geworden en de keuze is ontstaan om daar iets mee te doen, het te omarmen, naar te luisteren en een keuze te maken. Dit kan je ook zien als de “plek van moeite”, durf je je eigen plek aan te gaan of blijf je het liever bij een ander leggen.
Waar zo een weekend van bezinning en introspectie niet goed voor is. Het thuiswerken levert mooie gesprekken op met mezelf, maar ook met de mensen om me heen. Ik ben dankbaar voor de mensen in mijn omgeving, voor het werk dat ik mag doen, voor de ogen die ik mag lenen op zoveel gebieden, Ogen die aan mij worden geleend, dat ik steeds meer heel wordt, dat ik de kracht in mezelf vind, dat ik mezelf mag en kan zijn en dan vooral van mezelf. Ik wens iedereen een mooie week, met vele inzichten en goede gesprekken.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie