Ben jij bereid om naar jezelf te kijken? Ben jij bereid om toe te geven dat je het niet handig hebt gedaan? Ben je bereid om te kijken naar de consequenties van je keuzes? Ben bij bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor je handelen? Durf jij in de spiegel te kijken en dan te kijken wat er echt is behalve het beeld wat je kan zien?
Ik ben voor de spiegel gaan staan om te zien wie of wat ik nu zag van mezelf. Maanden sluimert het in me, het klopt niet meer. Ik voel veel, neem veel waar en ik stroom over van emoties. Ik loop liever door, ik heb geen zin in dit “gezeik” van mezelf. Ik negeer de gevoelens en ga door, ik moet vooral van mezelf sterk zijn, altijd weer positief en vooral leren van mijn fouten. Vooral niet te lastig en confronterend zijn en iets vragen voor mezelf. Ik bouw een muur om me heen en hou alles bij mezelf. Duw heel hard mijn werkelijke en diepste gevoelens onder de waterlijn. Durf niets meer voor mezelf te vragen. Ik geef nog wel terug wat ik zie, zonder te durven voelen wat het werkelijk met mij doet. Ik blijf alles van mezelf geven en ga zo voorbij aan wat ik nodig heb. Toch wek ik daarmee de illusie dat het altijd over mij gaat. Het is mijn diepgeworteld patroon wat in me zit. Ik durf niet naar dit patroon te kijken, want het is makkelijk om te geven dan om te vragen. Bovendien is de ervaring dat wanneer ik iets vraag het lijkt dat daar niet naar geluisterd wordt. En weet je rationeel begrijp ik het heel goed en kan ik ook het proces zien van een ander en weet ik ook wel dat als je het niet aan mij wil geven, omdat je het niet hebt of niet wil geven, dat je dat niet verandert voor mij… En alles wat ik onder water heb proberen te duwen, komen er nu in ongecontroleerd naar boven. Daar zit de pijn.
Als ik goed in de spiegel kijk, dan zie ik een heel klein meisje die er heel graag bij wil horen, die in alles haar best doet om zoveel mogelijk te geven. Die tot dit moment best vaak de deksel op haar neus heeft gekregen dat wanneer ze iets vroeg er geen respons op kwam. Of misschien wel wat later, maar dan had ze haar conclusie al getrokken en was ze het weer zelf gaan doen. Daarmee creëert ze voor zichzelf teleurstelling op teleurstelling. Maakt dat ze zich vaak alleen voelt en tegelijkertijd daar zo aan gewend is geraakt dat het ook haar comfort zone is geworden. En door dit patroon zo in stand te houden zijn haar hoofd en hart volledig in disbalans. En is ze volkomen verloren voor zichzelf en voor de mensen om haar heen. Ze is zich heel bewust van dat het gebeurd en probeert er tegen te vechten. Ze is weg bij haar kracht, haar kwetsbaarheid, ze blaast zichzelf op en schreeuwt om gezien en gehoord te worden. Dit patroon moet doorbroken worden want hier wordt ze niet mooier van. En het kost energie. Ze begrijpt niet waarom mensen om haar heen dit niet zien en een hand uitsteken om er voor haar te zijn.
Maar dan kijk ik weer naar het beeld in de spiegel en zie ik een sterke, positieve vrouw staan die weer bereid is om toe te geven dat het allemaal aan haar ligt en dat ze nooit zou vragen om erbij te horen. Of zou vragen om iets voor haar te doen, stel je voor zeg. Ze zegt heel stoer dat als je mij niet wil dan is dat jouw verlies en gaat ze weer door. Ondertussen vraagt ze zich wel af, of ze zo een vreselijk persoon is en compenseert ze dat met nog meer kracht en positiviteit. Ze vlucht weer in kennis en overlaad haar hoofd met nieuwe inzichten, theorieën en opleidingen alles om maar niet te hoeven voelen dat deze fase in haar ontdekkingsreis heel veel pijn doet. Dat ze op een plek is gekomen waarvan ze voelt dat als ze er doorheen is weer heel veel moois op zal leveren. Ze weet dit met heel haar hart, want dan komt ze weer thuis bij zichzelf en kan ze weer geven en mogelijk ook eens echt ontvangen (dat blijf natuurlijk een leerpuntje). Ze denkt aan de beloftes die haar zijn gedaan en die niet nagekomen zijn. Ik ga er altijd vanuit dat mensen ook naar zichzelf durven te kijken en dat ze ook bereid zijn om toe te geven dat ze fout zijn. Niet om het gelijk te krijgen maar de herkenning dat ze je zien en zien dat wat ze doen je heel veel pijn doet en het liefst nog dat ze je eigenlijk geen pijn willen doen… Want toegeven dat je iets niet handig hebt gedaan omdat je ziet dat het wat met iemand anders doet, is in mijn optiek de mooiste vorm van liefde die je kan geven. Tegelijkertijd ook de moeilijkst want daarvoor moet je wel je ego aan de kant zetten, die je liever verteld om het niet te doen omdat het dan geen gelijk meer heeft.
Ja dit gaat allemaal over mij en als je je aangesproken voelt omdat je me in de afgelopen periode even niet meer zag, dan is het waarschijnlijk omdat we in het onderbewuste uit verbinding zijn geraakt. Of dat we elkaar even kwijt zijn omdat we niet langer bereid zijn om toe te geven dat wat jij of ik deden niet meer helpend was. En als je me juist wel even zag en je mij je ogen leende dan ben ik je heel dankbaar. Heel eerlijk op deze momenten zou ik willen dat ik onzichtbaar was en dat ik ver onder het maaiveld kon blijven, dat ik alles kon terugdraaien en gewoon stop met deze ontdekkingsreis en mijn leven oppak en onderga tot ik dood ga (en dat duurt nog even, want ik wil natuurlijk wel 110 worden 😉). Als ik nu mijn gevoel volg, dan moet ik lachen want ik weet dat dat niet zo is, dat ik deze ontdekkingsreis niet kan stoppen. Ik hoop dat de mensen die ik in mijn hart wonen, voelen hoe onvoorwaardelijk en mooi dat is. En ik zal moeten leren om dit ook bij jou te zien.
Nu heb ik je toegelaten tot de krochten van mijn ziel en heb je kwetsbaar laten zien welke processen er in mijn afspelen. Wat doet dit met jou?
Iedere reactie is welkom en is van jou, maar maak niet de denkfout dat dit proces ook niet bij jou aanwezig is, de mate waarin je hierin naar je zelf kijkt en verbinding met jezelf kan maken, maakt in hoeverre ze verbinding met een ander kan en wil maken. En hoe bewust jij bent van je eigen handelen en welk effect dat heeft op je omgeving. Het effect van deze actie om mijn emoties te lang onder de waterlijn te houden en niet vragen om wat ik nodig heb, hebben relaties op spanning gezet en misschien zelfs wel stuk gemaakt. Voor het deel waar mijn emoties in de weg zaten of de relatie vertroebelen neem ik mijn verantwoordelijkheid en bied ik mijn excuses aan, wat jij er vervolgens mee doet is niet aan mij. Ik spreek alleen de hoop uit dat wanneer je mij dan niet meer ziet, het in ieder geval je uitdaagt om ook naar dit proces in jezelf op zoek te gaan.
Persoonlijk observatie: bij het teruglezen zie ik hoe hard ik weer aan het werk ben om gezien te worden, hoe hard ik me best doe om mezelf uit te leggen. Ik zie het, ik hoor het en ik voel het. Ik weet even niet hoe ik dit anders had kunnen schrijven, zonder een vorm van provocatie, strijd en frustratie in mijn woorden te verpakken. De bewustwording is pijnlijk, geloof me ik ben er dus nog lang niet bij die sterke altijd positieve vrouw, hopelijk vind ik haar snel weer, want ze is er ik weet het, ik heb haar al gezien.
Geef een antwoord