Wanneer mag en kan je de ruimte nemen voor jezelf? Wanneer mag en kan je ruimte aan een ander geven? Tijdens het geven van een workshop zei de co-coach; “Wanneer er teveel ruimte is ontstaat er ook leegte”. Dat is voor mij dan weer een opmerking die mij raakt. Het innemen van ruimte is altijd wel een dingetje voor mij geweest. Vaak heb ik me afgevraagd welke ruimte van mij is en daarmee kan innemen of niet. Ooit, bij het begin van mijn “bewuste” zoektocht naar de beste versie van mezelf, wilde ik leren om minder ruimte in te nemen. Ik kreeg vaak te horen dat ik “teveel” was en dat ik daarmee ook veel ruimte innam. In wezen was dat natuurlijk ook zo, ik woog 130 kilo en je kon letterlijk niet om me heen. Want ondanks mijn gewicht had ik ook altijd de wens om “gezien en gehoord” te worden. Ik heb mezelf letterlijk opgeblazen. Mijn gewicht was ook een muur geworden om niet geraakt te kunnen worden. Ik ben mijn hele leven al best ambitieus geweest en loop mijn loopbaan ook in de juiste volgorde af. Mijn overgewicht en daarmee mijn postuur is daarbij (achteraf bezien) wel altijd een bescherming geweest. Ik was niet dat “mooie” poppetje wat carrière wilde maken binnen P&O, maar ik was een stevige dame die wist waar ze voor stond. Wanneer ik nu met de wijsheid van nu terugkijk heb ik in de tijd ook heel veel leegte gevoeld. En heb die leegte ook vaak proberen op te vullen met eten. Die 130 kilo was er natuurlijk niet voor niets gekomen. Terugkijkend was mijn overgewicht wel een schreeuw om aandacht en misschien heb ik toen ook heel eerlijk wel mensen overschreeuwd en nam daarbij de ruimte in die niet van mij was.
In de afgelopen periode ben ik getransformeerd, letterlijk, ik ben 60 kilo lichter, ik neem minder ruimte in. En ook dat heeft wel effect gehad om mijn eigen houding en gedrag. Het inzicht wat het mij heeft gegeven is, dat ik best weer op zoek moest naar welke ruimte dan wel of niet van mij is. De beweging die ik in mezelf heb ervaren is dat ik in eerste instantie veel van mijn eigen basis ben kwijt geraakt. Met het verliezen van mijn gewicht heb ik een aantal voor mij belangrijke principes laten varen. Iets waar ik in mijn huwelijk in geloofde en wat ik los kon laten. Hierdoor ontstond heel veel ruimte en ontstonden er ook mooie nieuwe mogelijkheid en hoe meer ruimte ik me zelf gaf of ingenomen werd door de mensen om me heen, hoe meer leegte er ook ontstond. Eerst begreep ik niet waardoor ik zo verdrietig kon zijn, dat had te maken dat in alle ruimte die ik nam er ook heel veel leegte ontstond en ik steeds verder van mezelf kwam te staan. Het leek weer even waar ik eerst mezelf verloor in de ruimte die ik door mijn omvang innam, ik nu mezelf verloor in alle ruimte die ik gaf aan de mensen om me heen. Ik werd er verdrietig van omdat ik mezelf soms gewoon kwijt was in die ruimte en de leegte die dan ontstond niet als fijn voelde.
Langzaam maar zeker definieer ik mijn eigen ruimte en die is eigenlijk veel kleiner dan ik zelf zou denken. Doordat ik die kleinere ruimte inneem is er ook veel minder leegte. Bouw ik op mijn eigen basis en kom ik erachter dat het goed voelt. Ik realiseer me dat ik alleen mijn eigen ruimte kan creëren en net als zoveel zaken bepaal ik wie of wat er in die ruimte mag komen. Natuurlijk ben ik onzeker wanneer ik mezelf terugtrek in mijn eigen roze kooi. Want komen er dan nog wel mensen naar mij toe? Geven ze mij ook ruimte zoals ik het nu wel doe. Mijn eigen ruimte, mijn kooi is roze met glitters en liggen veel kussentjes in met kaarsjes. Het staat op mijn fundament van heel veel liefde, 100% mezelf zijn en exclusiviteit. Een basis waar ik in deze fase van mijn leven gewoon heel veel behoefte aan heb. Ik hou heel veel van de mensen om me heen en ik wil ze ook heel veel geven, dat heb ik ook gedaan. Voor mij is het nu even achterover zitten en kijken wat er dan op me af komt, even in het hier en nu de rust dat het goed is wat er is en dat ik ook een kooi heb die mij op dit moment tegelijk heel veel rust en ruimte geeft. Rustig genieten van alles wat ik geleerd heb, de inzichten die ik gekregen heb laten beklijven en even niet meer alles geven wat ik heb, het vooral nu voor mezelf inzetten en mezelf die ruimte gunnen en de leegte die misschien ontstaat te vullen met iets nieuws.
Ik ben verbaasd met welke rust ik dit nu kan opschrijven, ik ben me bewust dat het heel goed voelt. Van de week ontmoette ik een vrouw, heel onverwacht, waarmee ik in gesprek kwam en zij is heel bijzonder. Zij gaf me inzicht dat zij een gever is en dat kon zij zo mooi verwoorden, zij leende mij haar ogen om naar mezelf te kijken. Voor het eerst realiseerde ik me heel bewust dat ik ook heel goed ben in geven en dat ik soms misschien wel iets te veel geef. Dat geeft op zich niet maar wanneer je jezelf verliest, kom ver van jezelf te staan. Dat is het punt waar ik me heel verdrietig kan voelen. Dat is het punt om terug te gaan naar je eigen basis en in mijn gevoel naar mijn roze kooitje. Zij gaf aan dat ze dat heeft kunnen doen en daarbij ook op onbegrip is gestuit en tegelijkertijd de ruimte ontstond voor onze ont-moeting. Hoe gaaf is dat?
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie