In relaties met mensen kan ik soms meerdere gezichten laten zien, soms bewust en soms totaal onbewust. Het “verwijt” dat ik daarmee niet duidelijk was of ben en on(be)grijpbaar, hield me wel even bezig. Vooral bij het beëindigen van een, wat ik nu, leerzame relatie zou noemen. Wat is dat mechanisme toch dat je meerdere gezichten hebt?
Een verklaring kan zijn dat aan het einde van de relatie die ik zo graag in stand wilde houden ik heen en weer geslingerd werd door mijn hart en mijn hoofd. Mijn hoofd wilde mij beschermen en wilde dat ik mijn gezicht liet zien dat er met mij niet langer te sollen viel.
Het verhaal van het einde van deze relatie kent natuurlijk ook meerdere kanten. Voor mij een mooie casus in het licht van de zoektocht naar de beste versie van onszelf en in hoeverre ik oordeelloos naar deze man en mijzelf kan en misschien ook durf te kijken. Deze man heeft vanaf onze ontmoeting mij altijd verteld dat hij voor zijn vrouw zou kiezen en later werd dat vooral dat hij nooit voor mij zou kiezen. Daar waar de intimiteit geweldig en ook soms moeilijk was gaf hij te kennen dat hij nooit meer intimiteit met mij wilde. Vanaf het begin heeft hij altijd de twijfel uitgesproken dat hij mij niet kon of wilde geven wat ik nodig had. Iedere keer was het best een klap voor me en iedere keer weer trok ik me terug. Mijn hoofd vertelde me keer op keer weer dat ik meer waard was dan dat. Iedere keer weer liet mijn hart mij voelen dat ik op zoek moest gaan naar wat er wel was. Er was namelijk een basis van liefde gelegd die maakte dat wanneer we bij elkaar waren er iets magisch gebeurden.
Mijn hoofd heeft het gewonnen en alle verbinding en communicatie is verbroken. Het kon niet anders, we hebben allebei meerdere gezichten laten zien zodat we on(be)grijpbaar voor elkaar zijn geworden. Zo af en toe laat ik de tranen stromen omdat mijn hart pijn doet. Het allermoeilijkste vind ik dat ik het zo slecht kan begrijpen wat er nu gebeurd.
Iets wat op mijn pad kwam was dat een lieve collega tegen me zei:”niet bestaat niet”. En als niet niet bestaat waarom heb ik daar dan nu zo een verdriet om? Of zit daar onder het verdriet om wat er wel was en nu zo gemist wordt? Ik realiseerde me dat we steeds het voornemen uitspraken om te kijken naar wat er wel kon ontstaan. Dat het voor ons makkelijker bleek om in het niet te blijven hangen uit angst voor wat er zou ontstaan als we ons volledig zouden overgeven aan het WEL.
Toch zo op het einde weer een mooie les. Ik heb zo een gevoel dat deze relatie nog lang mij inzichten zal blijven geven omdat deze er wel is geweest en ook magisch was en op een dieper niveau nog steeds is. Daarbij komt ook dat ik nu weet dat hij heeft wat hij wilde hebben en dat ik daar wel degelijk een belangrijke rol in heb gespeeld. Met een tikkeltje jaloezie moet ik bekennen dat ik daar toch wel graag een deel van had willen zijn. Die jaloezie die steeds gevoed werd door alles wat ik niet mocht hebben of mocht zijn best moeilijk om dat toe te geven. Ik weet ook dat dat uit een diep verlangen van mij komt om van hem te houden en dat hij ook van mij zou houden. Maar de liefde laat zich niet afdwingen en mijn hart heeft het bij het verkeerde eind gehad. Nu is de les dat je liefde niet kan aanzetten of uitzetten, als je er in gelooft dan is het er en anders is het er niet. Het mocht niet zo zijn, dus is het er niet en zullen we het er nooit meer over hebben een belofte die we elkaar met het hoofd hebben gedaan! Kennelijk was hij aan het einde van onze weg samen en gaan we zonder elkaar verder. Alle “niet” wegen zijn onderzocht en bleken er ook niet te zijn. Misschien ben ik wel het meeste jaloers op het feit dat hij zijn bestemming al weet en heeft gevonden en ik niet. Niet? Dus is het er niet, want niet bestaat niet….. daar houd ik me dan mee vast en er verschijnt een glimlach op mijn mond, het komt goed, want het is al goed! Want wat er niet is, is er niet en bestaat ook niet, volg jij het nog? Ik laat het los en ervaar wat er wel is en mag zijn!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie