Vaak hoor je mensen heel hard “nee” roepen, vaak komt dat vanuit weerstand tegen hetgeen ze gevraagd wordt. Soms zeggen mensen “ja” om vervolgens “nee” te doen, allemaal best heel verwarrend, toch? Het zet mij aan het denken. Wat maakt dat we soms geen “nee” durven te zeggen? Hoe vaak gebruik je je “echte” nee en je “echte” ja? Hoe kan ik daar een voorbeeld in zijn of wie kan ik daarin als voorbeeld gebruiken. Want ik merk dat ik het zowel privé als zakelijk het best lastig vind om met een “nee” om te gaan. Ik moet heel eerlijk bekennen dat wanneer het razend druk is, ik het heel vervelend vind wanneer iemand heel hard nee roept. Dan “vergeet” ik gemakshalve om liefdevol te kijken naar wat een ander nodig heeft. Na wat zelfonderzoek kom ik er ook achter, dat ik eigenlijk zelf niet eens zo vaak “nee” zeg. Dat ik graag het de ander naar de zin maak, en soms ook (on)bewust mezelf daarin vergeet. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat dat niet gezien wordt of als vanzelfsprekend wordt ervaren. Ik ben op zoek naar een balans, hoe vaak kan ik nee zeggen en ja zeggen voor mezelf? Hoe vaak kan ik dat opbrengen?
Grappig is dat het bij de beste versie van mijn professionele zelf heel anders werkt. Bij iedere sollicitatie die ik doe, vraag ik altijd hoe vaak ik “nee” mag zeggen, want voor iedere nee, geef ik een ja voor iets anders. In de zakelijke sfeer is dat voor mij een stukje makkelijker, in mijn rol kan ik vanuit mijn professionaliteit iets anders bieden. Ik vind dat ook niet meer dan logisch dat ik dat doe. Er is dan een mechanisme in me dat maakt dat ik het wel doen, omdat ik vertrouwen heb in mijn kennis en kunde en de professionaliteit die ik mee breng. Ik vind het ook bijna mijn verplichting naar mijn opdrachtgevers toe om mijn professionaliteit in te zetten. Ik vraag dat ook van de mensen met wie ik werk en daag ze uit om voor iedere “nee” een “ja” in de plaats te zetten. Zonder dat ze daarbij geweld aan zichzelf te doen, maar vanuit de overtuiging dat je daarmee maximaal gebruik maakt van je kennis en kunde om het beste resultaat te boeken. Kortom het is een zoektocht naar balans naar wat kan en mag en hoeveel lef je hebt om voor jezelf op te komen. En omdat ik het aan andere vraag vind ik het ook niet meer dan logisch om het zelf ook te doen.
Maar dan wanneer het om mezelf gaat, dus niet mijn professionele rol maar mijn rol als ….. Monique, wanneer heb ik voor het laatst mijn echte “nee” uitgesproken, wanneer ben ik heel dichtbij mezelf gebleven om voor mezelf te kiezen. Een diepere reis naar mijn eigen kern kom ik wel wat overtuigingen tegen die mij niet helpen om mij te laten kiezen voor mezelf: Zo heb ik mezelf ervan overtuigd dat “nee” zeggen egoïstisch is, en dat dat niet bij mij past. Ik heb namelijk een diep verlangen om mensen de beste versie van zichzelf te laten ontdekken, dus (is mijn beredenering) moet ik doen wat ze van me vragen. Misschien zit daar ook wel een stukje angst in wanneer je “nee” zegt dat mensen je dan niet aardig vinden, of misschien nog erger dat ik niet goed genoeg ben. Het is en bijzondere reis die ik maak en wanneer ik diep door mijn emoties ga vind ik steeds weer nieuwe inzichten. En tevens maakt die reis me kwetsbaar en ervaar ik hoe moeilijk mensen het om me heen vinden dat ik die reis maak. Dat ik niet meer automatisch voor alles en iedereen klaar wil en kan staan. Het is moeilijk om mensen om je heen te vinden die die reis met je aangaan en ook op zoek gaan naar de diepere lagen. Misschien is dit ook wel een reis die ik alleen mag doen, die mij dichterbij mijn eigen “ja” brengt. Het maakt me verdrietig en blij tegelijk, want ik weet ook dat dit mijn heilig moeten is, dat deze reis mijn reis is en dat niemand die voor mij kan doen. Ken je dat het gevoel dat wanneer je “weet” de tranen van blijdschap over je wangen rollen en tegelijkertijd je als de dood bent wat het je gaat brengen en wat je gaat verliezen.
Een mooi inzicht kreeg ik een paar weken geleden. Wanneer ik iemand mijn aandacht, liefde en mezelf geef doe ik dat 100%, ik maak iemand belangrijk in het moment waarop iemand mijn nodig heeft of benaderd. Wat ik terug kreeg voelde als een degradatie van dat alles wat ik had gegeven. Bijna neerbuigend kreeg ik terug dat ik dan wel belangrijk was, maar ja er was nog zoveel naast. Ik zou het bij die ander kunnen laten, door het af te doen dan deze niet in staat is de diepere laat in te gaan. Dat kan ik dan ook weer niet en kijk ik eerst maar naar mezelf. Ik weet niet precies wat mij pijn deed, het niet gezien worden of hetzelfde niet terugkrijgen. Na wederom wat zelfonderzoek kwam ik tot de conclusie, dat alles wat ik zo onvoorwaardelijk had gegeven niet als zodanig was ontvangen. De intensiteit en de ware intentie te niet werden gevoeld, ontvangen en naar (mijn) waarde ingeschat. Als mijn intentie is om er voor iemand te zijn, door te accepteren van alles wat daarbij hoort en het wordt niet gezien of gevoeld, dan voelt het als mijn verantwoordelijkheid om het de volgende keer anders te doen. Al het mijn behoefte is om gezien te worden, dan zal ik mezelf ook wel zo moeten laten zien. En hoe je dat doet geen idee.
Misschien moet ik maar beginnen door het eerst aan mezelf te geven, want ik feite wat ik de ander geef, is het verlangen om zelf te krijgen. Je kunt een ander niet dwingen om daarvoor te kiezen, alleen jij kan dat doen voor jezelf.
Dus zeg ik nu maar even “nee” tegen alles wat niet meer goed voelt voor mij en zeg ik “ja” tegen mij en wat ik nodig heb. En de eerste stap is gezet, ik heb een weekend voor mezelf gepland, helemaal alleen in stilte. Even terug naar mijn kern, naar mijn behoefte, naar waar ik sta en waar ik naar toe wil en naar toe ga. Even geen patronen van anderen om rekening mee te houden even voelen wat voor mij goed voelt!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie