Grappig hoe ik altijd probeer oordeelloos te zijn en als je de betekenis probeert op te zoeken er geen enkele betekenis voor handen is. Het woord bestaat dus eigenlijk niet! Dus dan is het ook weer niet zo gek dat je niet oordeelloos kan zijn, als het er niet is, is het er niet. Misschien is dat de reden waarom mijn “eigen oordeelloosheid” me vaak in ingewikkelde gesprekken brengt. En dat die gesprekken mij vaak pijn opleveren en een litteken.
Wel vind je een aantal aanduidingen voor het oordeel, zoals (in alfabetische volgorde, niet limitatief): 1) Advies 2) Afkeuring 3) Arbitrium 4) Begrip 5) Beoordeling 6) Beschouwing 7) Denkbeeld 8) Denkwijze 9) Doem 10) Dunk 11) Geformuleerde mening 12) Gerechtelijke uitspraak 13) Gevoelen 14) Gezichtspunt 15) Idee 16) Interpretatie 17) Inzicht 18) Judicium 19) Keuring 20) Kijk 21) Lezing 22) Mening 23) Meningsuiting[1]. Woorden die in zichzelf al een hele eigen betekenis hebben en ook op verschillende manieren geïnterpreteerd kunnen worden.
Als je me echt zou kennen hebben al die woorden voor mij een vervelende ondertoon, er zit iets in van van goed of fout en als dat er in zit dan volgt er bijna altijd strijd. Mijn belemmerende overtuiging die daar onder zit is dat niemand voor een ander kan weten wat goed voor hem of haar is en dus ook niet kan oordelen over het goed of fout. Ik probeer altijd met een open blik naar mensen te kijken en waar alles mag zijn. Soms zie, hoor of voel je de worsteling van de ander en wil ik graag mijn ogen lenen om te laten zien wat er is. Mijn eerste ingeving is altijd om mensen daar bewust van te maken, een keuze te geven om door die worsteling heen te gaan. En dan is soms mijn intuïtie zo sterk, dat ik blijf doordrukken en word ik ervaren als iemand met een oordeel, weg oordelloosheid, weg goed gevoel, welkom gevecht. Vooral het gevecht met mezelf, want het levert bijna altijd een oordeel over mij op en die is vaak niet heel liefdevol. Mijn eerste reactie is dan, dat ik gelijk naar mezelf kijk, wat ik anders kan doen, ik doorleef het oordeel van een ander en kijk wat ik daar mee kan. Ook dan verlies ik uit het oog dat ik de ander dan bijna een “excuus” geef om niet naar zichzelf te kijken. Deze voelt de ruimte dan om zich te onttrekken aan zijn of haar eigen proces, zijn of haar eigen “plek van moeite”, want ik maak ze toeschouwer van mijn proces. En daarmee ga ik volledig voorbij aan mijn wens om juist het bij een ieder zelf te laten, omdat:
– Iedereen specialist is in het zichzelf zijn
– Alles wat hij of zij nodig heeft al aanwezig is
– Er altijd een keuze is
Het zou mooi zijn als ik de ruimte kon creëren om dit te laten ontstaan en dan komt mijn dilemma: Waar stop ik dan precies, hoe kan ik mijn intenties zuiver houden. Want ik weet dat ik er niet meer mee kan stoppen om mensen bewust te maken van de keuzes die ze hebben. Hoe leer ik mezelf om soms ook gewoon los te laten en te vertrouwen op het specialisme van de ander, ook al doet hij of zij er niets mee, te weinig of niet snel genoeg naar mijn oordeel. Het is nu heel makkelijk om mezelf nu weer te bekritiseren want hier heb je het oordeel van een zogenaamd oordeelloos iemand. Maar weet je daar stap ik deze keer overheen. Ik ervaar waar ik wat te leren heb en daar ga ik zeker mee aan de slag, maar dat neemt niet weg dat wanneer ik me hier bij neer ga leggen er nooit iets gaat veranderen.
Ik ben mezelf bewust dat hier een groot aantal belemmerende overtuigingen heb, waaronder mijn “favoriet”: Wie denk jij dat je bent dat je de wereld kan veranderen?. Als ik het niet probeer dan weet ik in ieder geval zeker dat het niet gebeurd. En wanneer je me ooit hebt ontmoet en mij echt zou kennen zou je weten dat ik niets liever mijn bijdrage lever aan de bewustwording dat we een keuze hebben tussen angst of liefde. Tussen hoofd en hart. Tussen in het verleden blijven of naar de toekomst te gaan. Mijn eigen bewustwording is dat ik vaak kies om de keuzes in extreme te vervatten om een tegenstelling te creëren om zo op zoek te gaan naar hetgeen wat de beste mogelijkheid is, wat het beste past. Inmiddels weet ik ook dat dit alleen kan wanneer iemand mij volledig vertrouwd en ook bereid is om naar zichzelf te kijken. Ik heb geleerd dat dat niet altijd in het zelfde ritme en op dezelfde intensiteit en frequentie gebeurd. Ik mag leren om dat los te laten, dat het niets over mij zegt en ook niets over de ander, dat we in dat moment niet op dezelfde frequentie zitten. Dit kom ik tegen in alle relaties die ik ben aangegaan en afhankelijk van hoe belangrijk de relatie voor mij is of hoeveel waarde ik geef aan die relatie is de innerlijk noodzaak om op dezelfde frequentie te komen en in mijn geval mijn bereidheid om meer of minder naar mezelf te kijken en mij aan te passen. De relatie kan een zakelijke zijn, een vluchtige, liefdesrelatie of familie of welke relatie je kunt bedenken. Het is aan mij hoe ik me in die relatie verhoud tot de ander en welke bijdrage ik lever aan de beste versie van onszelf.
Wanneer ik de oordelen visualiseer ontstaat er een muur van oordelen die dan de relatie onder druk zet of zelf doet beëindigen. Inmiddels weet ik dat ik makkelijk iedere keer die muur weer naar beneden haal omdat ik het zie als leren en steeds weer keuzes om er iets mee te doen of niet, voor mij soms moeilijk te zien dat het voor die ander die voor mij achter die muur staat dat niet kan. Hoe ik ook mijn best doe of hoe hij of zij ook zijn best doet. Ik weet dat ik liever al die muurtjes weghaal omdat het mijzelf ook heel veel ruimte geeft en zeker ook aan die ander. Maar ik weet nu ook dat ik dat niet alleen kan. Ik ga zeker eerst onderzoeken hoe ik een goede balans vind hoe ik in relaties mensen kan uitdagen om naar hun plek van moeite te komen. Te stoppen om het moment als het ervaren wordt als mijn oordeel. Te vertrouwen op het proces dat wat het oplevert dat is wat het moet opleveren. Dat het niet mijn verantwoordelijkheid dat iemand verandert, dat het mijn gevoel is dat ik graag mensen bewust maak van hun keuzes. De consequentie van die keuze is dat ik niet als vanzelf begrepen zal worden, omdat ik misschien niet oordeelloos ben, wel bereid ben om met ieder oordeel te zien als een moment waarop ik de keuze heb om te leren. Hoe pijnlijk het soms ook is wat ik dan van mezelf zie, gelukkig is er altijd een keuze om het op dat moment anders te doen.
Hoe ga jij om met oordelen? Wat doe jij met een muur vol oordelen? Welk oordeel weerhoud jou om de beste versie van jezelf te worden? Welk oordeel helpt je niet om de beste versie van onszelf te worden?
Kus en Knuffel,
Monique
Geef een reactie