Dit jaar begin ik mijn blogs met 3 punten waar ik dankbaar voor ben, als reminder hoeveel er is om dankbaar voor te zijn. Het helpt mij in de zoektocht om de beste versie van mezelf te vinden en vooral ook vast te houden.
Een wijze les die ik hier graag met trots deel. De totstandkoming van die les is een achtbaan geweest en tot nu toe levert die les en het inzicht veel op. Ik heb me het laatste jaar vaak afgevraagd waarom ik niet gezien werd. Waarom ik keihard werkte en het me zoveel energie kosten dan dat het me opleverde. Ik was druk met van alles en nog wat en probeerde vooral te voldoen aan wat er van me gevraagd werd. Ik zal het proberen te beschrijven aan de hand van een voorbeeld.
Een aantal maanden geleden werd mij gevraagd om iets niet te doen, waarvan alles in mij zei om dat niet te volgen. Mijn intuïtie schreeuwde bijna om bij mezelf te blijven en de vraag op mijn eigen-wijze manier op te pakken. Niet gedaan en maanden heeft me dat in de weg gezeten. Steeds heb ik (on) bewust gekozen mijn gevoel te negeren. Ik voelde steeds in dat proces dat het niet lekker ging, en eigenlijk dat ik zelf maar wat deed omdat het niet meer iets van mij was. Tot een paar weken geleden de “bom” barsten en het escaleerde. Ik kreeg figuurlijk een klap in mijn gezicht en het voelde het als een persoonlijk nederlaag. Heel vervelend en heel spannend met de uitkomst dat ik met terugwerkende kracht kon gaan doen wat ik maanden geleden al had willen doen. Uiteindelijk is het opgelost en lijkt het toch tot een goede uitkomst te leiden.
Wat er op zo een moment gebeurd, dan komt alle opgekropte frustratie er in één klap uit. Ik was echt heel boos, niet op degene die de opdracht had gegeven, maar op mezelf. In al mijn “dienstbaarheid” mijn “flexibiliteit” negeer ik mijn eigen wijsheid. Wel vind ik het positief dat ik het herken en bij mezelf kan houden, dat ik dit niet buiten mezelf leg. Ook de bevestiging dat ik dus wel mijn eigen intuïtie kan vertrouwen en alleen deze herinnering moet vasthouden op het moment dat ik weer in een situatie kom waar ik intuïtief voel dat het niet iets van mij neem. Erop vertrouwen dat mijn gevoel mijn waarheid is en dat dat er mag zijn, net als de waarheid van een ander. Nog wel een leerpuntje is dat ik mijn woede ook uit en dat is voor mijn omgeving heel zichtbaar en vooral hoorbaar. Dat is wat boven de waterlijn gebeurd. Wat er dan onder de waterlijn gebeurd, zoals hier boven beschreven, krijgt mijn omgeving niet mee. Ik heb dus nog wel wat uitleg achteraf gegeven en ze meegenomen in mijn proces. De keuzes laten zien en mijn keuze om het bij mezelf te houden. Mijn omgeving vind dat dan wel heel mooi, ook krijg ik terug dat ik het dan heel persoonlijk maak. En hier voelt het niet goed en heb ik de keuze, het voelt alsof ik gewezen wordt dat persoonlijk niet professioneel is. En als je niet professioneel bent je niet serieus genomen wordt. De vraag is nu, neem ik dit over en ga ik hard werken om die persoon te overtuigen of neem ik het niet over en houd ik het bij mijn zelf. En vertrouw ik op mijn intuïtie. Ach ik denk het laatste, ik heb geen zin meer in zo een uitbarsting over een periode. Bovendien zegt mijn intuïtie dat je eigen persoon inzetten in zakelijke situaties juist heel professioneel is. Net als het brengen van liefde op de werkvloer, want dan kan je doen wat je doen met liefde en hoe gaaf is dat. Dan ben ik de beste versie van mijn professionele zelf en ben ik er 100% en dat is toch waar ik het voor ga. Al zegt mijn instinct om voor zuchtig te zijn mijn intuïtie moedigt me aan om het te volgen. Wat een mooie achtbaan!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie