Er zijn van die vragen die aan je gesteld worden die bij je blijven hangen, die je niet loslaten en zeker niet vanzelf weggaan. Een van de belangrijkste vragen die mij ooit gesteld werd en waar ik me heel bewust van was dat deze niet zomaar weg zou gaan is: “Waarom heb jij eigenlijk overgewicht”. Degene die het mij vroeg kon ik op dat moment heel eerlijk wel slaan. Hij had niet om mij dit te vragen en wat wist hij daar nou van. Hoe kon hij denken dat het uit vrije keuze was dat ik overgewicht had? Het zijn van die vragen die continue oppoppen en steeds weer verschijnen…. Inmiddels heb ik het antwoord op deze vraag van mij gevonden en heeft erin geresulteerd dat ik steeds minder overgewicht heb. In mijn omgeving ik steeds vaker mensen tegen die zo een vraag hebben. Soms ook omdat ik ze gesteld heb of soms omdat ze van mij een antwoord verwachten en denken te kunnen krijgen. Dat laatste zal ik zeker niet eens proberen te geven, want het zou mijn antwoord op een vraag van een ander zijn. Maar wat doen die vragen dan wel?
Voor het grootste gedeelte van onze tijd zitten we in ons hoofd, zoals al eens eerder aangegeven ons hoofd is het mooiste instrument wat ooit “gemaakt” is en is tot nu toen nog steeds niet geëvenaard door wat wij als mensen kunnen maken. Het hoofd is in mijn optiek een grote opslagplaats van kennis en herinneringen. Het hoofd weet zicht geen raad met de vragen die steeds weer naar voren komen. Het zijn vragen die ook niet beantwoord kunnen worden vanuit het hoofd of de ratio. Het gaat vaak om iets heel anders, het antwoord zal je moeten voelen. Het antwoord zit ergens verstopt in je gevoel en het vraagt wel wat lef om bij dat gevoel te komen. Ik noem dat vaak “de plek van moeite” het is de plek waar je niet zomaar even naar toe gaat in je gevoel, je zult daar iets voor moeten doen. Vaak voel je wel wanneer je er bent, dat is het moment dat je het even niet weet. Dat je het antwoord dus echt niet kan bedenken. Zelf vind ik het een heel mooi proces want als je eenmaal het lef hebt om naar die “plek van moeite” te gaan ontstaan er weer een heleboel nieuwe mogelijkheden die je met je hoofd echt niet had kunnen bedenken.
Even naar de vraag waarom ik overgewicht had, het is heel confronterend om jezelf die vraag te horen stellen. Voor mij was het absoluut “mijn plek van moeite”, in mijn hoofd had ik de antwoorden wel klaar. Mijn lijf kon geen gewicht meer verliezen. Ik had geaccepteerd dat ik overgewicht had. Ik had maat 36 bij mijn enkels. Ik paste niet in een hokje. Ik kon niet in de hoek gezet worden, domweg omdat ik daar niet paste. Zo had ik een heel arsenaal aan antwoorden, vaak humoristisch met mezelf als leiden voorwerp om maar niet te voelen wat het “echte” antwoord was. Ik liep letterlijk voor het antwoord weg. Tot het moment dat ik me realiseerde dat ik wel heel graag het antwoord zou willen weten. Voor mij begon dit proces door eerst te accepteren dat ik inderdaad overgewicht had. Ik omarmde mijn overgewicht en realiseerde dat het echt van mij was. Op het moment dat het ook echt van mij was, was dat ook het moment dat ik het weg kon geven. Iets wat je niet hebt kun je ook niet kwijtraken, simpel principe, wat natuurlijk heel herkenbaar is. Voor mij had mijn obesitas er ook voor gezorgd dat ik me heel krachtig voelde, dat mensen mij zeker niet over het hoofd konden ZIEN, dan ze niet om mij heen konden. Ik had het nodig om mezelf te beschermen, want wanneer je obesitas hebt heb je letterlijk een beschermlaag om je heen. Maar was dat werkelijk zo? Waren dit de antwoorden? Ze waren te simpel en ze verborgen de werkelijke pijn. Toen ik naar de pijn van mijn obesitas wilde en vooral ook durfde te kijken, toen kwam ik echt op “mijn plek van moeite”. Ik vond oude littekens die ik verstopt had achter deze antwoorden, pijn omdat je het gevoel had nergens bij te horen of dat je anders bent dan andere of verdriet om een vriendje nou noem maar op. Wanneer je die gevoelens of pijn kunt benoemen, dan is het er ook en heb je een keuze om dit te verwerken. Dit is zo eenvoudig gezegd, ik weet uit ervaring dat het niet altijd simpel is. Op het moment dat je het wel doet word je “plek van moeite” een “magische plek”, een plek waar ruimte ontstaat voor nieuwe mogelijkheden, nieuwe kansen. Want je hebt een keuze om je littekens te laten helen dan door ze aandacht te geven en ze er te laten zijn, dan geef je jezelf de kans om dit ruimte die ontstaan is te vullen met iets nieuws, iets wat wellicht beter bij je past in het hier en nu!
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie