it jaar begin ik mijn blogs met 3 ervaringen waar ik dankbaar voor ben, als reminder hoeveel er is om dankbaar voor te zijn. Het helpt mij in de zoektocht om de beste versie van mezelf te vinden en vooral ook vast te houden.
En dan in ene de intense rust die over me is gekomen. Geen druk meer, niet meer mezelf aanpassen naar wat ik denk dat de ander wil horen. Er achter komen dat wanneer je veel geeft er geen ruimte is om te ontvangen. Dat je best iets voor jezelf mag vragen en als je dat niet krijgt kunt kiezen om het te accepteren of niet. Dat het soms pijn doet wanneer ik voor mezelf kies omdat ik dan iets loslaat waar ik me maar al te graag aan had vastgehouden.
De rust en de stabiliteit van er voor mezelf kunnen zijn. Vorig jaar stond voor mij in het teken van de ander, meegaan in de wereld van de ander, waarbij ik die van mezelf verloor. Grappig genoeg gebeurde dat zakelijk en privé, mooie interventie van het universum. Het is verleidelijk om het buiten mezelf te leggen, om de schuld bij de ander te leggen. Heerlijk om in verwijten te schieten dat ik niet gezien wordt en niet gewaardeerd. Niet hoeven te kijken naar mijn eigen rol in het proces. Iedere keer opnieuw te proberen en vooral mezelf niet te zien. Ik heb mezelf veel warmte, genegenheid en intimiteit ontzegt om het te geven aan de ander die dat niet van mij wilde. In afwachting dat dat zou veranderen zonder het duidelijk te vragen. Verlangt naar bevestiging van de ander en daarbij mijn gevoel genegeerd dat ik het nooit zou ontvangen omdat ik het mezelf niet kon geven. Maar ook geaccepteerd wat de ander zelf niet kon accepteren. In de hoop op wat eigenlijk? Dat ik gezien wordt door de ander, omdat ik helemaal meega in wat die ander wil zodat ik dan gewaardeerd wordt?
Mijn les, je wordt niet gezien als je je probeert aan te passen aan de ander en accepteert dat dat je eigenlijk alleen maar pijn doet. Negeren dat mijn verlangen naar de verbinding met de ander verder gaat dan dat de ander kan geven en dan mezelf wijs maken dat het beetje wat ik wel mag delen van mezelf genoeg is. Dat ik zowel zakelijk als privé mezelf in een keurslijf liet duwen van iets of iemand die ik domweg niet ben. En het is eigenlijk heel duidelijk nu ik werd niet gewaardeerd omdat wat ik deed niets te maken had met wie ik ben. Dat het mij alleen nog verder brengt van de liefdevolle en sterke vrouw die ik ben. Ik ben zo gaan twijfelen dat ik zelfs ben gaan twijfelen aan wie ik ben en wat ik zelf wilde. Als ik met de innerlijke rust terugkijk zie ik de open deur: “het werkt niet als je iets probeert te geven wat je niet hebt”. Ik voel me niet thuis in een structuur van macht en angst of in een omgeving waar ik wel welkom ben maar ook weer niet. Ik heb me laten heen en weer slingeren en geprobeerd te begrijpen, terwijl ik zelf niet begrepen werd. Ik ben dat niet je bent bij mij altijd welkom voor 100% wanneer je bij mij bent. Wel als je werkelijk bereid bent je 100% te geven. Ik heb genegeerd het gevoel dat de ander iets voor me achter hield in zakelijke en privé sfeer. Een kink in de verbinding, daar ben ik gevoelig voor blijkt en dan ga ik compenseren door mee te gaan in het ongemak van de ander en dat willen oplossen. Terwijl het niet van mij is en dus niet kan oplossen. Want ik ben zeker niet de beste versie van mezelf wanneer ik iemand anders probeer te zijn om op zo een manier door de ander gezien te worden en makkelijker te maken. Ik heb ervaren dat wanneer ik mezelf zo frustreer die frustratie op een ongenuanceerde manier naar boven komt, wat dan grappig genoeg wel gezien wordt, omdat ik dat wel laat zien. Het heeft zowel zakelijk als privé zaken heel duidelijk gemaakt, vooral voor mezelf, deze pijn had ik mezelf gegeven om te lang mee te gaan en niet eerlijk en trouw te zijn aan mezelf.
In alle rust neem ik het besluit dat 2019 mijn jaar is. Dat het het jaar is waarin deze liefdevolle en sterke vrouw voor haarzelf kiest. En ook alleen mensen om mij heen aantrek die bij mij willen zijn. Ik ga niet langer onzeker zijn en twijfelen aan mezelf, het enige wat ik accepteer is dat ik niet perfect ben maar wel met de beste intenties in het leven sta. Dat ik mijn les heb geleerd en de pijn vergeet en de mooie herinneringen koester. Een mooi fundament voor mijn toekomst met een open hart vooral voor mezelf. Zodat ik nog meer liefde kan geven aan mezelf en de mensen om heen die ik de beste versie van mezelf geef en laat zien. Ik loop niet meer weg voor wie ik wil zijn en onthoud de mensen om me heen niet langer deze mooie, liefdevolle en sterke vrouw. Ik omarm mezelf en geef mezelf 100%. Ik zie mezelf zodat ik gezien kan worden, daarin de acceptatie vind en deze rust kan vasthouden. Want ik ben gewoon Monique en dat is best bijzonder.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie