Dit jaar begin ik mijn blogs met 3 punten waar ik dankbaar voor ben, als reminder hoeveel er is om dankbaar voor te zijn. Het helpt mij in de zoektocht om de beste versie van mezelf te vinden en vooral ook vast te houden.
Schaamte (Wikipedia) is een onaangename psychosociale emotie ten aanzien van het afwijken van de eigen normen (aantasting van eergevoel of trots) en/of de normen van anderen (in verband met de angst om misprezen of niet meer geaccepteerd te worden). Schaamte is daarmee een sterk cultureel bepaald fenomeen.
De afgelopen maanden word ik geconfronteerd met het fenomeen schaamte een emotie waar ik tot voor kort niet zo veel last van had. Of liever gezegd ik dacht er niet zo bij na. Zeer recent overviel het me toen ik me bewust werd van mijn onmacht, het gevoel van afgewezen te worden om wie ik werkelijk ben. Ik heb mogen ervaren hoe ik me kan verliezen in mijn emoties en daardoor de controle over mezelf kwijtraakte. Hoe ik dacht dat ik daarmee dingen stuk maakte. Ik heb me geschaamd voor alle emoties en voor de angst dat ik iets zou kwijtraken van iets wat nooit van mij is geweest of zou worden. Ik ging mezelf zelfs schamen voor het feit dat ik leerde hoe ik onvoorwaardelijk liefde kon geven. Om er tegelijkertijd bewust van te worden dat wanneer je steeds maar blijft geven en niets ervoor terugkrijgt het stopt. Ik heb een gevoel van schaamte ervaren omdat ik dacht dat het slecht was dat ik iets voor mezelf kon vragen. Dat ik het opgaf omdat ik niets meer te geven had anders dan ik al had gedaan. De schaamte gevoeld dat ik het moest opgeven en misschien ook wel vervangende schaamte omdat alles wat ik gaf niet ontvangen kon worden. De schaamte voor het feit dat ik alles vanuit mijn hart wilde doen en niet vanuit mijn hoofd.
En dan wordt het duidelijk, dan wordt het verdriet achter de schaamte helder. Wat ik heb mogen ervaren is het resultaat van een diepgeworteld patroon. Het doet een appèl op het gevoel dat ik dom ben en het gevoel heb dat ik een andere taal spreek. En dat doe ik ook, ik spreek een andere taal. Ik spreek met mijn hart, alles is mogelijk en alles is goed. Er is geen goed of fout, er zijn geen standaarden of wat wel of niet kan. Mijn behoefte om verbinding te maken gaat ver, zelfs zo ver dat ik mijn eigen waarde ondergeschikt maak. Ik kom in situaties terecht die ik niet goed ken en begrijp. Ik voel de onmacht wanneer ik mee ga in de taal van iemand anders en ben dan zo ver ben waarin ik zelf geloof en wie ik zelf ben. Het is dan ook bijna een logisch gevolg dat het dan mis gaat. Ik hoop dat ik ooit dat patroon bij mezelf kan doorbreken, het patroon dat ik mezelf ondergeschikt maak. Dat ik het vertrouwen heb dat mijn taal, mijn taal is en gehoord wordt door de mensen die het verstaan. Dat het goed is zoals het is. Dat ik het zelfvertrouwen vind om dat vast te houden en me niet uit balans laat brengen wanneer ik niet begrepen wordt.
Deze keer doe ik het niet alleen en heb ik hulp gevraagd, ja professionele hulp. Ik moet even door de schaamte heen om dat te bekennen. Ik weet dat ik een sterke vrouw ben en dat het me sterker maakt wanneer ik om hulp vraag. Ik heb het gevoel dat ik op een belangrijk punt ben gekomen, het punt dat mij dichterbij mezelf brengt en mij een betere versie van mezelf maakt.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie