Na maanden van chaos, verdriet, hoop, overtuiging, liefde en woede is er nu de intense stilte. De stilte waarin de muur om mijn hart zichtbaar wordt, de realisatie dat die muur voor stilte heeft gezorgd. Mijn hoofd die het overnam en een muur vormde om mijn hart. Er was een rationele keuze vanuit het hoofd voor nodig om mijn hart rust te geven. Mijn hart wat zo hard gewerkt heeft om geaccepteerd te worden mijn hart wat zich keer op keer openstelde voor pijn in de hoop dan onvoorwaardelijk te worden ontvangen. Het is goed dat mijn hoofd nu even sterker was. Mijn hoofd heeft daarmee ook tegelijkertijd ruimte gecreëerd en vertrouwen om het muurtje weer te laten zakken. Het muurtje was duidelijk nodig voor de keuze die gemaakt moest worden. Het heeft mijn hart inzicht gegeven dat muurtjes om je hart soms nodig zijn en zichtbaar dat muurtjes bewust of onbewust je beschermen. Er zijn harten voorbij gekomen met dikke muren en minder dikke muren die er kennelijk zijn om dat hart te beschermen. Mijn hart heeft dat tot nu toe nooit begrepen omdat tot nu toe de ervaring had dat muurtjes er waren om afgebroken te worden omdat daar groei, licht en liefde zit. Mijn hart is in de afgelopen maanden op verschillende manieren tegen muurtjes van andere harten opgelopen en behoorlijk wat krassen/littekens/ barsten opgelopen. Die stuk voor stuk weer bijgedragen hebben aan mijn theorie die voortkomt uit mijn eigen wijsheid, gevormd door mijn intuïtie: Keuzes met je hoofd vormen een muur om je hart. Dat hoeft niet perse fout te zijn, realiseer je alleen wel dat dat muurtje door je hoofd gezet is om je te beschermen op basis van verleden en wanneer je het te lang laat staan je ook de ruimte ontneemt om te groeien. Je in het verleden houd en je uit het nu houd. Dat muurtje om je hart kan zelf een comfort zone zijn, een vast gegeven waardoor je zoveel moois kan missen. Maar goed hoe erg is het wanneer je “onbewust, onbekwaam” bent. Voor mijn hart werken muurtjes niet. Het is voor mijn hart goed om te ervaren dat ze het wel kan en dat er dan stilte en rust is om haarzelf weer op te pakken. Even niet open te staan voor wat er op haar afkomt en het even niet te voelen. Om vervolgens weer wagenwijd open te staan voor nieuwe ervaringen, avonturen en opdoen van wijsheden. In de wetenschap dat er een hart op haar pad komt die dichtgetimmerd is en niet bereid is om deze te laten zakken, de keuze te hebben om een muurtje op te trekken en weg te lopen.
Ik heb me altijd afgevraagd waarom mensen deze theorie niet herkennen en niet zo willen zien. Dat ze zich zelfs niet bewust zijn hoe belemmerend die muurtjes voor zichzelf zijn. Ik ben daar zelfs ook wel heel kwaad om geworden en geïrriteerd, ik kon maar niet begrijpen dat dat zo niet gezien en vooral als waarheid aanvaard wordt.
Maar toen was daar mijn zoon, die een werkstuk voor school moest maken over waarom theorieën niet geaccepteerd worden. We raakte in een boeiend gesprek verwikkeld om tot de conclusie te komen dat het accepteren van theorieën gebaseerd is hoe je het ontvangt, in je ratio (hoofd) je geloof (overtuigingen) of je intuïtie (innerlijke kennis). Dus dat het onmogelijk is om iedere theorie volledig geaccepteerd te krijgen. Bijzonder dat je zoon je daarin verder helpt en je inzicht geeft. Die voor mij ook mijn “blinde vlek” duidelijk heeft gemaakt. Positief uitgelegd dat iedereen niet mee kan of wil in theorieën gebaseerd op innerlijke wijsheid (intuïtie) omdat ze zelf (nog) niet bewust zijn van de muurtjes om hun hart, gevormd door je hoofd. Ook laat dit me zien dat wanneer ik mijn theorieën verder ga delen ik me mag realiseren dat er veel meer mensen zullen zijn die deze zullen ontvangen in hun ratio en wellicht mij honend zullen uitlachen en om bewijzen zullen vragen. Of meer mensen die hun muurtjes zullen optrekken en mij zullen zien als een naïef en zelfs zweverig meisje. Wat zal dan de verleiding groot zijn om mijn muurtje op te trekken en wie weet doe ik dan wel, wel in de wetenschap dat ik het heel snel weer kan laten zakken, omdat ik weet dat ik een betere versie van mezelf ben als mijn hart wagenwijd openstaat en ervaar en de ervaring kan geven dat daar de magie van het leven zit.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie