Hoe was voor jou de eerste helft van 2020? Wat heeft de coronaperiode je gebracht? Heb jij ook het idee dat het jaar nog moet beginnen? Is er voor jou veel verandert? Of is er juist niet veel verandert? Ben je, je eigen patronen tegengekomen en hoe was dat? Zijn je vriendschappen versterkt of juist verloren gegaan? Heb je tijd kunnen gebruiken om te mijmeren en om te kijken of ben je gaan overleven? Ben je je bewust van wat er in het nu is? Heb je de mogelijkheden ontdekt wat nu mogelijk is? Vragen waar ik voor mezelf de komende tijd mee aan de slag ga. Er is veel gebeurd in de afgelopen 6 maanden en ik neem nu even de tijd om er terug te kijken en te voelen wat het me heeft gebracht.
Verleden
Het verleden is iets wat is geweest en niet meer valt te veranderen, waarom zou je terugkijken? Zeker wanneer terugkijken je herinnert aan iets wat was en er niet meer is. Je probeert het te begrijpen en je vraagt je af; waarom?. De ‘waarom vraag’ is een lastige want daarmee leg je het buiten jezelf. Waarom het niet is gegaan zoals je gehoopt had of waarom is het nu niet anders dan het is. De ‘waarom vraag’ doet ook vaak pijn, omdat je het antwoord niet van buitenaf krijgt. Of omdat het te pijnlijk is om naar jezelf te kijken in het verleden. De stappen die je zet die je doet met de beste intenties en toch niet zo worden opgepakt of gehoord. Toch kan het soms handig zijn om in retroperspectief te zien wat je ervan geleerd hebt. Niet om spijt te hebben, maar juist om de lessen die in het verleden verpakt zitten. En de keuzes die het creëert om het op een ander moment anders te doen. Het verleden is een database van kennis en inzichten, die zich genesteld hebben in je hoofd. De keuze om alles van het verleden achter je te laten en in het hier en nu verder te gaan, wordt niet heel vaak gemaakt. Het lijkt vaak makkelijker om het verleden te misbruiken om niet naar jezelf te kijken of er niet van te leren. Ik ben het zat dat ik zeker ook de afgelopen maanden weer keihard tegen een muur aangelopen ben, dat ik weer te positief en te naïef was om te geloven, dat juist het verleden en verbinding had gemaakt voor de toekomst. Het oprakelen van alles wat ik niet goed heb gedaan en daarmee niet naar jezelf durven te kijken heeft alle energie uit me getrokken. Het lijkt wel of de wereld alleen nog maar draait om fouten en ervaringen uit het verleden uit te vergroten om maar niet in het nu te komen.
Nu
De coronacrisis heeft mij geleerd dat er heel veel mogelijkheden ontstaan en creativiteit als je alles wat was opnieuw bekijkt in het hier en nu. De relaties die je hebt, het werk wat je doet, de mensen die je aandacht geeft of van wie je aandacht krijgt. Het heeft de wereld even stilgezet en teruggebracht naar waar het werkelijk om gaat. Om de liefde voor jezelf en elkaar, niet omdat je alles deed zoals je deed, maar omdat je de kans kreeg om het nu anders te doen. Ik heb mensen gezien die in paniek zijn geraakt door deze coronacrisis, maar ook helden zien opstaan. Ik heb zelf mogen ervaren dat ik niet tot de kern hoorde van iemand waarvan ik heel veel hield (houd), ik was niet voor in het licht. Het doet ongelooflijk veel pijn dat het verleden niet genoeg was voor het nu en dat ik niet los kon komen van de schaduw van het verleden. Het blijft pijn doen omdat ik het niet begrijp omdat het zo anders dan ik in de wereld sta. Mijn positieve kijk op de wereld heeft wel wat deukjes opgelopen. Mijn positieve zelfbeeld heeft een barst gekregen. Het maakt me verdrietig en ik vraag me weer af waarom? Ik weet dat ik er geen antwoord op zal krijgen, ik kijk alleen terug om te zien welke littekens ik heb opgelopen en welke moeten helen. Blijf me vasthouden aan mijn geloof in een betere wereld. Ik blijf geloven dat alles wat je met liefde doet of kiest altijd goed is, want het komt vanuit jezelf. Dat wanneer je het vanuit je diepste kern doet en bereid bent om de verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen keuzes dat het dan als vanzelf weer rustig wordt. Ik schrijf dit voor je zoveelste keer op, omdat ik mezelf daar aan wil blijven herinneren en hoop dat jij dat ook herinnert.
Geloven
Ik wil blijven geloven, dat ook al is mijn kijk op de wereld misschien anders dan die van jou, dat het bijdraagt aan een mooiere wereld. Ook kost het soms energie omdat er niet altijd vanuit liefde wordt gekeken naar de omgeving. Toch maak ik je daarvan iedere keer weer van bewust. Dat vaak het mooie overschaduwt wordt door overtuigingen, angst en belangen. Het vraagt namelijk heel veel moed om uit de schaduw te stappen en ik het licht te gaan staan. Ik durf beetje bij beetje trots te zijn dat ik ben blijven staan, ook al is dat niet altijd even makkelijk. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen. Niet perse omdat ik verdrietig ben, maar juist omdat ik mezelf weer terug vindt door dit te schrijven. Ik kan namelijk met heel veel liefde terugkijken om de afgelopen periode, met de liefdevolle overtuiging dat alles een reden heeft. Dat alles goed komt omdat het al goed is. Een liefdevolle herinnering aan mijn oma, mijn voorbeeld en het toonbeeld van Vrouwelijk Leiderschap. Aan wie ik nog vaak met heel veel liefde aan denk.
Kus en knuffel,
Monique
Geef een reactie